เสี้ยวสวาทสิเน่หาอันตราย ภาค สิเน่หาอันตราย

หลังจากที่ภาณุและหมวดรันนาถูกจับตัวไปเป็นตัวประกันเมื่อครั้งเหตุการณ์ปล้นธนาคาร หมวดรันนาก็ตั้งใจว่าจะไม่เข้าใกล้เขาอีก แต่แล้วจนแล้วจนรอด พอรู้ว่าเขามีอันตรายเธอก็แทบจะกระโจนเข้าไปเป็นคนแรก
เหตุการณ์ครั้งใหม่ทำให้เธอต้องรับหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดจำเป็นตามที่ผู้กองมานะขอร้องให้ทำ แล้วเรื่องราวทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้งนับแต่นั้นมา...
...
....
"ฉันเป็นบอดี้การ์ดนะคะ" หมวดรันนาพยายามจะแนะนำสถานะตน แต่ภาณุรีบปฏิเสธสถานะที่เธอบอกทิ้งไป และแทนที่เธอด้วยสถานะใหม่
"เธอไม่ใช่บอดี้การ์ดอะไรนั่นหรอก เธอเป็นผู้หญิงของผม เข้าใจนะ" ภาณุฉุดเธอให้เดินตัวปลิวตามไปดื้อๆ
หลังจากประตูห้องเปิดลง หมวดรันนาก็สลัดแขนตัวเองออกจากมือหนาของเขา
"เล่นบ้าอะไรเป็นเด็กๆ" หมวดรันนาว่าอย่างหัวเสียที่ถูกยัดสถานะนั้นให้ ทั้งที่มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็เหอะ! "แถมไปบอกแบบนั้น เขาก็เข้าใจผิดกันหมดพอดี แค่บอกว่าฉันเป็นบอดี้การ์ดไปตามจริงก็จบ"
"พี่นี่ไม่สมกับที่เป็นตำรวจเลยนะ" คำพูดเหน็บแนม ทำเอาหญิงสาวมองค้อนตาเขียว "ถ้าคนที่จ้องจะทำร้ายผมรู้เข้า แล้วเมื่อไหร่พวกนั่นมันจะยอมออกมากันล่ะครับ พี่นี่ซื่อบื้อจริงๆ เลย ดีแต่ใช่กำลัง ไม่รู้จักใช่หัวสมองเลยจริงๆ เฮ้อ..." ภาณุเหน็บแนมไม่เลิก จนหมวดรันนาชักทนท่าทางยียวนกวนประสารทไม่ไหว ยกมือขึ้นหมายจะฟาดใส่แผงอกคนตัวสูงสักทีสองที แต่ก็ถูกเจ้าของร่างสูงรวบจับไว้ได้ก่อน แล้วโอบเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวตั้งตัวไม่ทัน
ดวงตาคู่สวยแฝงเร้นความเซ็กซี่ในตัวสบสานสายตานิ่งงันกับเด็กหนุ่มตรงหน้า ดวงตาอันมีเสน่ห์เย้ายวนที่กรุ้มกริ่มอยู่ต่อหน้ากำลังเชื้อเชิญเธอให้พ่ายแพ้ต่อความตั้งใจของตัวเองที่จะยุ่งกับเขาแค่ในหน้าที่เท่านั้น เธอลอบกลืนน้ำลายขณะจ้องมองริมฝีปากหยักลึกของเขานิ่ง ก่อนจะเม้นปากตัวเองแน่นบรรเทาความโหยหาที่พลุ่งพล่านขึ้นภายในกาย
"ทำไมพี่ถึงเหงื่อออกเยอะอย่างนี้ล่ะ ตื่นเต้นอะไร" เขามองสำรวจเธอรอบใบหน้านวล พร้อมกับเขี่ยปอยผมที่หล่นระใบหน้าออกไปแนบข้างหู นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวไปมาอย่างประหม่านึกกลัวใจตัวเองขึ้นมาตงิดๆ ความใกล้ชิดอาจทำให้เธอสูญเสียความตั้งใจลงได้ไม่ยาก
"ปล่อยนะ เราอย่าทำแบบนี้กันเลย ตอนนี้...ฉันอยู่ที่นี่ เพราะหน้าที่ ไม่ใช่เพราะเธอ"
ดวงตาเด็กหนุ่มที่เริงร่าพึงพอใจที่มีหญิงสาวอยู่ในอ้อมกอดกลับเศร้าสลดลงตามคำพูดที่เธอเฝ้าบอก
"พี่ไม่ต้องย้ำ ผมก็รู้ แต่พี่ไม่หวั่นไหวกับผมแล้วจริงๆ นะหรือ"
"ใช่! ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นนอกจากหน้าที่" คำตอบที่ได้รับ ทำให้ภาณุคล้ายมือที่โอบรอบร่างเพรียวออก เป็นจังหวะเดียวกับที่เลขาฯสาวหน้าห้องเดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ทั้งสองคนพอดี
ภาณุเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง พร้อมกับเอ่ยพูดลอยๆ ขึ้นมา ขณะที่เลขาฯสาวกำลังจัดวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ
"ฮ่าๆๆ" เขาแค่นเสียงหัวเราะทุ่มๆ ขึ้น ก่อนจะพูดต่อ "แล้วค่อยดูว่าจะทนปากแข็งใจแข็งไปได้อีกนานแค่ไหน" เขาจ้องตอบดวงตาสวยของหญิงสาวเสื้อยึดกางเกงยีนส์ตรงหน้า
"คะ? เจ้านายว่าอะไรคะ"
"ไม่เกี่ยวกับเธอ เสร็จแล้วก็ออกไป" น้ำเสียงเรียบขรึมอย่างที่แทบไม่เคยได้ยินจากเจ้านาย ทำเอาเลขาฯสาวสวยรีบถอยออกจากห้องไปอย่างเร็ว