น้องเมย์

“พี่คิดไปเองสินะ ว่าเมย์ชอบพี่”
“ไม่ใช่...ไม่ชอบ แต่...เมย์...เมย์...ทำไมกลับมารอบนี้พี่พูดเยอะจัง”
“พี่ก็ปกติของพี่นะ เมย์นั่นแหละ มาหยอกมาหลอกพี่ให้มีหวัง พอพี่จริงจัง แล้วเราก็มาดับฝันกันเห็นๆ ที่ผ่านมาคืออะไรครับ ถ้าไม่รักไม่ชอบ เมย์มาจีบพี่ทำไม หลอกคนแก่ให้หวั่นไหว บาปกรรมนะรู้ไหม...ระวังจะได้แฟนแก่”
“เรื่องอะไรมาแช่งคนอื่น แล้วเมย์ไปหลอกอะไร พี่ต่างหาก มาทำให้เมย์หวั่นไหวแล้วก็หายไป”
“กลับมาแล้วนี่ไง คิดถึงจะตาย คิดถึงมาก คิดถึงเมย์มากๆ”
“คิดถึงในฐานะอะไรก่อน ไม่ได้เป็นอะไรกัน คิดถึงกันได้ไง?”
“แล้วเมย์มีฐานะไหนให้พี่ล่ะครับ?”
“อะไร...เมย์ถามพี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นพี่ย้อนถามให้เมย์ตอบแบบนี้?”
“แล้วไหนใครอ่อย บอกอยากให้พี่เป็นลูกเขยแม่ รู้ไหมว่าเราทำพี่หวั่นไหวแค่ไหน พูดอะไรรับผิดชอบคำพูดตัวเองได้บ้างไหม หรือที่พูดทั้งหมดนั่น ก็แค่เพราะความซนปนคึกคะนองของเด็กน้อยเท่านั้น จะทำใครหวั่นไหวขนาดไหนก็ไม่รู้สึกอะไรเลย”
“ใครบอกเมย์ไม่รู้สึก...ถ้าไม่รู้สึกอะไรจะพูดออกมาได้ไง”
“แล้วหนูรู้สึกยังไงกับพี่ครับ?”
“ก็...”
“ว่าไงครับ?”
“ชะ...ชอบไง”
“หืม?”
“เมย์ชอบพี่ พอใจหรือยังคะ?” สาวน้อยแก้มแดงหันมานั่งจ้องหน้าสบสายตาของชายหนุ่ม ที่ขับรถช้าเหมือนคลาน แล้วเขาจอดรถในที่สุด ตอนได้ยินคำตอบจากสาวน้อยแก้มแดง ที่นั่งหน้าตาหัวหูแดงเถือกไปหมด จนเขาอดใจไม่ไหว ต้องหยุดรถแล้วหันมามองเต็มๆ สายตา กับเด็กน้อยใจกล้าน่าเอ็นดูตรงหน้าเขา
“ชอบมากแค่ไหนครับ?”
“...” มองหน้าคนหล่อ แล้วคนที่ชอบเขาก่อนเลยส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ บอกเขาไม่ได้ว่าชอบมากแค่ไหน รู้แค่ชอบจนใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้มองหน้าเขา
“งั้นชอบพี่ตรงไหน?”
“หล่อไง” คนตรงๆ มองหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วพูดออกไปไม่ต้องคิดนาน คนหล่อหัวเราะอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะดีใจหรือท้อใจกับคำสารภาพอย่างจริงใจ ที่มีสาวมาหลงเพราะความหล่อเหลา
“เป็นคำสารภาพรักที่จริงใจมากครับ”