สตรีเช่นข้าจะปลูกผักให้รํ่ารวย

เมื่อต้องฟื้นคืนในร่างของสตรีที่ถูกเหยียดหยามมาตลอด เหมยซินตัดสินใจลุกขึ้นเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของตนเอง นางใช้มิติพิเศษที่ซ่อนอยู่เป็นตัวช่วย จากสวนผักเล็กๆ นำไปสู่ความสำเร็จที่ไม่มีใครคาดคิด

"พอเถิด หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เจ้าจะเอายังไงต่อไป" ผู้เป็นย่ามองไปที่เหมยซินซึ่งน้ำตาไหลอาบแก้มไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ ข้าขอโทษนะเจ้าคะ แต่ข้าจะเป็นฝ่ายไปเอง" เหมยซินเอ่ยพร้อมกับค้อมศีรษะลง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนน้อมและเสียใจ

"ข้าบอกให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้แล้วไง เจ้าอยากไปกับท่านพี่ทิงเฟ่ยจนตัวสั่นมากเลยหรือ" เจียลี่ถามอย่างเย้ยหยัน ดวงตาเต็มไปด้วยความริษยา

"คงเป็นดั่งที่เจ้าว่า" เหมยซินเช็ดน้ำตาแล้วมองไปที่เจียลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"นี่เจ้าตั้งใจจะยั่วโมโหข้าใช่ไหม" เจียลี่ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ

"พอเถิด ถ้าลูกยืนยันที่จะไป พวกเราจะไปด้วยกัน" ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

"มันจะมากไปแล้วนะเจ้าคะ ข้าก็เป็นลูกของท่านพ่ออีกคน ทำไมต้องลำเอียงเช่นนี้" 

"เพราะเจ้ามีแต่ความเกลียดชังในตัวพ่อมาตลอด แม่ของเจ้าพูดกรอกหูให้เจ้าชังพ่อมาตั้งแต่วันที่ลืมตาดูโลกจนถึงวันที่นางจากไป เจ้าถึงเป็นเช่นนี้ไงเล่า" ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว

"พอเถิดเจ้าค่ะ ตราบใดที่ข้าไม่ประสบความสำเร็จ ข้าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกเป็นอันขาด" เหมยซินเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น 

"ไม่นะลูก แม่ต้องขาดใจเป็นแน่หากต้องอยู่ห่างกันเช่นนี้" ผู้เป็นแม่โอบกอดลูกสาวไว้แน่น น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดหวั่น

"ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ถ้าข้าไม่มั่นใจ ข้าคงไม่เอ่ยออกมาเช่นนี้ ข้าจะทำให้ทุกคนสบายใจ" 

"ไปเถิดน้องพี่ ทางนี้ข้าจะดูแลเอง" ผู้เป็นพี่เข้ามาสวมกอดน้องสาวด้วยความอ่อนโยน เขามองเห็นความมุ่งมั่นในแววตาและเชื่อมั่นในตัวน้องสาวอย่างเต็มที่

"ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า มีอะไรขาดเหลือจงบอกแก่ข้า" ทิงเฟ่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

"ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ ข้าไม่ขออะไรมาก ขอเพียงที่พักอาศัยกับที่ทางทำมาหากิน หากพอมีเงินเก็บสักก้อน จะรีบทยอยจ่ายเป็นค่าเช่าคืนให้" เหมยซินเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ซ่อนความขมขื่นไว้

ทิงเฟ่ยพยักหน้าตอบรับแต่โดยดี ความรู้สึกของเขาเต็มไปด้วยความสงสารและห่วงใยคนตรงหน้าที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้