เมียแสนชังที่รอวันหย่า

"เรียกร้องความสนใจอะไรอีก เลิกปั่นหัวคนอื่นสักที" เขาจงใจต่อว่าคนป่วย ไม่เชื่อในการกระทำของเธอสักนิด แม้แต่อาการป่วยนั่นก็ด้วย หากไม่ได้รับการยืนยันจากแพทย์เขาก็คงไม่เชื่อ และคิดว่าเข้าโรงพยาบาลเพื่อเรียกร้องความสนใจ


"มานอนนี่สิคะ จะไปนอนตรงนั้นทำไม"
"ไม่อยากนอนร่วมเตียงกับเธอ"
"แต่ตรงนั้นไม่มีผ้าห่ม เดี๋ยวพี่ธามจะหนาวนะคะ"
"หนาวตายก็ดีกว่านอนกับเธอ" ชายหนุ่มย้อนกลับทันควัน หากต้องนอนร่วมเตียงกัน เขายอมนอนหนาวอยู่ตรงนี้ดีกว่า
"พี่ธาม !" อัครภาชักสีหน้า รังเกียจอะไรกันนักหนา วันที่เจอไอ้โรคจิต เขายังจับเท้าเธออยู่เลย ก็นึกว่าไม่ได้รังเกียจกันแล้วซะอีก
"ไปนอนได้แล้ว พักผ่อนซะ"
"เป็นห่วงชาเหรอคะ"
"เป็นห่วงลูก"
"แต่ชาเป็นห่วงพี่ธาม"
ธามไทถลึงตาใส่คนที่ยิ้มทะเล้น อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนที่หมดสติไป เธอไปพบเจอกับอะไรมากันแน่ พอตื่นขึ้นมาถึงได้กลายเป็นคนละคนได้ขนาดนี้


“มาเตรียมชุดอีกแล้ว ?”
“ใช่ค่ะ”
“เธอไม่เบื่อบ้างหรือไงที่ทำแล้วฉันไม่เคยใส่”
“เบื่อค่ะ”
ธามไทเกือบสำลักน้ำเปล่าที่เพิ่งดูดเข้าไปทันที ยายบ้า ! ตอบตรงแบบนี้เลยเหรอ
“แต่ก็เต็มใจที่จะทำค่ะ เผื่อว่าสักวันพี่ธามจะยอมใส่” หญิงสาวระบายยิ้มแล้วเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง ทว่าค่อย ๆ ถอยกลับมายืนตรงหน้าเขาอีกครั้ง “ฝันดีนะคะ”
ว่าพร้อมกับขยิบตาให้อย่างทะเล้นแล้วยิ้มกว้างอีกครั้ง คราวนี้เธอเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่ได้ถอยกลับมาหยอกเขาแล้ว
“ฝันดี !”
ดวงตาคู่สวยเบิกโต กำลังจะก้าวเข้าห้องนอนอยู่แล้วเชียว แต่ต้องหันขวับกลับมามองคนที่บอกฝันดีเมื่อกี้ ทว่าอีกฝ่ายหนีเข้าห้องตัวเองไปเสียแล้ว