คำสัตย์สีชาด

ความรักครั้งนั้นคือคมดาบที่ฝังลึกในหัวใจ ยิ่งพยายามลืม กลับยิ่งจดจำ ยิ่งหนีห่าง กลับยิ่งเจ็บปวด แต่เมื่อดอกเหมยสีชาดผลิบานบนหน้าผาก จะมีสักกี่คนที่กล้าฝ่าความทรงจำเพื่อลืมเลือนมันได้จริง?

......

"ทำไมล่ะ? ข้าก็แค่อยากช่วยเจ้า" หลี่เฉินเอียงคอพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ "หรือว่าเจ้าไม่ชอบให้ข้าอยู่ใกล้ๆ?"ขณะเดียวกันมือหนาก็พยายามจัดดอกไม้ในแจกัน

หลินอิงที่ไม่ทันตั้งตัวจึงตอบไปอย่างลืมตัว "ไม่ใช่... ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านต้องลำบากกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้"

"อ๋อ อย่างนั้นเอง" หลี่เฉินพยักหน้า "แต่ข้าว่าเจ้ากำลังพยายามปฏิเสธข้า เพราะกลัวว่าข้าจะดูเกินหน้าเกินตาเจ้าใช่หรือไม่?"เขาเอ่ยพลางยกแจกันที่เขาพึ่งจัดขึ้น

คำพูดนั้นทำให้หลินอิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ "ท่านนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ"

....

"เจ้ารู้หรือไม่ หลินอิง ชีวิตของข้าถูกหล่อหลอมด้วยเลือดและการสูญเสีย ข้าแลกทุกอย่างเพื่อเห็นประชาชนได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและปลอดภัย แม้ข้าจะถูกผู้คนประณามหรือสูญเสียสิ่งใด ข้าไม่เคยเสียใจ" น้ำเสียงของเขาเบาและอ่อนโยน สายตาคมจ้องมองไปยังเบื้องหน้าแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

'รวมถึงเรื่องข้าด้วยหรือไม่'หลินอิงหลับตาอย่างขมขื่น เมื่อภาพการประหารตระกูลหนิงปรากฏขึ้น สองมือที่กุมอยู่หน้าท้องบีบเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว