เว้าวอนรัก

ในวันที่เธอบอกข่าวดีว่าเขากำลังจะได้เป็นพ่อคน เขากลับตอบเธอมาว่าตัวเองกำลังจะหมั้น! ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเขายังเป็นคนบอกให้เธอทำลายหนึ่งชีวิตน้อยๆที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

*****โปรยปราย*****

"ยินดีด้วยนะคะว่าที่คุณพ่อ คุณอัครดีใจไหมคะที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน"
ทว่าปฏิกิริยาที่ยังคงนิ่งเฉยอยู่เช่นเดิมพลันให้ดวงหน้าสวยมีอันต้องสลดลงอย่างเห็นได้ชัด อัครยังคงนิ่งเฉยไร้ปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งที่เห็นอยู่ต่อหน้า ไม่นานเสียงแหบห้าวคล้ายคนละเมอก็ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหนา
"ขิม"
สายตาสั่นไหวละออกจากสิ่งของที่ถืออยู่ในมือมาจ้องมองคนตรงหน้า
"คะ?"เขมิกาขานรับด้วยลางสังหรณ์ที่รู้สึกไม่ดีจากน้ำเสียงสั่นเครือที่เปล่งออกมา
"ผม ผมกำลังจะหมั้น"ในที่สุดอัครก็ตัดสินใจเอ่ยมันออกมา
"มะ หมายความว่ายังไงคะ?"
ครานี้เป็นหญิงสาวที่ถามเขากลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแทน แววตาไหวระริกมองสบกับคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อกี้มันคือความจริง เขากำลังจะหมั้นกับใคร?
หากเป็นดังที่เขาว่า ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าตลอดระยะเวลาเกือบสามปีที่คบหากันมา อัครไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวอย่างนั้นหรือ? หรือนี่จะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องเก็บซ่อนพนักงานระดับล่างเช่นเธอไว้ในมุมมืดไม่ยอมเปิดเผยให้คนในครอบครัวเขาได้รับรู้ ที่แท้มันก็เป็นเพราะว่าเขามีผู้หญิงอีกคนอยู่แล้วนี่เองสินะ
ถึงเธอจะไม่เคยรู้จักว่าผู้หญิงคนที่เขากำลังจะหมั้นหมายด้วยคือใคร แต่เขมิกาก็พอจะคาดเดาได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะสูงส่งทั้งฐานะชาติตระกูลเหมาะสมที่จะยืนเคียงข้างกับเขา ไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นเพียงพนักงานต้อนรับระดับล่างในโรงแรมของเขาเช่นเธอ
หากว่าอัครกำลังจะหมั้น แล้วเธอกับลูกล่ะ? เธอกับลูกจะทำเช่นไร?
"เอาเด็กออกเถอะ ขิมเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ไหวหรอก"


******************************

"แม่ขา พ่อคืออาราย หนูขวัญม่ายรู้จัก"
เขมิกาสะตั้นค้างไปกับคำถามของลูก เช่นเดียวกันกับคนที่กำลังจะสตาร์ทกุญแจรถ มือหนาหยุดชะงักการกระทำลงทันที อัครหันขวับไปมองสบตากับร่างบางที่นั่งเบาะด้านหลังข้างกันกับลูกน้อย สายตาสองคู่สบประสานกันอัตโนมัติ สายตาคู่หนึ่งเฝ้ารอคอยคำตอบว่าอีกฝ่ายจะตอบคำถามของลูกว่าอย่างไร ทว่าสายตาอีกคู่กำลังแสดงออกถึงความรู้สึกสับสนอย่างหนัก
"ทำไมหนูขวัญถึงถามแบบนี้ล่ะคะ แม่ว่าเราไม่พูดเรื่องนี้กันดีกว่านะคะ"เขมิการีบตัดบท เหตุใดลูกถึงได้เอ่ยถามเรื่องนี้กับเธอได้ มีใครบอกให้ลูกของเธอฟังอย่างนั้นหรือ
"ทามมายล่ะคะ ตะวังถามว่าหนูขวัญมีพ่อไหม อิงดาวเบาะว่ามีพ่อ คีตะก็เบาะว่ามีพ่อ แต่หนูขวัญม่ายรู้ว่าพ่อคืออาราย หนูขวัญม่ายรู้จักพ่อ"
อัครให้สะท้านในอกกับคำพูดของลูก
"ขิม"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"เขมิกาเอ่ยเสียงแข็ง เธอรู้ดีว่าเขากำลังต้องการอะไร
"แต่ลูกต้องการคำตอบ"อัครเว้าวอนผ่านสายตา
"..."
เมื่ออีกฝ่ายทำเพียงนิ่งเงียบให้เป็นคำตอบ หัวอกคนเป็นพ่อที่อยากแสดงตัวให้ลูกได้รับรู้จนใจแทบขาดว่าตนเองนั้นคือพ่อก็ร้อนรุ่ม อัครจึงตัดสินใจโพล่งสิ่งที่อยากจะบอกกับลูกออกไป
"หนูขวัญครับพ่อหมายถึง"ทว่า
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้คุณพูดอะไรทั้งนั้น!"เขมิกาโพล่งขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัวจนลูกน้อยที่นั่งอยู่ด้านข้างผวาด้วยความตกใจ
"แม่ขิมเสียงดาง หนูขวัญโตะจาย"ขวัญนรียกมือทาบอก ปากจิ้มลิ้มเป็นกระจับกล่าวโทษผู้เป็นแม่ว่าเสียงที่ดังกว่าปกติเมื่อกี้ทำให้ตนเองตกใจ
"แม่ขอโทษค่ะ แต่หนูขวัญคะ เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีกต่อไป พ่อจะหมายความว่าอะไรก็ช่าง หนูขวัญไม่จำเป็นต้องสนใจทั้งนั้น จำไว้แค่ว่าหนูขวัญมีแม่แค่คนเดียว มีแม่ที่รักหนูขวัญมากที่สุดในชีวิตก็เพียงพอแล้ว"เขมิกาโผลเข้ากอดลูกน้อยทั้งน้ำตาคลอคลองจวนเจียนจะไหล แต่ก็ยังอุตส่าห์ฝืนกั้นมันไว้อย่างสุดฤทธิ์ ลูกไม่จำเป็นต้องมีพ่อ พ่อที่คิดจะทำลายเขาตั้งแต่ที่ยังไม่มีโอกาสได้ออกมาลืมตาดูโลก ทั้งชีวิตของลูกมีแค่แม่อย่างเธอที่รักลูกสุดหัวใจก็เพียงพอแล้ว
อัครมองภาพตรงหน้าด้วยความสะเทือนใจ ก้อนเนื้อภายในอกด้านซ้ายบีบรัดรุนแรงแทบหายใจไม่ออก เป็นเพราะเขามันชั่วช้าสารเลวถึงทำให้หัวใจทั้งสองดวงตรงหน้าต้องร้าวรานแทบแตกสลาย


---แนะนำให้ซื้อผ่านเว็บmebmarketนะคะราคาจะได้ตรงตามที่ตั้งไว้---
-ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนนะคะ ปล.หัวใจ5ดวงมีผลต่อนักเขียนตาดำๆคนนี้มาก
-หากว่าอ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบตรงไหนคอมเมนต์ติชมกันได้เลยนะคะ ไรท์เตอร์หน้าใหม่ยินดีน้อมรับทุกคำติชมค่ะ...

ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการ หากตัวละครในเรื่องมีจิตใจมืดดำไปบ้างขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ