ไม่มีใครดีเท่าสามีของหนูแล้วค่ะ

'แม่บ่น แม่ตี แม่ว่า บ่ฟัง บ่เจ็บ แค่เมียไม่ให้กอดครั้งเดียว ครั้งเดียวเนี่ยย! ทนไม่ได้จะเป็นจะตาย เก็บกระเป๋าหนีออกจากบ้าน ทิ้งให้เมียรักนอนร้างเฝ้าเรือนหอตั้งแต่แต่งงานกันเดือนแรก ในเมื่อเธอไม่รัก ชาตินี้ก็อย่าได้หวังจะเห็นขาอ่อนของเขาเลย'

*************************************************
คนอย่างกวินวัชร์ อยากได้อะไรก็ต้องได้เสมอ ยกเว้นเพียงสิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถมีได้ คือความรักจากปุณณดา ภรรยาที่เขาบังคับให้แต่งงานเพื่อแลกกับการใช้หนี้ห้าร้อยกว่าล้าน เธอทั้งด่าและไล่เขาอย่างไม่ปรานี ราวกับเขาเป็นเพียงหมาขี้เรื้อน สำหรับคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเขา การถูกกระทำเช่นนี้ มีหรือจะทนได้ เมื่อเธอไม่ต้องการเห็นหน้า เขาก็ไปจากชีวิตของเธอ

แต่ทำไม เมื่อเวลาผ่านไป ปุณณดากลับเป็นฝ่ายที่เข้าหาเขาเอง งัดเอามารยาทั้งหมดที่เธอมี มาตามงอนง้อ ขอความรักจากสามีที่เธอเคยผลักไสไปให้กลับคืนมา

"มองพอหรือยัง" กวินวัชร์มองภรรยาที่จ้องร่างกายของเขาในสภาพเปลือยบนท่อนบนไม่ยอมละสายตา เรียกว่าแค่กะพริบตายังขี้เกียจ ทำเอาความร้อนเริ่มก่อตัวในร่างกายของเขาหมายถึงหัวร้อนนี่แหละ เผลอไม่ได้ต้องลวนลามไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ประกายวิบวับในดวงตากลมฉายความรู้สึกของเจ้าของนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอกำลังคิดลามก จินตนาการไกลราวเปลื้องผ้าเช็ดตัวปกคลุมท่อนล่างออกไปเรียบร้อยแล้ว

"ยังไม่พอค่ะ สามีหุ่นแซ่บขนาดนี้ ให้มองทั้งวันยังได้" เธอตอบคำถามโดยไม่ละลายตาจากซิกแพคเต็มไปที่กล้ามเนื้อแน่น ไม่นำพาสายตาเบื่อหน่ายของสามี

"ไม่เคยเห็น?" เขายักคิ้วถาม

"เคยค่ะ แต่ตอนนั้นเราเพิ่งแต่งงานกัน ปอยังไม่รู้ใจตัวเอง"

"แล้วตอนนี้รู้แล้วเหรอ"

"ใช่ค่ะ ใจของหนูมันเป็นของสัมมีคนเดียวค่ะ" กลัวเขาจะไม่เชื่อ เธอจึงเล่นใหญ่ทำท่าทางระริกระรี้ เล่นคำ เล่นเสียง จนดูล้นเกินความเป็นจริง