เพียงกลิ่นเกล้า

บ่วงกรรมจากอดีตชาติ ทำให้ 'สุคนธ์ธาร' ต้องหวนคืนสู่มันทาระนคร...บาดาล เพื่อตามหา 'เพชรนาคี' มณีแก้วคู่บารมีแห่งสุริเยนทรานาคราช แต่เรื่องราวกลับเต็มไปด้วยเงื่อนงำปริศนา ทั้งพระชายาที่หายตัวไป นิมิตภาพอัญมณีสีประหลาดที่มิมีผู้ใดเคยพบเห็น และกลิ่นอายอันตรายดุจอสรพิษที่จ้องมองเหยื่อตัวน้อยจากในมุมมืด!

บนเส้นทางการตามหาความจริงที่ซ่อนเร้น สุคนธ์ธารกลับพบว่าท่ามกลางเบาะแสที่ล่องลอยกระจัดกระจาย เพชรนาคีอาจมิใช่สิ่งเดียวที่เธอต้องตามหา แต่เป็นคำตอบ...ซึ่งนำไปสู่ความจริงของหัวใจเธอ ทั้งในอดีต...และปัจจุบัน
______________

เพราะความสงสัยใคร่รู้ จึงเหลือบพระเนตรแลฝั่งเอราปถะที่ประทับอยู่ห่างออกไป แม้นยังคงสดับรับฟังพระธรรมคำสอนที่ใกล้จบลง

'สัตตบุษยาเทวี' คำนึง หากพระกระแสของท่านพ่อนั้นเยือกเย็นลุ่มลึกดุจน้ำนิ่ง พระกระแสของประมุขแห่งมันทาระนครก็ตรงกันข้าม

ทรงเป็นดั่งคลื่นวายุที่ซ่อนเร้นภายใต้พระกระแสอันอบอุ่นที่แผ่ซ่านกำจาย

ด้านหลังพระองค์นั้นคือพระมเหสีทั้งสาม ประทับอยู่ด้วยกันแม้นแตกต่างด้วยวงศ์ตระกูล

ถัดมาปรากฏวรกายเรืองรองแกล้วกล้า สูงสง่าเปี่ยมอำนาจด้วยเดชฤทธามิต่างจากผู้เป็นพระบิดา

พลันพระอุระต้องสั่นสะท้าน ด้วยสายพระเนตรของพระโอรสองค์โตในพญาศรีสัตตนาคราชที่แลมา

เพียงแรกพบ สบซึ้ง รำพึงหา
เพียงสายตา แลมา มิอาจถอน
เพียงกลิ่นกรุ่น รัญจวน นวลบังอร
เพียงใจรอน วอนท่าน อย่าแลเลย

นาคเทวีน้อยอดทนต่อแรงดึงดูดมหาศาลที่ท่วมท้นพระทัยอยู่ในเวลานี้ รอจนกระทำการอภิวาทพระอริยสาวกครั้งสุดท้ายแล้วจึงรีบจรลีไปยังสวนสัตตบงกชอันเป็นปากทางเข้าออกระหว่างเมือง ไม่รอแม้แต่นาคบริวารคนสนิทที่ติดตามมาด้วยกัน

ครั้นเสด็จไปถึงกลับต้องตกพระทัยเมื่อพบเจ้าของสายพระเนตรคมปลาบนั้นประทับรออยู่ก่อนแล้ว

"จักรีบกลับเสียแล้วฤๅ"
พระสุรเสียงทรงอำนาจเปี่ยมด้วยเดชบารมี ทว่าอีกฝ่ายหารู้ไม่ สายพระเนตรอ่อนลงกว่าปกติอยู่หลายส่วน

"มิมีความจำเป็นที่ต้องอยู่"

"เช่นนั้นฤๅ"

สัตตบุษยารู้สึกราววรกายใกล้จะร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นราวใบไม้ร่วงใบหนึ่ง ยามยืนอยู่ต่อหน้าเขาผู้นี้

"เดินเล่นเป็นเพื่อนพี่สักหน่อยได้ฤๅไม่"

ครั้นเห็นว่าทรงรักษาระยะห่างอันเหมาะสม สัตตบุษยาเทวีจึงยอมเดินตามเทวนาคาแห่งเอราปถะไป

"เจ้ามีนามว่ากระไร" สุรเสียงนิ่งเรียบ แม้แต่พระพักตร์ก็ยังไม่หันมาแล

"สัตตบุษยาเทวี พระธิดาในพญาภุชงค์นาคราช แห่งฉัพพยาปุตตวงศ์เพคะ"

"สัตตบุษยา"

"เพคะ"

"สวนสัตตบงกชแห่งนี้ก็มีดอกบัวสัตตบุษย์ ดอกบัวฉัตรขาวกลีบสีขาวนวลดังดวงศศิธร"

วรกายสูงใหญ่เคลื่อนเข้าหาบ่อบัวสัตตบุษย์ที่ทอดพระเนตร แต่ละดอกต่างสวยสดงดงามเปล่งปลั่งราวกับเพชรนิลจินดาที่ไม่มีวันร่วงโรย

"เพียงแวบแรกที่ได้ยล ช่างงดงามหมดจด ติดตรึงใจพี่จนยากจะลบเลือน"

--------


สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองจากปลายปากกา มณฑารา ฝากทุกท่านติดตามด้วยนะคะ
Dek-D/ Read-A-Write/FB: มณฑารา