ชายาของข้าได้โปรดหวนคืน

คำโปรย...
กว่าจะรู้ว่านางมีค่าและคู่ควรกับตนก็สายเสียแล้ว หลินหลีฮัวจากไปแล้ว คิดเสียใจอยากได้นางกลับคืนยังจะทันหรือไม่ ชายาของข้าได้โปรดหวนคืน ทว่านางเป็นสตรีเช่นไร หลินหลีฮัวไม่ใช่พวกหวนคืนโดยง่าย!
-------------------------------------------------------------------------
"โอ๊ย! หลีฮัว!"
ใครจะคาดแค่จ้าวหลิวเย่พุ่งตัวเข้าไปหวังจะแยกเอาสตรียอดรักของตนเองออกจากเงื้อมมือของนางปีศาจร้ายกลับถูกเท้าเล็กๆ ของหลินหลีฮัวถีบโครมเข้าตรงท้องน้อยเฉียดส่วนนั้นของบุรุษไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด!
"ไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่าสตรีตบตีกันอย่าเสนอหน้ามาขัดขวางหรือเพคะสวามี!"
เดือนเศษมานี้ที่หลินหลีฮัวคนนี้อดทนเพราะตนเองกำลังศึกษาว่าสิทธิ์ของพระชายาเอกและเจ้าสาวพระราชทานนั้นทำสิ่งใดได้บ้างขอบเขตและอำนาจมีมากเท่าใดและเพราะมีท่านอาเก้านางจึงไม่โง่งมให้จ้าวหลิวเย่กับเพ่ยอวี้รังแกอีกต่อไป
'ฮวาเอ๋อร์จงจำเอาไว้เจ้าคือพระชายาเอกที่ฮ่องเต้ออกพระราชโองการแต่งตั้งขึ้นมาเจ้าเป็นสตรีพระราชทานขนาดสิ่งของยังต้องรักษาให้ดีแล้วเจ้าเป็นคนเป็นสิ่งมีชีวิตไม่ใช่ใครคิดจะแตะต้องทำร้ายก็ทำได้หากเจ้าไม่ผิดไม่ได้เป็นผู้ลงมือก่อนก็จงโต้ตอบคืนได้ไม่ต้องไว้หน้าผู้ใด!'
ดังนั้นวันนี้เพ่ยอวี้ถึงกับใจกล้าทำให้ผิวของนางมีรอยแดงจากการถูกยาร้อนๆ ลวกย่อมต้องสนองคืนกลับไป จ้าวหลิวเย่คิดจะเข้าข้างนางก็แค่ปกป้องตนเอง ในจวนนี้นางตัวคนเดียวหากฮ่องเต้และซ่งฮองเฮาเรียกไปสอบถามนางก็จะพูดออกไปให้หมด
'ยอมมากไปไม่ได้ถูกมองว่าเป็นคนดีฮวาเอ๋อร์เจ้ายอมมากไปมีแต่จะถูกมองว่าเป็นคนโง่!'
แน่นอนว่าคำสั่งสอนเหล่านี้ย่อมเป็นท่านอาเก้าอยู่แล้ว และบังเอิญว่าหลินหลีฮัวดั้นคล้อยตามเสียด้วย
"เจ้าเสียสติไปแล้วหรือหลินหลีฮัว!?"
หลังจากถูกถีบกระเด็นออกมาจ้าวหลิวเย่ก็ไม่กล้าพุ่งเข้าไปแยกสุ่มสี่สุ่มห้าอีก
"เสียสติหรือ ถามได้ดีนี่เพคะสวามี ที่เสียสติคาดว่าจะเป็นท่านไม่ใช่ข้า! ดูเสียให้เต็มตา!"
หลังจากถูกตบและเตะด้วยแรงโทสะไปครู่ใหญ่แลเห็นแล้วว่าจ้าวหลิวเย่ไม่อาจช่วยตนเองได้เพ่ยอวี้จึงเสแสร้งสลบไป หลินหลีฮัวกระทืบซ้ำไปอีกสามครั้งจากนั้นนางก็เดินตรงมาหาจ้าวหลิวเย่แล้วเปิดแขนเสื้อให้เขาได้เห็น
"ตายแล้ว!"
กลับเป็นเนี่ยกงกงที่กรีดร้องขึ้นมาบ้างหลังจากได้เห็นรอยแดงตามเรียวแขนทั้งสองข้าง นี่แค่แขนและหลังมือแล้วภายในหน้าอกอีกเล่ายังจะย่ำแย่เพียงใด
"โทษเก่าของสวามีนั้นเพิ่งทุเลาลุกจากเตียงไหว สตรีของท่านก็โง่เขลาสร้างคดีใหม่ให้อีกแล้ว ประเสริฐแท้ ช่างประเสริฐยิ่ง รักนางมากเหตุใดไม่บอกนางบ้างว่าเปิ่นหวางเฟยคือพระชายาพระราชทาน หากไม่กระทำผิดอ้ายอีผู้ใดมาหาเรื่องทำให้ได้รับบาดเจ็บเท่ากับลบหลู่ฮ่องเต้น่ะ"
เกิดมาจ้าวหลิวเย่ก็เพิ่งเคยพบเคยเห็นสตรีที่โกรธจนตาแดงก่ำเป็นครั้งแรก จึงทำสิ่งใดไม่ถูกจะพูดยังไม่พูดไม่ออกแม้เพียงครึ่งคำ
"ในเมื่ออยู่กันอย่างสงบมิได้เช่นนั้นก็รอดูว่าพระชายาเอกพระราชทานเช่นเปิ่นหวางเฟยทำอันใดได้บ้างท่านรอชมความบันเทิงได้เลยสวามี!"
กล่าวจบหลินหลีฮัวก็ตะโกนสั่งให้คนเอารถม้าออกนางจะเข้าวัง ในเมื่อนางมีซ่งฮองเฮาอยู่เบื้องหลังเหตุใดจะต้องหวาดกลัวด้วย ในเมื่อเพ่ยอวี้หาเรื่องใส่ตัวนักนางก็จะสงเคราะห์ให้!
ในเมื่อจ้าวหลิวเย่นั้นคิดอยากจะเป็นไฟนักนางก็จะช่วยเป็นดินระเบิดให้ นับตั้งแต่แต่งงานเข้ามาหนึ่งเดือนเศษไม่มีวันไหนที่นางไม่รักษาและทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีแต่ทั้งสวามีและสตรีของเขากลับไม่ซาบซึ้งเช่นนั้นหลินหลีฮัวก็จะร้ายคืนกลับไปเช่นกัน!