สกุณาไร้รัง

"เต็มใจไหมที่ต้องมาทำงานที่นี่"
กานต์หยุดงานตรงหน้าเพื่อพูดกับเธอ เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะออกจากห้อง

เรืองรินไม่มีทางเลือก เมื่อเจ้านายถาม จึงหันหน้ากลับมาหาเขา
"ที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอเพียงได้ทำงานก็พอ" เธอตอบเขาไป

"พูดจาเหมือนไม่เต็มใจจริงๆ สิน่ะ แต่เลือกไม่ได้เลยต้องมา"
เขาเยาะเธอ

เรืองรินตวัดสายตามองเขา แค่พบกันวันแรกก็รวนเธอทันที ทำให้เธอเชื่อแล้วว่า
เขามีเจตนาที่จะเอาเธอมาเก็บกรุไว้ที่นี่
ไม่ใช่ความบังเอิญหรือต้องการให้เธอมาช่วยงานจริงๆ หรอก
"พนักงานตัวเล็กๆ คนหนึ่ง มีสิทธิเลือกงานด้วยหรือคะ"
เธอถามเขากลับไป ก่อนเห็นเขาหัวเราะออกมาเบาๆ

"สรุปว่าถ้าเลือกได้ คงจะไม่เลือกมาที่นี่สิน่ะ" เขาต่อให้เธอ
"ดิฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอเพียงอยู่แล้วสบายใจ" เธอต่อเขาบ้าง

"แล้วคิดว่าสบายใจดีไหมล่ะ 3 วันที่ผ่านมา" เขาถามดักคอเธอ
"ก็ดีค่ะ ทุกคนน่ารัก เพื่อนร่วมงานดี คุณมยุรีก็น่ารัก" เธอตอบเขา

"อ้อ แสดงว่าคงเหลือผมคนเดียวสิน่ะ
ที่คุณยังไม่รู้ว่าจะดีและน่ารักเหมือนคนอื่นๆ หรือเปล่า"