Chemical Engineering ( ถ้าพี่ไม่อยากใช้โควต้า 8 ปี ก็ต้องยอมให้น้องคนนี้สั่งสอนนะครับ )

Chemical Engineering ( วิศวกรรมเคมี ) เป็นสาขาวิชาทางวิศวกรรมที่เลื่องชื่อลือชามากที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ รับนักศึกษาจำนวน 150 คนต่อปีการศึกษา มาตรฐานหลักสูตรเรียนจบภายใน 4 ปี ไม่ต่ำกว่า 200 หน่วยกิต แต่ทว่า ทุก ๆ ปี มีรุ่นพี่แจ้งจบภายใน 4 ปี ไม่ถึง 10 คนเลยด้วยซ้ำ รวมรุ่นพี่ที่จบเกิน 4 ปี และรุ่นพี่ที่จบ ป.โท ป. เอก รวมๆกันก็ไม่ถึง 20 คน ทำไมน่ะหรอ อย่างรุ่นพี่ #ChemE#69 ที่พึ่งรับใบปริญญาไปหมาด ๆ ก็เดินเข้ามาในรั้วมหาลัย ในนามของนักศึกษาวิศวกรรมเคมี จำนวน 150 คน แค่ปีแรก รุ่นพี่ก็พากันย้ายสาขากันออกไปประมาณ 40 คน ปีสอง ก็พากันเปอร์ระนาว ( เปอร์ ณ ที่นี้ หมายถึง ไม่สามารถเรียนจบภายในสี่ปีได้ ) เกรดที่ออก ก็ D กระจุก F กระจาย ไปตามระเบียบ พอปีสาม รุ่นพี่หลายคนก็ถูกมหาลัยเชิญออกอย่างเป็นทางการ ( โดนรีไทร์ ) เนื่องจาก GPAX ไม่ถึง 1.80 สุดท้ายปีสี่ ก็มีผู้เหลือรอดอยู่ไม่ถึง 50 คน มีรุ่นพี่ที่เรียนจบตามหลักสูตรอยู่แค่ 4 คนเท่านั้น ส่วนที่เหลือ ก็ต้องลงเรียนรายวิชาที่ยังไม่ผ่าน เฮออออออออออ แต่ก็ยังดีที่ยังมีชีวิตรอดจากสาขามหาโหดนี้ได้น่ะนะ

ตัดภาพมาที่เรื่องราวของผม ผมชื่อ ไพ่ นายพิพัฒน์ รัชนิกรกุล นักศึกษาปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเคมี ผมเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยโควต้าโอลิมปิกวิชาการ ด้านฟิสิกส์ครับ ผมเป็นคนที่เรียนเก่ง หน้าตาดี กีฬาเยี่ยม และที่สำคัญคือ ผม โสด ครับ ส่วนนั่น รุ่นพี่ปีสี่ที่ผมตามเต๊าะอยู่ พี่เขาชื่อ ไฮโล นายนิรุตติ์ กิตติกรไกร เป็นคนตัวสูง เกือบจะเท่า ๆ ผมเลย ผิวขาว หุ่นนายแบบสุด ๆ เป็นคนที่ทำหน้าขรึมอยู่ตลอดเวลา เกเรหน่อย ๆ แต่ก็จริงใจและตรงไปตรงมาหรือปากหมานั่นเอง

" มึงมองกูหาส้นตีนอะไรวะ " พี่เขาหันมาต่อว่าผมที่เอาแต่จ้องหน้าพี่เขาตาไม่กระพริบ

" ก็มองว่าที่แฟนไงครับ ไม่อยากทำแค่มองแล้วอ่ะ ขอทำอย่างอื่นด้วยได้มั้ยครับ " ผมพูดพร้อมกับก้มลงไปทำคิสมาร์คตรงซอกคอขาว ก่อนที่พี่เขาจะใช้กำลังผลักผมออกไปอย่างเต็มแรง

" สัส มึงทำอะไร " พี่เขาทำท่าเหมือนจะต่อยผม แต่มีหรือที่ผมคนนี้จะรู้ไม่ทัน ผมจึงจัดการล็อคร่างกายของพี่เขาให้ติดลงไปกับเตียงนอนสีขาว ไม่ให้กระดุกกระดิก หรือดื้อกับผมได้อีก " ไอ้ไพ่!! "

" ครับ เรียกผมทำไมหรอครับรุ่นพี่ " ผมพูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก ส่วนสายตาก็มองลวนลามร่างกายของพี่เขาไปเรื่อย ๆ

" ปล่อยกู " พี่เขาพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการที่ผมได้โอบล้อมพี่เขาเอาไว้

" ตอบรับจูบของผมก่อนสิครับ แล้วผมจะปล่อย " ผมค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ บุคคลอารมณ์ร้อนด้วยความท้าทาย

" มึงแม่ง ! กูไม่ทำหรอก แล้วทำไมกูต้องทำด้วย " รุ่นพี่พูดพร้อมกับแสดงสีหน้าอันเกรี้ยวกราด และเบือนหน้าหนีผมจนคอแทบหลุด

" อืมมมมม ทำไมนาาาา " ผมกรอกสายตาไปมองทางอื่นอย่างครุ่นคิด แล้วหันมาสบตากับบุคคลตรงหน้าอีกครั้ง " ใครเอ่ยที่เป็นคนติวหนังสือให้นาาาาาาา "

" มึง..........ไม่เอาดิ " ตอนนี้รุ่นพี่ทำหน้าตลกแบบสุดๆ คนอะไรทำไมถึงได้น่าแกล้งขนาดนี้

" ใครเอ่ยที่เป็นคนทำให้พี่ GPAX ขึ้น จนทำให้รอดจากการรีไทร์นาาาาาา "

" ไอ้ไพ่ " รุ่นพี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่ว ๆ หน้าตาอ้อนผมสุด ๆ ไปเลย

" ใครเอ่ย ที่อาสาจะอยู่ช่วยพี่ไม่ให้ต้องใช้โควต้าเรียนจบ 8 ปี อีกต่อไปนาาาาา คิดให้ดีดีนะครับผม "