รอยรักเมียอุ้มบุญ

#นิยายโรมานซ์ ของชายที่ถูกแม่ร้องขอกึ่งบังคับ ให้มีลูก กับผู้หญิงที่ต้องมีลูกเพื่อ เงิน!
****

#คู่หลัก งามพิไล กับ เขตคราม
...........................................
พรึ่บ!
โคมไฟตัวสูงที่ตั้งอยู่ข้างโซฟา ดับพรึ่บลงในตอนนั้น เธอนั่งอยู่ในความมืด มีเพียงแสงจากหน้าจอมือถือส่องสว่าง
"เข้ามา เธอไม่นอนเหรอ"
"ไม่ค่ะ คุณเขตนอนไปเลย"
"มันดึกแล้ว"
"ปกติไม่นอนก่อนเที่ยงคืนไม่ใช่หรือคะ"
"แล้วใครว่าฉันจะนอนล่ะ"
พอเขาพูดอย่างนั้น หูเธอก็กระดิกเลย เหมือนจะทะเลาะกันนี่นา อย่าบอกนะว่าถึงจะทะเลาะกันก็ยังมีอารมณ์ ตาลุงนี่ขั้นเทพจริงๆ
"ไม่ทำค่ะ ไม่อยากทำ ต้องทำแบบหน้างอหงิก ไม่สนุก"
"ก็เธออยากหาเรื่องทำไมล่ะ"
"งามก็แค่พูดไม่กี่ประโยคเอง จะโกรธงามทำไมคะ หึงอะไรขนาดนั้น รักกันหรือก็เปล่า"
"นั่นสิ! ไม่ได้รักทำไมหึงก็ไม่รู้"
เธอไม่เข้าใจที่เขาสื่อ มองเขาที่ยังยืนหน้ายุ่ง สีหน้าเขาไม่ผ่อนคลายสักนิดเลย มันไวไปนะหากเธอจะเหมาเอาว่าเขามีใจให้ พวกเธอเจอกันยังไม่ถึงสองอาทิตย์ดีเลย
"เธอมาทำให้ระบบชีวิตฉันรวนไปหมด"
"คิดซะว่างามเป็นผู้หญิงที่เจอตามผับสิคะ แค่เจอกัน แซ่บกันแล้วก็แยกย้าย"
"แต่ฉันไม่ซื้อนาฬิกาแพงๆ ให้ผู้หญิงที่เจอในผับนี่นา ไม่พาพวกหล่อนไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ด้วย ที่สำคัญ แม่ฉันก็ไม่ได้เอ็นดูพวกหล่อน เหมือนที่ทำกับเธอ ฉันรู้ว่าฉันบ้าที่ดันโกรธเธอด้วยเรื่องไร้สาระ แต่เธอก็เห็นว่าแม้ความสัมพันธ์ของเรามันจอมปลอม แต่ฉันนี่...โคตรจะทุ่มเทเลย แล้วเธอน่ะ แค่ไม่ทำให้ฉันเสียความรู้สึก มันไม่ได้เลยเหรอ"
"คุณเขต..." เอาละ ช่างสร้างความละอายใจให้เธอได้ดีเหลือเกิน เธอลุกไปหาเขา เงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่า เอาปลายนิ้วดันมุมปากที่โค้งลงอย่างคนขัดใจของเขา ให้ขึ้นไปในระดับที่ปกติ ท่ามกลางแสงไฟสลัวรางที่ส่องมาจากสมาร์ตโฟนในกระเป๋าเสื้อคลุม เธอดันเห็นแววตาเขาชัดนัก มันไม่ได้โป้ปดเลย สิ่งที่เขาพูดมาเมื่อครู่ ดวงตาเขาบอกเธอว่ามันจริงทุกคำ
"ไม่ทำแล้วค่ะ คุณเขตไม่โกรธงามนะ งามผิดไปแล้ว ต่อไปงามจะระวัง จะไม่ให้ใครมาตั้งคำถามหรือว่าสงสัยในความสัมพันธ์ของเราได้ หายงอนไหมคะ"
"ไม่"
"คุณเขต...ไม่เอ็นดูงามแล้วเหรอ งามง้อคุณเขตมาตั้งแต่บ่ายแล้วนะ ไม่เคยง้อใครนานขนาดนี้เลย"
เหมือนเธอจะเห็นมุมปากเขายกขึ้นนิดๆ อย่างพึงใจ แต่มันก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น
"ฉันมันพวกลุงขี้ใจน้อยซะด้วย เธอคงต้องง้อนานหน่อย"
"อืม...แล้วจะให้ง้อแบบไหนคะ กอด...แบบนี้ดีไหม"
เธอสอดแขนเข้ารอบเอวเขา สูดกลิ่นอุ่นๆ จากตัวเขา เอาคางชนอกเขาสองสามทีอย่างออดอ้อน เขตครามไม่ตอบ ทำเป็นกลอกตามองบน สื่อให้รู้ว่ายังน้อยไป เธอเลยเขย่งปลายเท้าแล้วจุ๊บปลายคางเขาดังจ๊วบ!
"อืม...ก็ดี แต่ไม่พอ"
"ฮึ่ม! ตาลุงนี่ เรื่องมากจริง" ว่าตาลุงสุดหล่อ ก่อนจะจับมือลุงมาวางแหมะบนกระหม่อมตน เขามองมาอย่างสงสัย มือเธอลูบแตะแผ่นอกเขาระเรื่อยลงไป ยอดถันเขาหดแข็งเป็นไตช่างน่าเอ็นดู
"อะไร" เขาสงสัย มองเข้าไปในตาหล่อนสลับกับมือที่วางอยู่บนหัวของหล่อนด้วย
"กดลงไปสิคะ"
"ฮะ?"
"กดหัวงาม ลงไปข้างล่างสิ"
"โอ้ว! งาม..." หัวใจเขาเต้นระทึก ค่อยๆ กดหัวของงามพิไลลงไปข้างล่าง หล่อนย่อกายลงไปจนนั่งคุกเข่า เงยหน้าขึ้นมาหา มือเขาสอดสางเข้าไปในเรือนผมดำขลับ หล่อนจูบหน้าท้องเขา เอาคมฟันขบคาบขอบเอวของกางเกงนอน ก่อนจะดึงมันให้รูดลง
****************************

#คู่รอง พิพัฒน์ กับ ดารกา
......................................

"พูดซะทีเถอะ ผมอยากรู้"
"รออีกนิดสิ จะถึงห้องแล้ว"
ติ๊ง!
ลิฟต์เปิดอ้าออก พวกเธอก้าวออกไป ทว่าพิพัฒน์ยังยืนอยู่หน้าลิฟต์ ไม่ยอมตามมา
"คุณจะพูดอะไรกันแน่ พูดมาเลย จะถ่วงเวลาเพื่อ?"
ดารกาหันกลับไป เฝ้ามองทางเดินที่ร้างผู้คน มันก็ใช่ที่ไม่มีคนอื่นอยู่ตรงนี้ แต่ว่า...
"มันไม่เหมาะ"
"พูดมา"
"หน้าลิฟต์เนี่ยนะ?"
"อาฮะ!"
"ฉันท้อง!"
เหมือนมีรถสิบล้อพุ่งเข้ามาชนร่างเขาอย่างจัง มันชาไปหมด สมองมันว่างเปล่าไปเลย เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม
"ผมป้องกันทุกครั้ง คุณแน่ใจนะว่าลูกผ..."
"หยุด! อย่าพูดอะไรแบบนั้น ฉันไม่อยากเกลียดคุณ"
เธอรีบท้วงก่อนที่เขาจะเอ่ยจบประโยค เขาดูเดือดดาล กังวล สับสน สีหน้าเชิงลบทั้งหมดมันปรากฏอยู่บนใบหน้าเขา
"เป็นไปไม่ได้ ผมป้องกันตลอด"
"มันก็อาจจะมีพลาดได้"
"แล้วไง อยากให้ผมรับผิดชอบเหรอ เราไม่ได้รักกันสักนิด!"
ดารกาหัวเราะในลำคอ เธอทำอะไรอยู่นะ เธอจะมาบอกเขาทำไม มาบอกเขาให้เจ็บใจไปทำไม
"คุณบ้าไปแล้วด้า"
"ใช่...ฉันบ้าจริงๆ ที่มายุ่งกับคุณ"
"คุณคิดหน่อย มันจะเข้าท่าเหรอ ผมกับคุณเนี่ยนะ คุณเคยเป็นเมียพี่เขต"
"ฉันไม่ได้แต่งงานกับเขา เราแค่คบกัน"
"แล้วไง! บอกสิว่าไม่เคยนอนด้วยกัน"
ดารกาพูดไม่ออก มันจริงนั่นแหละ แต่มันนานมากแล้ว นานจนจำจูบของเขตครามไม่ได้ด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันเป็นอดีต
"อันที่จริงฉันบอกคุณเรื่องนี้ไปแล้ว ว่าเราไม่ควรจะเข้ามายุ่งกัน แต่เป็นคุณที่ดันทุรัง" เธออธิบาย
"คุณก็ไม่ได้ขัดขืนจริงจังนี่ แต่ช่างเถอะ เรื่องนั้นมันเล็กจิ๋ว เอาเรื่องของคุณดีกว่า คุณจะไปเมื่อไหร่"
"ไปไหน"
"ถามได้! ก็เอาเด็กออกสิ"
"ว่าไงนะ!"
"ให้ตายเถอะ! ผมก็ไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง"
ดารกาขมปร่าในลำคอ เธอรู้สึกถึงน้ำตาที่มันเอ่อล้นสองเบ้า
"นี่...ฟังนะ ฉันแค่บอกคุณ แค่เล่าให้ฟัง และคุณที่ไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน! ไม่มีสิทธิ์มาบอกให้ฉันไปทำแท้ง เด็กนี่อยู่ในท้องฉัน! มีแค่ฉันที่จะตัดสินชีวิตเขาได้"
"คิดดีๆ เถอะ เลี้ยงเด็กไม่สนุกนะ แล้วผู้หญิงแบบคุณ จะเป็นแม่คนได้ยังไง"
เหมือนมีอะไรหนักๆ พุ่งมาชนที่อกอย่างแรง ผู้หญิงแบบเธอมันทำไม ถึงจะโดนพักงานที่บริษัท แต่เธอก็มีงานสำรองนะ เธอพอมีเงินเก็บ เธอยังมีงาน สมัยนี้แม่เลี้ยงเดี่ยวเยอะแยะไป เธอทำได้แน่
"ไปซะ"
"ฮะ?"
"อย่ามาหาฉันอีก อย่ามาเคาะประตูห้องฉัน ถ้าอยากมีเซ็กซ์ก็ไปซื้อกิน ประตูห้องฉันจะไม่เปิดให้คุณอีก"
"ด้า!?"
"ฉันจะจัดการเด็กเอง เราจบกันแค่นี้เถอะ อ้อ...ไม่สิ เราไม่เคยเริ่มความสัมพันธ์กันเลยนี่นา มันจบไม่ได้หรอก เราสองคนก็แค่ผู้หญิงกับผู้ชายที่มีความต้องการ พอต่อกันติดไว ลีลาไปกันได้ เลยดีลงานกันยาว แต่โพรเจ็กต์มันจบแล้ว ลาก่อนนะพิพัฒน์"
"เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ! นี่คุณ!"
********

นิยายจบดี ดราม่านิด อีโรติกหน่อย พระนางไม่นอกกายนอกใจ
พระเอกรักนางเอกคนเดียว รักมาก รักแบบที่นางร้ายอ่อยมา พระเอกด่าจ้า! ^^
ส่วนนางเอก ความรู้สึกที่มีต่อแฟนเก่า มันเป็นเพียงความผูกพัน และคำว่าบุญคุณ นางเอกก็แพ้ความดีพระเอกไป
ใดๆ แม่ผัวเรื่องนี้ชนะเลิศนะคะ แม่ผัวอย่างคุณนายดวงมาลย์ สมควรมีตะกร้าให้กดจ้า!! ^^

กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนสั่งซื้อนะคะ