จ้าวหลินหรง หงส์เคียงมังกร

จ้าวหลินหรง ถูกเหล่าอนุภรรยาของบิดากลั่นแกล้งจนต้องจากเมืองเกิด ทั้งยังต้องดิ้นรนหาทางให้รอดพ้นจากเงื้อมมือคนชั่ว ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดนางก็ได้พบกับ องค์ชายหยางอี้หลง ราวกับเป็นเรื่องบังเอิญ
นางผู้ไม่เคยพบเจอบุรุษที่ทั้งกวนโมโหได้หน้าตายเช่นเขามาก่อน ก็แทบไม่มีความคิดว่าจะรักบุรุษเช่นนี้ได้ ยิ่งเขาเอาแต่กลั่นแกล้งนางด้วยวิธีต่างๆนานา นางก็ยิ่งโมโห
แต่ในเมื่อเขาเป็นถึงคนสำคัญของแคว้นต้าเฟิ่งซ้ำยังยินยอมจะช่วยนางแก้แค้นคนพวกนั้น นางจะยอมให้ก่อนก็แล้วกัน
เมื่อใดถึงคราวนางบ้างแล้วจะรู้สึก!

"อี้หลง นี่ท่านจะทำสิ่งใด!" หลินหรงโวยวายด้วยความตกใจ สถานการณ์ยามนี้ช่างล่อแหลมนัก
"ข้าไม่ชอบให้ใครมาปากเก่งใส่ เพราะฉะนั้น ข้าก็จะลงโทษเจ้าในฐานะที่มาอวดเก่งใส่เจ้าของชีวิตเจ้าอย่างข้า"
ใบหน้านวลลออแดงก่ำ นางทั้งอายทั้งโกรธ นี่จะมีแต่นางหรือที่ต้องขาดทุน องค์ชายโจรป่าผู้นี้มีบรรพบุรุษเป็นจอมโจรเด็ดบุปผาหรือไรกัน
"หยุดคิดไปได้เลย ถ้าท่านคิดจะรังแกข้าล่ะก็ข้าจะร้องให้ท่านน้าได้ยินว่าบุตรชายของท่านเป็นบุรุษนิสัยแย่ชอบข่มเหงจิตใจผู้อื่นอย่างไรบ้าง" นางขู่ฟ่อ ในขณะที่มือทั้งสองข้างถูกเขาตรึงเอาไว้เหนือศีรษะจนไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้เลยแม้แต่น้อย
"ไม่ต้องมาขู่ข้า เพราะข้า...ไม่...กลัว" เอ่ยจบเขาก็รีบโน้มใบหน้าของตนลงไปใกล้ใบหน้าของหลินหรงอย่างรวดเร็ว นางรีบหลับตาปี๋พร้อมกับรีบเบี่ยงหน้าหนี ลมหายใจอุ่นๆของเขาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มนวลจนนางรู้สึกได้ "เอาสิ ถ้าเจ้าตะโกนหนึ่งคำ ข้าก็จะจูบเจ้าหนึ่งที อยากตะโกนก็เอาเลย ข้ารออยู่"