เมียเก็บอาจารย์ปรัชญ์

พุดพิชญาเป็นแค่นางบำเรอของปรัชญ์ เมียเก็บที่เขามีไว้เป็นตัวประกัน คั่นเวลาและบำบัดความใคร่ ในวันที่คนที่เขารักกลับมา คือวันที่เธอตั้งท้องลูกของเขาและจำเป็นต้องถอยออกไป

"พุดรู้ใช่มั้ยว่าผมชอบนอนกับพุด แต่ไม่ได้อยากมีพันธะอะไรด้วย"
"เราแค่เอากันเพื่อรอวันที่คนที่ผมรักกลับมา และพุดก็แค่ชดใช้ความเหี้ยห่าที่พุดทำกับชีวิตผมเอาไว้"
เป็นประโยคสั้นๆ ที่ทำให้พุดพิชญาสำเหนียกไปถึงแก่นกระดูก
"ค่ะ พุดรู้"
เรื่องระหว่างเธอกับปรัชญ์ มันก็เริ่มต้นและมีอยู่เท่านี้
"น่ารักมากครับ"
คนใจร้ายก้มลงมาประทับจูบลงบนริมฝีปากอ่อนหวาน ใช้ภาษากายสุดแสนจะเย็นชาเพื่อตอกย้ำสถานะของเขากับเธอ
"ระหว่างเราให้มันเป็นแค่เรื่องคนเกลียดขี้หน้าที่บังเอิญได้มาเอากันอ่ะดีแล้ว"
"อึก..."
"อย่าให้เด็กคนไหนต้องซวย เกิดมาจากผู้ชายที่เกลียดแม่เขาชิบหาย แถมคงต้องกลายเป็นผัวคนอื่นในอนาคตแบบผมเลย"