This my fault || หนี้หัวใจคนไร้รัก

"เก่งมาก ทำไมไม่ไปให้มันได้ตลอดลอดฝั่ง ซมซานกลับมาทำไม" เธอได้ แต่ก้มหน้ายืนนิ่งเงียบ ใจที่มันอ่อนแออยู่แล้วยิ่งได้ฟังคำพูดตอกย้ำซ้ำเติมของเขาก็ยิ่งรู้สึกอ่อนไหว เหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว
"เอิร์นขอโทษค่ะ" สิ่งเดียวที่เธอ อยากจะพูดและทำได้ในเวลานี้ ก็มีแค่เอ่ยคำว่าขอโทษเขา ในเมื่อไม่มีที่ไป เธอก็ต้องกลับมา
"หัดพูดคำอื่นบ้างนะฉันเบื่อคำขอโทษของเธอเต็มทน"
"ค่ะ เอิร์นไม่มีที่ไป ไปไหนไม่ลอด ทำอะไรไม่ได้ถ้าไม่มีนาย นายเองก็คงรู้อยู่แล้ว" เธอเหลือจะอดจะทน เลยพูดประชดเขา
"ใช่ เพราะฉันรู้อยู่แล้วไง! แต่ที่ฉันไม่เข้าใจคือ เธอ!!รู้อยู่แล้วว่าถ้าไม่มีฉันก็ไม่มีปัญญาจะไปไหนได้ แต่ทำไมชอบทำตัวอวดเก่ง"
"ก็นายไม่อยากให้เอิร์นอยู่ที่นี่ นายเกลียดเอิร์น เอิร์นมันไร้ประโยชน์"
"ถ้ารู้ตัวว่าไร้ประโยชน์ งั้นก็ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยชิ!"
"เอิร์นทำทุกอย่างที่คิดว่าตัวเองทำได้แล้ว แต่นายก็ยังไม่พอใจ แล้วจะให้เอิร์นทำยังไงคะ?"
"เธอยังทำอะไรได้มากกว่านั้นบังเอิญ เธอพูดเองไม่ใช่หรือไง ว่าขอแค่ฉันพอใจ เธอก็ทำได้ทุกอย่าง"
"ค่ะ ได้ค่ะนายจะให้เอิร์นทำอะไรคะ บอกมาเลยเอิร์นพร้อมทำทุกอย่างได้"
"ทำได้แน่นะ"
"ค่ะ ได้ค่ะ"
"ทุกอย่างร่วมถึงเรื่องนั้นด้วยนะ เธอจะไม่ปฏิเสธใช่ไหม"
"นายหมายถึงเรื่องอะไรคะ" พอเอิร์นทำหน้างง เขาก็เดินเข้าไปใกล้ชิดยิ่งขื้น สองมือกุมไหล่เธอไว้ จองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เริ่มปริ่มไปด้วยน้ำตาสีใส มือหนายกขึ้นลูบวนไปบนแก้มนวล ใช้สายตาคมกริบแทะโลมร่างกายของเธอ แล้วโน้มหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู
"ร่างกายของเธอไงเอิร์น เธอทำให้เมียฉันตาย เพราะฉะนั้นเธอก็มาทำหน้าที่นั้นแทนอร" น้ำเสียงทุ่มต่ำของเขานั้นมันไม่ใช่การพูดหยอกล้อเธอเล่นๆ เขาเป็นคนจริงจัง และยังต้องการเธอจริงๆ
"นาย" เธอสตั้นไปหลายสิบวิ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะได้งินคำนั้นจากปากของเขา