ย้อนกาลเวลามาทวงสิทธิ์

เพล้ง  เสียงถ้วยชาในมือของ ฟู่เจินเจินร่วงหล่นลงสู่พื้นห้องจนแตกกระจายน้ำชาในถ้วยที่ควรจะเป็นสีเหลืองอ่อน ของน้ำชากลายเป็นสีดำสนิท

ฝ่ามืออันนุ่มนิ่มยกขึ้นมาจับที่ลำคอขาวผ่องที่ตอนนี้ดำคล้ำจนน่ากลัวใบหน้างามล่มเมืองแดงดำจนออกม่วงนางกำลำคอของตนเองจนแน่น  เลือดสดๆทะลักออกจากทวารทั้งห้าจนหมด

ฟู่เจินเจินกระอักเอาเลือดออกมาคำโต ตามพื้นห้องเต็มไปด้วยเลือด นางใช้แรงเฮือกสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมองสตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสหายสนิทเพียงคนเดียวของนาง  ฟู่เจินเจินมอง หลินฮุ่ยเอ๋อ จนดวงตาของนางแดงก่ำ   ความแค้นจุกแน่นฝังลึกลงในอก นางอยากเอ่ยถาม หลินฮุ่ยเอ๋อเป็นอย่างมากว่าเหตุใดจึงทำกับนางเช่นนี้

" ก่อนที่เจ้าจะสิ้นใจตายข้าจะขอบอกเจ้าให้เอาบุญนะ เจินเจิน  คนเยี่ยงเจ้ามันสมควรตาย หึ นึกหรือว่าข้าจะยอมเป็นลิ้วล้อให้เจ้ากดขี่ใช้งานไปตลอด เจ้ารู้หรือไหมว่าข้าหลงรัก ท่านจางหลีเหว่ยมาตังนานแค่ไหน เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่มาทีหลังแต่มาแย่งเขาไปจากข้า  เจ้ามันสมควรตาย  ตายๆไปสะแล้วข้าจะขึ้นมาแทนที่เจ้าเองตำแหน่งฮูหยินของท่านเสนาบดีจางหลีเหว่ยข้าจะเป็นผู้ดูแลต่อไปเอง หึๆๆๆ"  หลินฮุ่ยเอ๋อนางก้มลงมอง ฟู่เจินเจินอย่างสมเพชและเกลียดชังที่ผ่ามมานางอดทนเป็นได้แค่เงาตามตัวของฟู่เจินเจินเพียงเท่านั้น ต่อไปนี้นางจะไม่ต้องทนอยู่ในเงาของคนที่นางเกลียดอีกต่อไปแล้ว



หลังจาก หลินฮุ่ยเอ๋อเดินหนีออกจากห้องของนางไป  ฟู่เจินเจินนำ้ตาไหลออกมาเป็นสายเลือด  นางหมดสิ้นหนทางที่จะเอาตัวรอดได้เป็นแน่  เรียวแรงของนางเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ พิษในน้ำชาที่หลินฮุ่ยเอ๋อแอบใส่มาให้นางกิน มันไร้รสไร้กลิ่น นางไว้ใจคิดว่า หลินฮุ่ยเอ๋อเป็นสหายที่เข้าใจนางที่สุด  ฟู่เจินเจินเสียใจเป็นอย่างมาก นางไว้ใจอสรพิษให้อยู่ข้างกายของนางเองมาตลอดเลยหรือนี้   ใบหน้าที่แสนจะอ่อนโยนคำปรึกษาต่างๆที่ดูจริงใจ ที่แท้นางโดน หลินฮุ่ยเอ๋อหลอกใช้มาตลอด หึเจ้าช่างโง่จริงๆ ฟู่เจินเจิน   ตั้งแต่เมื่อใดที่นางเริ่มไว้ใจคนชั่วเช่น หลินฮุ่ยเอ๋อ นึกเสียใจตอนนี้คงไม่ทันเสียแล้ว

ร่างกายเจ็บปวดแทบแหลกเป็นชิ้นๆ พิษกัดกร่อนอวัยวะภายในของนางแทบแหลกสลายไปในอีกไม่ช้า ฟู่เจินเจินไกล้จะหมดลมหายใจในอีกไม่กี่อึดใจ  ห้วงแห่งจิตวิญญาณสุดท้ายคิดถึงท่านพ่อกับพี่ชายและบุรุษอันเป็นที่รัก ต่อจากนี้ไปนางคงจะอยู่ข้างกายพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ลาก่อนทุกคน  ทุกสิ่งที่นางไขว่คว้ามาได้ สุดท้ายแล้วจะต้องตกอยู่ในมือของ หลินฮุ่ยเอ๋ออย่างนั้นนะหรือช่างไม่ยุติธรรมกับนางเอาเสียเลย ถึงนางจะปากร้าย  ร้ายกาจเช่นไรแต่กับคนที่นางรักและห่วงใยนางทุ่มให้สุดหัวใจเสมอนี่นะหรือการตอบแทนจากสหายที่รัก ก่อนจะสิ้นลมหายใจนางภาวนาต่อสรวงสวรรค์ว่าถ้าคนร้ายกาจเช่นนางได้มีโอกาสได้แก้ตัวอีกสักครั้ง นางจะขอทวงสิทธิ์จากคนที่มันเอาของๆนางไป ยิ่งกับคนรักนางยิ่งทำใจมอบให้ไม่ได้จริงๆ



ฟู่เจินเจินสำลักเลือดออกมาอีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นลมหายใจ  ประตูเรือนนอนของนางถูกเปิดออกมาเสียงฝีเท้าอันนักแน่นวิ่งเข้ามาหานางที่นอนจมกองเลือดอย่างรีบร้อน

" เจินเจิน ไม่ไม่นะเจ้าเป็นอันใด  พี่มาแล้วเจินเจินฟื้นสิ อย่าหลับตาอย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้ ใครมันทำเจ้า ไม่"  จางหลีเหว่ยประคองโอบกอดร่างของฟู่เจินเจินเอาไว้แนบอก ถึงนางจะร้ายกาจแต่ว่าเขาเองก็เพิ่งรู้ใจตนเองเช่นกันว่าที่แท้เขานั้นขาดนางไม่ได้และที่แท้เขารักนางมากเพียงใดเขายอมทุกอย่างขอให้ได้นางกลับคืนมาไม่ว่านางจะตามหึงหวงหรือดุร้ายเจ้าอารมณ์เช่นไรเขารับได้ทั้งนั้นขอเพียงได้นางคืนมา

ฟู่เจินเจินที่ได้ยินเสียงคนที่นางรักเปลือกตาอันหนักอึ้งก็ค่อยลืมตาขึ้นมาสบมองดวงตาคมเข้มของ จางหลีเหว่ยอย่างยากลำบาก แรงเฮือกสุดท้ายที่ไกล้จะหมดลงอยู่ทุกขณะค่อยๆยกขึ้นไปกุมใบหน้าของจางหลีเหว่ยอย่างช้าๆ

จางหลีเหว่ยรีบจับมืออันเต็มไปด้วยเลือดแดงฉานของฟู่เจินเจินกุมเอาไว้แนบใบหน้าของตนเองอย่างห่วงหาอาทร

" พี่เหว่ย ข้าคงไม่อาจจะฟื้นขึ้นมาได้อีก ข้ารักท่าน" 

สิ้นคำกล่าวของฟูเจินเจินนางก็สิ้นลมหายใจอยู่ในอ้อมอกของจางหลีเหว่ยทันที

จางหลีเหว่ยกรีดร้องจนเสียงดังลั่นเขาดวงใจแหลาสลายแทบจะหมดสิ้นสติที่มี ดวงใจของเขามันเจ็บปวดทรมาน  เขามาสายไป ถ้าเขาเอะใจสักนิดว่านางหายไปไหนนานๆกันแน่ ถ้าเขามาอยู่กับนางไม่ทอดทิ้งนางไว้เพียงลำพัง  เพราะความเข้าใจผิดเพราะความหวาดระแวงในความรักที่นางมอบให้ ทำให้เขาเสียเวลาอันมีค่าที่จะได้อยู่กับนางไปอย่างน่าเสียด้าย  เพราะเชื่อคำฟังของ หลินฮุ่ยเอ๋อจึงคิดว่านางร้ายกาจและเอาแต่ใจ เชื่อคำพูดของสตรีนางนั้นที่คอยบอกเขาเสมอมาว่านางไม่จริงใจต่อเขาอย่างที่แสดงออกมา  เขามันช่างโง่เคลายิ่งนัก แค่เพียงภรรยาเพียงคนเดียวกลับดูแลไม่ได้เขามันสมควรตายตามนางไปจริงๆ

จางหลีเหว่ยกอดร่างไร้วิญญาณของฟูเจินเจินไว้แนบอกไม่ยอมจากไปไหนทั้งนั้น



ฟู่เจินเจินที่กลายเป็นวิญญาณล่องลอยอยู่ข้างๆร่างของนางเอง นางมองเห็นสามีของนางประคองกอดร่างของตนเองที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างไม่นึกรังเกียจนางมองภาพนั้นด้วยดวงใจอันเจ็บปวดนางยืนมองสามีร้องไห้ที่เห็นนางตายจากไปอย่างน่าสงสารเขากรีดร้องเยี่ยงคนเสียสติ น้ำตาของนางไหลนองใบหน้า นางยิ่งปล่อยว่างไม่ได้และยิ่งอาลัยอาวรณ์ในตัวของ สามีมากยิ่งนัก

นางไม่คิดเลยว่าที่แท้สามีที่ทำเย็นชาและกล่าววาจาทำร้ายจิตใจของนางมาตลอดจะเสียใจที่นางจากไปไม่มีวันหวนกลับ   ตอนที่นางมีชีวิตอยู่นางก็สร้างแต่ปัญหามาให้เขาไม่เว้นวันทะเลาะตบตีกับคุณหนูชวนคุณนางอื่นๆเพียงเพราะนางหึงหวงในตัวของจางหลีเหว่ย นางก็แสนจะร้ายกาจมากจริงๆ  ดวงวิญญาณของฟู่เจินเจินเดินเข้าไปโอบกอดร่างกายของสามีเอาไว้อย่างอาลัยอาวรณ์และไม่อยากจากไป



และแล้วในขณะนั้นเองมีแสงสีขาวสว่างจ้าสาดส่องมาที่นางจนแทบลืมตามองไม่ขึ้นนางนำฝ่ามือของนางมาปิดบังดวงตาเอาไว้

" นี่มันอะไรกันแสงอันใดกันแน่"

ฟู่เจินเจินฉงนกับแสงสีขาวที่ส่องเข้ามาหาร่างกายของนาง

" ข้าเองเทพแห่งโชคชะตา เจ้าเชื่อเรื่องของโชคชะตาหรือไหม ฟู่เจินเจิน"

ฟู่เจินเจินลุกขึ้นมายืนหันหน้าเผชิญกับแสงสีขาวนั้นที่ยังส่องสว่างมาทางตนเอง นางจึงเอ่ยออกไปกับเสียงที่บอกว่าเขาผู้นั้นคือเทพแห่งโชคชะตา

" เทพแห่งโชคชะตาหรือ คนเยี่ยงข้าที่ทำแต่เรื่องร้ายๆจะได้เจอกับท่านเทพจริงๆนะหรือ"

" จะว่าเจ้าร้ายกาจก็ใช่ แต่บุญแห่งความดีของเจ้าก็ยังมีอยู่ ถึงเจ้าจะดูแรงๆกับทุกๆเรื่องแต่เจ้าเองก็เข้าช่วยเหลือขอทานคนยากจนและยังช่วยบริจาคเงินจำนวนมากในการก่อสร้างวัดและอารามสงฆ์อีกหลายแห่ง  และข้าที่เป็นเทพแห่งโชคชะตาอย่างข้าที่เห็นว่าชีวิตของเจ้านั้นยังไม่ถึงคาด ข้าจึงจะมอบพรให้เจ้าได้กลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง จงใช้ชีวิตให้ดีและทำแต่ความดีไปเรื่อยๆ  แต่ข้ามีข้อแม้การกลับมาคราวนี้เจ้าจะต้องทำให้สามีของเจ้าเอ่ยบอกรักเจ้าจากปากให้จงได้ให้เขารักเจ้าจากใจจริงๆเพราะถ้าเจ้าหวนคืนกลับไปเจ้าก็เป็นแค่สตรีร้ายกาจสำหรับสามีของเจ้าอยู่ดี  ภายในหนึ่งปีถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จเจ้าก็จากโลกใบนี้ไปตลอดกาล ตกลงหรือไหม ฟู่เจินเจิน"

สิ้นคำกล่าวของเทพโชคชะตา ฟู่เจินเจินจึงรีบตอบรับข้อเสนอในทันที

" ได้ข้าตกลงในข้อเสนอของท่านเทพ ข้ามั่นใจว่าข้าจะสามารถทำให้สามีรักข้าได้อย่างแน่นอนและข้าจะกลับไปแก้ไข้ข้อผิดพลาดในชีวิตของข้าให้ได้เจ้าค่ะท่านเทพ"

" เจ้าอย่าเพิ่งแน่ใจมากนักฟู่เจินเจินเจ้าอย่าลืมสิตอนมีชีวิตอยู่เจ้าสร้างวีรกรรมเอาไว้เจ็บแสบไม่น้อยจนสามีเจ้าเอือมระอาอยู่หลายหนนะฟู่เจินเจิน"

" โธ่ท่านเทพ ข้าจะพยายามเจ้าค่ะ"

" เป็นอันตกลง  แต่อีกข้อ ศาลเจ้าที่วัดหลิงเซียนเจ้าจงกลับไปบูรณะให้ข้าด้วยนะถ้าเจ้าได้หวนกลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง ศาลเจ้าที่เจ้าทุ่มเงินบริจาคคราวนั้นนะ ฟู่เจินเจิน" 

" ได้เจ้าค่ะ ข้ารับปากท่านเทพ"

สิ้นเสียงของเทพแห่งโชคชะตาก็เกิดแสงสีขาวหมุนวนรอบๆตัวของฟู่เจินเจินจนสว่างวาบไปทั้งห้องของนาง  พลันทุกอย่างก็เลือนหายไปแม้แต่สติรับรู้ของฟู่เจินเจินก็หายไปเช่นกัน





" นี่ท่านเทพโชคชะตา ท่านเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโชคชะตาของมนุษย์ทำไหมถ้าท่านเง็กเซียนฮ่องเต้รู้เข้าท่านซวยแน่ๆ"

" ท่านเทพหยุคโหลว ท่านอย่าว่าแต่ข้าท่านเองก็แอบช่วยนางเหมือนกันนะข้าเห็น มาว่าแต่ข้า ตาเฒ่าจันทร์ทราเอ้ย"

เทพแห่งโชคชะตากับแห่งแห่งความรักทั้งสองท่านยืนมองดวงวิญญาณของฟู่เจินเจินที่กลับไปยังโลกมนุษย์อีกหน ทั้งหมดนี้เป็นไปตามการช่วยเหลือของพวกเขาทั้งสองเทพ

" ข้าคงช่วยเจ้าให้ผ่านด่านเคราะห์กรรมในโลกมนุษย์ในครั้งนี้ได้เพียงแค่นี้นะเทพดอกท้อสวรรค์เช่นเจ้ากับเทพสายฟ้า พวกเจ้าต้องผ่านที่เหลือกันเอง"