ดั่งตะวันสาดแสง

จาก 'ยายตัวเปี๊ยก' เด็กอ่อนแอขี้โรคที่ 'อชิระ' เคยรำคาญวันนั้น
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสักวันเธอจะเป็นดั่งดวงตะวันที่สาดแสงเข้ามาในช่วงเวลาที่ชีวิตมืดมนที่สุด

******************************************************************

** โปรยฉาก **

"พี่กล้าเป็นอะไรไหม กลัวหรือเปล่า จมน้ำหายใจไม่ออกทรมานมากใช่ไหม" เธอถามเองแล้วก็ร้องไห้เอง ก่อนจะโถมเข้ากอดเขาทั้งที่มือหนึ่งยังถือของเล่นพัง ๆ ชิ้นนั้น "พี่กล้าไม่ต้องกลัวนะ กอหญ้าจะปกป้องพี่กล้าเอง จะไม่ยอมให้พี่ตายแน่ ๆ"

ประโยคนั้นทำให้คนฟังนิ่งงัน เนิ่นนานเกือบนาทีกว่าที่เด็กชายจะยกแขนขึ้นกอดตอบ มือก็ลูบแผ่นหลังเล็กซึ่งกำลังสั่นระริกราวกับเธอกลัวว่าเขาจะแตกสลาย

เด็กตัวเล็ก อ่อนแอ ขี้โรค แต่กลับพูดเต็มปากเต็มคำว่าจะปกป้องเขา แต่ปกป้องจากอะไรล่ะ จากคนที่ทำได้แม้กระทั่งจะฆ่าลูกตัวเองน่ะหรือ ?

อชิระยิ้มขื่น สองแขนกอดน้องสาวตัวน้อยไว้แน่นขึ้น เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ชีวิตซึ่งทุกข์ทนราวกับตกนรกได้รับความอ่อนโยนอยู่บ้าง

เด็กชายเอ่ยเสียงสั่นพร่า แต่กันตาก็ไม่คิดเปิดโปงว่าคนที่ควรเข้มแข็งกว่าเธอตั้งมากมายนั้น...กำลังร้องไห้

เพราะฉะนั้นสำหรับเธอที่พิเศษกว่าใครคนนี้ เขาไม่ต้องการอะไรอีก นอกเสียจาก...

"แค่อยู่กับพี่ตลอดไปก็พอ"

******************************************************************

- แวะคุยกันตรงนี้สักนิดน้า

ดั่งตะวันสาดแสง เป็น Side Story ที่แยกมาจากเรื่อง ไร้สิทธิ์รัก (เรื่องนี้ไรต์ใช้นามปากกาสรัลมินท์ในการวางขายเมื่อ 14-09-67)
สามารถอ่านแยกได้ค่ะ แต่จะได้อรรถรสกว่าถ้าอ่านต่อเนื่องกัน โดยอ่านเรื่องไหนก่อนหน้าได้ทั้งสิ้น

** หมายเหตุ **
ไรต์มีแพลนเปลี่ยนแปลงนามปากกาจากลัลล์นรามาเป็นสรัลมินท์นะคะ ขอฝากนามปากกาสรัลมินท์ไว้ให้คุณนักอ่านติดตามเพิ่มอีกสักนามนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนมาโดยตลอด

ขอบคุณทุกคนจากใจค่ะ