หวามรักหวามสวาท

เพราะรักจึงรอ
เพราะรอจึงได้รัก

"คุณแพรคะ มีแขกมาขอพบค่ะ" ผ้าแพรเงยหน้าจากเอกสารในมือด้วยความสงสัย
"ใครคะ ได้นัดไว้หรือเปล่า"
ยังไม่ทันที่เลขาส่วนตัวของผ้าแพรจะได้เอ่ยตอบ เสียงทุ้มที่คุ้นเคยของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาแทน
"พี่เองครับ" ผ้าแพรตาเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูคือโตษิณ ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็คสีดำ เขายิ้มอ่อนๆ ที่มุมปาก เดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางสบายๆ
"พี่ก้อง" พอสบตาเขาผ้าแพรก็ชักจะทำตัวไม่ถูก นี่คือเหตุผลที่เธอแอบออกมาจากห้องตอนที่โตษิณกำลังหลับ เพราะไม่อยากตื่นมาแล้วเขินจนทำตัวไม่ถูก ส่วนเลขาสาวเมื่อเห็นเจ้านายรู้จักกับแขกที่มาขอพบเป็นอย่างดีจึงปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ
"ออกมาทำไมไม่ปลุกพี่" ทันทีที่อยู่กันตามลำพังโตษิณก็เอ่ยถามขึ้น
"พะพอดีแพรมีประชุมด่วนนะคะ เลยออกมาก่อน" ผ้าแพรเฉไฉได้ไม่แนบเนียนนัก โดยเฉพาะสีหน้าที่แสดงออกว่าเธอเขินสายตาของโตษิณมากจนเกือบทำตัวไม่ถูก
"อ้อมีประชุมด่วนนี่เอง ว่าแต่ทิ้งให้พี่นอนคนเดียวแบบนั้น คืนนี้จะไถ่โทษยังไงดีหืม" โตษิณยิ้มมุมปาก ก่อนเท้าแขนกับขอบโต๊ะทำงานของเธอ เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ลอยมากระทบจมูกของผ้าแพร

ขอให้สนุกกับนิยายเรื่องนี้ค่า