My Dearie is you | พาฝันแสนรัก

ทำไมถึงได้ฝังใจนัก กับรักที่เขาทิ้งไปอย่างไม่ใยดี....



"ไม่เคยมีใครเมินใส่ฉันแบบนี้ เธอเป็นแค่เลขา กล้าดียังไงมาเดินหนีทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบ"

น้ำเสียงเรียบเฉยแฝงไปด้วยความหนักแน่นน่ายำเกรง แต่เด็กสาวไร้มารยาทกลับไม่คิดกลัวเลยแม้แต่น้อย ถึงได้ก้าวเท้าเดินผ่านประตูออกไป อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ฉันจะกำราบเด็กจองหองไม่มีมารยาทอย่างเธอ ให้ก้มหัวคุกเข่าลงแทบเท้าฉันจำเอาไว้!"

ผู้บริหารสาวกัดฟันกรอน ความโมโหพุ่งสุดขีดจนเผลอหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอยู่ในมือ กำลังจะขว้างปาสิ่งนั่นทิ้งลงพื้น แต่แล้วก็ทำไม่ลง รูปภาพที่อยู่ในกรองรูปมีคุณค่าทางจิตใจกับเธอเหลือเกิน





"หึ! คนอย่างฉัน ถึงจะไม่มีเกียรติ แต่ก็มีศักดิ์ศรี ไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่าย ๆ หรอก เป็นแค่เจ้านายไม่ใช่เจ้าชีวิต ทำไมฉันต้องยอม"

เสียงส้นรองเท้ากระแทรกกับพื้นเดินผ่านโต๊ะทำงาน สับเท้าตรงไปยังห้องน้ำ อารมณ์ความโกรธพุ่งขึ้นหน้าจนรู้สึกถึงไอความร้อน หากไม่จัดการอารมณ์ให้เย็นเสียก่อน เกรงว่าจะพาลไปลงที่เพื่อนร่วมงานจนเกิดปัญหาตามมาทีหลัง

"แน่จริงก็ไล่ออกสิ จะเก็บฉันไว้ทำมั้ยว่ะ"

เลขาสาวท้าทายอำนาจ หากเด็กอย่างเธอไม่มีมารยาท แถมไร้ซึ่งความสามารถ แล้วจะเก็บไว้ให้เปลืองงบบริษัทไปทำไม เธอไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกหมดหนทางไป หากพ้นสภาพจากตำแหน่งเลขา ก็ยังมีปัญญาหางานใหม่ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจ เหตุใดถึงยังเก็บเธอไว้ ทั้งที่ไม่เคยชอบใจกับผลงานที่เธอทำ