不要害怕 ปู๋เย่าไฮ่พ่า...ใครว่าข้าไม่กลัว เล่ม 2

เสียงฝีเท้าดังตึก ๆ ตามจังหวะการวิ่ง ประตูห้องรับรองเป็นกระจกใสทำให้มองเห็นภายนอกได้อย่างถนัดตา แต่คนภายนอกไม่อาจมองเห็นคนที่อยู่ด้านในได้ ภาพที่เห็นทำให้ถังจื่อรุ่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอนิ่งงันไปหลายวินาทีก่อนที่จะสะอื้นออกมา

ถังจื่อรุ่ยยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้อยู่นานร่วงเผาะลงมาด้วยความโล่งอก เธอจำใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพเซียนของลู่หยางได้แม่นยำ แม้ว่าเวลานี้จะถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยความเคร่งเครียด แต่เธอมั่นใจว่าคนคนนี้คือพี่ลู่หยางของเธออย่างแน่นอน

ร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้ลู่หยางต้องจ้องมองอย่างลืมตัว ใบหน้าน่ารักที่คุ้นเคยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาอย่างที่ชายหนุ่มไม่เคยได้เห็นมาก่อน ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดร่างของลู่หยางก็ต้องเซไปทางด้านหลังจากแรงโถมของร่างเล็กที่พุ่งเข้ามากอดเขาด้วยความดีใจ

"พี่ลู่หยางในที่สุดท่านก็มาจนได้ข้ากลัวแค่ไหนท่านรู้ไหมเจ้าคะ"
ชัดเลย คำพูดแบบนี้ ท่าทางแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก

"ถังจื่อรุ่ย"


**เจอคำผิดแจ้งได้นะคะ ทางนักเขียนจะรวบรวมให้นักพิสูจน์อักษรตรวจซ้ำค่ะ**