ทุก ๆ ตีสาม

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ดวงวิญญาณของภูผาจะต้องมาโผล่ที่ห้องหนึ่งซ้ำ ๆ ทุกคืนในช่วงเวลาเดิม ๆ แบบนี้
*
*
และ
*
*
"ผมนอนที่ห้องนี้ไม่ได้เหรอครับ"

น้ำชาถามขึ้นเสียงแผ่วก่อนจะช้อนตามองคนตัวสูงที่ใส่แค่ผ้าเช็คตัวพันเอวเอาไว้

'นายยังจะหน้าด้านขอนอนที่นี่อีกเหรอ เป็นฉัน ฉันไม่ตื้อหมอนี่ต่อหรอกนะ อาย!!!'

"ฉันไม่สะดวกน่ะ โทษที"

"ก็ได้ครับ ว่าแต่เรา..."

ดูเหมือนข้าวตังค์จะรู้เจตนาของอีกฝ่าย จึงรีบพูดแทรกย้ำอีกครั้ง

"ฉันไม่ซ้ำกับคนเดิม ก่อนทำฉันก็พูดแล้วนะ"

"แต่เราเป็นเพื่อนกันได้หนิครับ"

เจ้าของใบหน้าหวานมองข้าวตังค์ด้วยสายตาประกายความหวังเล็ก ๆ แต่ข้าวตังค์ก็คือข้าวตังค์

"นายไม่รู้สึกแปลก ๆ ที่คนนอนด้วยกันจะเป็นเพื่อนกันเหรอ"

"เอ่อ..."

"ฉันไม่เป็นเพื่อนกับคนที่วันไนท์สแตนด์ด้วยหรอกนะ อย่าเสียเวลาเลย"

พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ทิ้งให้ภูผานั่งมองชายร่างขาวคนนี้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ

'คนนิสัยแย่แบบนี้ก็มีด้วยแฮะ'

*
*
ต้องมานั่งมองเจ้าของห้องเล่นท่ายากกับคนอื่นไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ทุกคืนเช่นกัน


**********************************************************
พระเอก ข้าวตังค์ [ ไม่ใช่ ] ข้าวตัง
นายเอก ภูผา
จบแฮปปี้
**********************************************************