บุพเพร้อนอ้อนรัก

“ไง ไม่เจอกันนานเลยนะบัว คิดถึงกันบ้างมั้ย”

ร่างสูงในชุดสูทที่ผูกเนกไทสีกรมท่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ประธานบริษัทเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างตรงเข้ามาหาอิงธาราที่ยังคงช็อกอยู่ แต่พอรับรู้ได้ว่าชายร่างสูงตรงหน้ากำลังเดินเข้ามาประชิดตัว เธอก็รีบดึงสติของตัวเองกลับคืนมา

“ย่ะ...อย่าเข้ามานะคะ”

อิงธาราพูดเบา ๆ พร้อมกับถอยหลังหนี แต่ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือเล็กของเธอดึงเข้าไปแนบชิดกับอกแกร่งของเขาไว้ได้ก่อน

“จะหนีไปไหน เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าคิดถึงฉันหรือเปล่า”

สายตาเจ้าเล่ห์บวกกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกส่งตรงไปให้อิงธาราที่กำลังขมวดคิ้วเป็นปม พยายามจะดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการนี้

“ปล่อยฉันค่ะ”

เมื่อเธอรู้ถึงสถานะระหว่างเธอกับเขา สรรพนามที่เคยเรียกเขาไว้ก็ต้องเปลี่ยนไป ซึ่งสร้างความไม่พอใจแก่เหนือภพไม่น้อย

“ไม่ปล่อย ต่อไปนี้พี่จะไม่มีทางปล่อยเธอไปไหนอีกแล้วอิงธารา”