ทะลุมิติเปลี่ยนนายเอกสุดรันทดเป็นซิงเกิ้ลมัม (Omegaverse)

ทะลุมิติทั้งทีดันกลายเป็นนายเอกสามีเกลียดระดับตำนาน ไม่มีทางเสียล่ะ ถ้าจะต้องทนทรมาณจนตอนจบผมขอเลือกหย่าไปเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสวยๆเริ่ดๆดีกว่า มาเจ้าตัวเล็กแม่จะเลี้ยงหนูเอง!

แนวเรื่องทะลุมิติไปในนิยายสุดน้ำเน่าพระเอกธงแดง

นิลวัฒน์ Part

เมื่อทบทวนความทรงจำมาถึงตรงนี้นิลวัฒน์ก็เริ่มเอะใจว่าเรื่องนี้ทำไมมันคุ้นมากเหลือเกินและเมื่อเขาตั้งใจทบทวนดูก็พบว่า
นี่มันเนื้อหาในนิยายเรื่องวิวาห์ร้างรักเรื่องโปรดของเขานี่นา!
เขาซวยขนาดทะลุมิติมาเป็นน้ำเพชรนายเอกสุดรันทดในนิยายสุดน้ำเน่าอย่างนั้นหรือ?


"หมอก็บอกคุณแล้วนี่ว่าผมความจำเสื่อมหรือว่าคุณความจำเสื่อมอีกคนครับ?"
ผมย้อนถามกลับด้วยท่าทีจิกกัดน้ำเพชรคนที่รักเขานั้นจากไปแล้วคนที่อยู่ตรงหน้านายทศพลนี่คือนิลวัฒน์นักอ่านท่านหนึ่งที่เห็นเขาเป็นพระเอกธงแดงซึ่งใครได้ไปเป็นสามีก็ถือว่าซวย ดังนั้นคุณทศพลอย่าหวังเลยว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากผมอีก

แรงมาแรงกลับไม่โกง!


ทศพล Part

"ฉันเป็นคนสั่งให้พวกเขาเตรียมห้องเอาไว้เองแหละ เดี๋ยวฉัตรดนัยเขาจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่"
จบประโยคนั้นของผมน้ำเพชรขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจจากนั้นก็ย้อนถามออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างซึ่งเขาไม่เคยใช้กับผมมาก่อนทันที

"ย้ายเข้ามา ย้ายเข้ามาในฐานะอะไรไม่ทราบครับ?"
"ก็ฉัตรเป็นเพื่อนสนิทของฉันตอนนี้เขาลำบากฉันก็ต้องให้ความช่วยเหลือ นายมีปัญหาอะไรเหรอ?"
"อ๋อมีแน่ในเมื่อเขาไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทคุณแต่เป็นแฟนเก่า คุณทำแบบนี้คิดว่าเหมาะสมแล้วหรือครับ?"
ประโยคนั้นของเขาสร้างความประหลาดใจให้ผมเป็นอย่างยิ่ง เพราะตลอดมาคนคนนี้อย่างมากก็เพียงทำหน้าเศร้าเมื่อเขาไม่พอใจอะไร แต่แทบจะไม่เคยต่อปากต่อคำอะไรกับผมเลยนับตั้งแต่เราแต่งงานกันมา
"ที่นี่บ้านฉันเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมฉันเป็นคนตัดสินใจ"
ผมพูดออกไปอย่างเด็ดขาดแต่ได้รับสายตาเบื่อหน่ายรำคาญราวกับใช้มองคนโง่ตอบกลับมาก่อนที่โอเมก้าร่างบางจะทำท่าราวกับจะสั่งสอนผมซึ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกๆในใจขึ้นมา ถึงจะไม่อยากยอมรับออกมาก็เถอะ


"หยุดพูดแล้วจะไปไหนก็ไป! เห็นหน้านายแล้วฉันหงุดหงิด"
ผมตวาดเขาอย่างคนไม่เคยรักถึงตรงนี้น้ำเพชรมองผมด้วยแววตาของคนที่ตัดสินใจได้เด็ดขาดก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย
"ได้ผมจะไปให้พ้นหน้าคุณเอง!"
พูดจบเขาก็สะบัดหน้าหันหลังหนีผมไปโดยไม่ง้องอนเลยแม้แต่คำเดียว
น่าแปลกที่การกระทำของเขาครั้งนี้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบในใจราวกับตัวเองกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญไป แต่เพียงวูบเดียวผมก็สลัดความรู้สึกแปลกๆนั้นทิ้งแล้วย้ำเตือนกับตัวเองว่า
ผมกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้องฉัตรสมควรได้รับการชดเชยในสิ่งที่เขาสูญเสียไป