เฉินจื่อรั่ว หมอหญิงหมื่นปี เล่มจบ

“ขอผมอยู่กับตัวเองสักพักนะครับ”
“ได้สิ เดี๋ยวปู่จะให้คนไปส่งเราที่บ้านนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ว่าไงเพื่อนรัก”
เสียงที่มีความสดใสเกินกว่าคนอายุย่างสามสิบจะมี ลอดผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมา ทำให้คนที่โทรหารู้ว่าตอนนี้ปลายสายกำลังอารมณ์ดีมากแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มลืมจุดประสงค์ที่โทรหาเพื่อน
“ตอนนี้แกอยู่ไหน”
“อยู่ที่พีเอ็ม มีอะไรรึเปล่า น้ำเสียงแลดูเครียด ๆ นะ งานมีปัญหาเหรอ”
ปกติน้ำเสียงของหลิวหยางจะอยู่ในโทนเรียบสุขุม แต่วันนี้ดูแปลกไป ถึงแม้จะเล็กน้อย แต่กับคนที่คบหากันมานานก็พอเดาได้ ว่าอีกฝ่ายน่าจะมีเรื่องไม่สบายใจ
“งานน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ที่มีปัญหาคือนายมากกว่า ทำไมนายไม่บอกวะ ว่าอานายอายุตั้งสองหมื่นปี”
หลิวหยางกัดฟันกรอกเสียงผ่านสมาร์ทโฟนเครื่องหรู กล่าวโทษเพื่อนที่อยู่ไกลออกไปคนละประเทศ แต่แทนที่จะได้รับคำตอบที่ฟังขึ้น อีกฝ่ายดันถามกลับเสียงติดกลั้วหัวเราะ ที่ทำให้คนฟังรู้สึกหัวเสีย
“อ้าว รู้แล้วเหรอ”
“ยังจะมาขำอีก”
“ใจเย็น ๆ เพื่อน ฟังนะ สมมุตินะ ถ้าอยู่ดี ๆ แล้วฉันเดินไปบอกนายว่า ‘นี่หลิวหยางอาฉันมีอายุสองหมื่นปีนะ’คิดว่าตอนนั้นนายจะเชื่อฉันไหม”
“เชื่อก็บ้าแล้ว”
ขนาดว่าวันนี้เห็นทุกอย่างกับตา กว่าจะบอกให้ตัวเองเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง ยังใช้เวลาเกือบครึ่งวันเลย ถ้าหากจู่ ๆ หลี่เจี๋ยเดินมาพูดแบบนั้นกับเขาก่อนหน้านี้ ไม่แน่เขาอาจจะจับเพื่อนไปพบกับจิตแพทย์แล้วก็เป็นได้