ด้วยรัก แสนคำนึงใจ

เขาเลือกที่จะลืมทุกสิ่ง
ในขณะที่เธอยังคงจดจำทุกเรื่องราวระหว่างเรา
ราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวันวาน

"เดี๋ยว!" แต่ไม่ทันจะได้เดินหนี ข้อมือกลับถูกรวบเอาไว้
"ทำไมตัวอุ่นๆ"
"สงสัยเพราะเมื่อคืนตากน้ำค้างมั้งคะ" ตอบเสร็จก็ชักมือกลับ เพราะไม่ต้องการให้เขาแตะเนื้อต้องตัวไปมากกว่านี้
"กินยารึยัง" ถามทำไมกันย่ะ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาสักหน่อย
"กินแล้วค่ะ" เธอโกหก เพราะไม่อยากให้เขามาทำเป็นห่วงใย ทำเหมือนกับว่าเป็นห่วงกันนักหนาทั้งๆ ที่เขาอาจจะถามไปงั้นๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าเป็นห่วงเพื่อนร่วมโลก
"ให้พรีมไปทำงานได้ยังคะ" เธอกำลังจะไปทำงานสาย เพราะเขาเอาแต่ตั้งคำถามบ้าบอไม่เลิกซึ่งเธอไม่ชอบเลยจริงๆ
"เรื่องที่พูดไปเมื่อคืน ผมขอโทษ" เป็นประโยคนี้ที่มันหยุดเธอเอาไว้ได้อีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะให้อภัยง่ายๆ
"ค่ะ"
"ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะว่าคุณแบบนั้น มันพลั้งปากไป" เขาก็แค่แหย่เล่น ไม่คิดว่าเธอกับน้องจะคิดจริงจังขึ้นมาแบบนั้น
"ค่ะ"
"สรุปจะโกรธกันให้ได้เลยใช่ไหม!"
"ฉันดูเป็นแบบนั้น หรือว่าคุณสำคัญตัวเองมากไปกันแน่คะ" ต่อให้เธอจะโกรธเขาจริงแล้วยังไง เขาจะต้องมาแคร์หรือสนใจทำไมว่าเธอจะคิด หรือรู้สึกแบบไหนกับคำพูดเขา
"พรีมลดา"
"คุณใช้ชีวิตของคุณไปเถอะค่ะ ส่วนฉันเองตอนนี้ก็ตาสว่างแล้ว จะไม่รอคุณอีกแล้ว" การรอเขามันเหมือนรอฝนในหน้าแล้ง สิ้นหวัง และโดดเดี่ยวเกินไป จากนี้เธอจะไม่รอเขาแล้ว พอกันที เชิญเขาไปสร้างความทรงจำใหม่ๆ กับคนอื่นเถอะ ส่วนเธอเองก็จะฝังกลบเรื่องราวระหว่างเราให้ลึกสุดใจ
จะเลิกรอเขาแล้วเหมือนกัน!



"กับคุณรตีคนนั้น พี่ชอบเขาไหมคะ" พูดตามตรงตอนแรกเธอก็รู้สึกไม่ชอบหน้าผู้หญิงคนนั้นอยู่หรอก แต่พูดได้พูดคุยก็เริ่มรู้สึกว่าเธอน่ารัก และไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยกับใครเลยสักนิด ถ้าเขาจะชอบก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้แปลกใจอะไรเลย
"เขาก็น่ารักดี" เอื้อไม่ได้รู้สึกกับรตีเหมือนอย่างที่ใครๆ ต่างพากันพูด แต่ที่เขาไม่คิดปฏิเสธก็เพราะเกรงใจพ่อของเธอ
"ชอบจริงๆ ด้วยสิ!"
"ที่ผ่านมาเพราะได้พ่อของเขาคอยช่วย พี่ถึงได้ดูแลไร่ของตากับยายมาจนถึงทุกวันนี้" และเพราะเหตุผลนั้นเองที่มันทำให้บ่อยครั้ง เขามักจะตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกอยู่บ่อยๆ ยามที่พ่อของอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับรตี แน่นอนว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นคนน่ารัก แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ที่ทุกครั้งเวลาที่เขาพยายามจะชอบเธอ หรือทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันก้าวไปอีกระดับ มันก็มักจะมีบางสิ่งรั้งเอาไว้ตลอด ไม่แน่ว่าสิ่งนั้นที่ว่า อาจจะเป็นคำมั่นสัญญาที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ให้ไว้กับคนตรงหน้า คนที่ไม่ว่าจะทำอะไร ก็มักจะมีผลต่อใจของเขาเสมอ
"เขาก็เลยหมายหมั่นอยากจะได้พี่ไปเป็นเขย แลกกับความช่วยเหลือที่มีมาอย่างนั้นสินะคะ" ความเงียบของเขาบอกให้รู้ว่าเธอคิดถูกทั้งหมด แต่ว่านี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว ยังมีคนที่คิดจะคลุมถุงชนอยู่อีกรึไง แต่ก็อย่างว่าล่ะ เขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นถึงเจ้าของไร่ส้มมูลค่าพันล้านเชียวนะ ไม่แปลกหรอกที่พ่อของคุณรตีจะอยากได้เขาเป็นลูกเขยแบบนั้น
"เขาน่ารักดีค่ะ ถ้าวันหนึ่งพรีมจะต้องหลีกทางให้ ก็ต้องเป็นคุณรตีคนนั้นคนเดียวที่พรีมจะยอมให้พี่แต่งงานด้วย"
"พี่ยังไม่คิดถึงขั้นนั้น"
เขานึกภาพตัวเองแต่งงานกับรตีไม่ออก มันไม่เคยมีภาพเหล่านั้นอยู่ในหัวของเขาเลย แต่กลับเป็นคนข้างกายคนนี้ ที่คงจะน่ารักน่าดู หากได้สวมชุดเจ้าสาวที่เขาอยากจะเห็น
"ถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ พรีมจะอวยพรให้พี่ค่ะ" ส่วนเธอแม้จะใจสลาย แต่หากสิ่งนั้นมันคือความสุขของเขา เธอก็พร้อมที่จะหลีกทางให้ ไม่ได้เป็นคนดีอะไรนักหรอก เพียงแต่หากเธอลองพยายามดูแล้วมันไม่สำเร็จ ก็คงมีแต่ต้องปล่อยมือ จะไม่รั้งเขาเอาไว้ในความทรงจำที่เขาไม่อยากรื้อฟื้นอีก