กลเล่ห์เพทุบายรัก

เธอได้มาร่วมงานแต่งในฐานะน้องสาว แต่ทำไมเรื่องราวกลับตาลปัตร... เพราะอยู่ดีๆ ก็ถูกเปลี่ยนสถานะจาก 'ว่าที่น้องภรรยา' กลายมาเป็น 'ภรรยา' แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

ส่วนสาเหตุนั้นมันช่างเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย เหมือนหลุดออกมาจากในนิยายซะเหลือเกิน

งานนี้เลยต้องหาทางหนี... แต่ทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงตกหลุมพรางของ 'สามี' ได้ซะงั้น

**************************************************

"พี่มึนหัว ไม่มีแรงเลยครับ"

"งั้นพี่วิณณ์รีบไปนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวแพรช่วยเช็ดผมให้" เอ่ยจบ เธอก็รีบเข้าไปประคับประคองคนตรงหน้า

เห็นแบบนั้นชายหนุ่มถึงกับยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างนึกเอ็นดู ก่อนที่เขาจะแกล้งเซเท้าไปมาลงน้ำหนักตัวโถมใส่คนตัวเล็กกว่าแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"อ๊ะ !" แน่นอนว่าแผนการออดอ้อนภรรยามันได้ผลเกินคาด เมื่อสภาพของเขาและเธอในตอนนี้มันเป็นดั่งที่เขาได้จินตนาการเอาไว้

ใบหน้าคมเข้มของเขาซุกอยู่ตรงซอกคอขาวผ่องของอีกฝ่าย ส่วนร่างกายก็ทาบทับบริเวณส่วนลี้ลับพอดิบพอดี

เห็นแบบนี้พิมพ์พิศาถึงกับอึ้งกิมกี่ไปเลยทีเดียว ครั้นอยากจะขยับตัวหนีแต่มันก็ทำไม่ได้เพราะคนร้ายกาจเอ่ยดักทางเอาไว้เสียก่อน

"อย่าเพิ่งขยับ ขอพี่อยู่แบบนี้สักพักนะครับคนดี" น้ำเสียงทุ้มต่ำนุ่มหูทั้งออดอ้อนและเว้าวอนอยู่ในที จนทำให้คนที่ได้ยินถึงกับต้องนอนแน่นิ่งอย่างไม่มีข้อแม้

อาศัยจังหวะนี้วิณณ์ก็แอบสูดความหอมจากซอกคอหอมกรุ่นไปโดยปริยาย ก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนผ่าวเข้ารดต้นคอของอีกฝ่ายจนทำให้พิมพ์พิศาถึงกับตัวสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

เวลานี้ร่างกายของเธอมันรู้สึกร้อนระอุราวกับถูกอังด้วยเปลวไฟ แถมภายในช่องท้องมันก็หวิวโหวงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนจะหน้าแดงก่ำขึ้นมาโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินคนตัวโตกว่าส่งเสียงครางต่ำอย่างแหบพร่ารินรดไปมาข้างใบหูสวย

"รู้ไหมหนูทำให้พี่แทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว"

ไม่ทันตั้งหลักได้รับมือ เธอก็เห็นว่าเขาโน้มหน้าเข้ามาชิด ก่อนจะป้อนจุมพิตหวานละมุนราวกับมันเป็นความฝัน

วินาทีนั้นถึงกับหูอื้อตาลายไปหมด หัวสมองถึงกับหมุนติ้วเป็นลูกข่าง ครั้นอยากจะผลักเขาให้ห่าง แต่สติสตังก็ไม่อยู่กับร่องกับรอยไปเสียแล้ว

"ทำยังไงดี... หนูหวานซะจน พี่เริ่มจะทนไม่ไหวขึ้นมาซะแล้ว"

***************************************************

เพียงสัมผัสความเย็นเฉียบของกระดุมพวกนั้นหญิงสาวก็ต้องแอบหน้าแดงขึ้นมาในทันที

ตอนนี้หัวใจที่มันเต้นแรงอยู่แล้ว กลับยิ่งโหมกระหน่ำเต้นขึ้นไปอย่างบ้าคลั่ง จนสัมผัสได้ว่าลมหายใจของตัวเองนั้นมันรู้สึกติดขัดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ทำไมหนูหน้าแดงแบบนั้นล่ะครับ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า"

วิณณ์ไม่เพียงแต่จะเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยวาจาหยอกเย้า แต่เขากลับถือวิสาสะใช้มืออีกข้างที่ยังว่างแตะไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ เล่นทำเอาหญิงสาวถึงกับสั่นสะท้านขึ้นมาเพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

"อุ๊ย ! พะ... แพร ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่... แค่รู้สึกร้อนก็เท่านั้นเอง"

"อย่างงั้นหรอกเหรอ" ไม่พูดเปล่าแต่เขายังลดระดับใบหน้าให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเธออย่างชิดใกล้ จนพิมพ์พิศาถึงกับหูอื้อตาลายไปหมด

ไม่ไหว... นี่มัน... อันตรายเกินไปแล้ว !


****************************************************

*** เป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆ คนนี้กันด้วยนะคะ ***

*** กราบขอบพระคุณมากๆ ค่ะ ***