เขียนคำว่าเราเท่ากับคำว่ารัก

อุตส่าห์ได้เงินจากการแข่งกินเหล้า พอสร่างเมากลับต้องเสียเงินก้อนนั้นเป็นค่าปิดปาก เรื่องผิดพลาดระหว่างเธอกับลูกชายเพื่อนแม่จะมีใครรู้ไม่ได้ !!
“หนึ่งหมื่น !”
พิมพ์ทองทำหน้าจริงจัง
“อะไรหนึ่งหมื่น ?”
บุญนำงงเป็นไก่ตาแตก ยัยนี่สติดีหรือเปล่าวะ
“ค่าปิดปากไง แต่นายต้องสัญญาว่าเรื่องระหว่างเราต้องเป็นความลับ ห้ามบอกแม่ฉันรวมถึงแม่นายด้วย ถึงนายกับฉันจะรวมร่างกันแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องถูกผูกมัด เรื่องแบบนี้ เอ่อ… เขาเรียกว่าอะไรนะ” เธอทำท่านึก
“อ้อ วันไนต์สแตนด์ !”
แตนกับผีน่ะสิ ! บุญนำกำลังจะอ้าปากพูด
“ถ้าแม่รู้จะต้องส่งฉันไปอยู่เพชรบูรณ์ถาวรแน่ ๆ แค่สองเดือนก็จะอกแตกตายอยู่แล้ว นะ ๆ ถือว่าช่วยลูกนกตาดำ ๆ สักครั้ง อยากให้ทำอะไรตอบแทนบอกมาได้เลย ถ้าไม่เกินกำลังจะจัดให้อย่างงาม”
ถ้อยคำจะชี้แจงความเป็นมาของเหตุการณ์เมื่อคืนเลยต้องกลืนลงคอ ‘อยากให้ทำอะไรก็จะทำอย่างนั้นเหรอ ?’ น่าสน
“แต่ว่า…”
คนได้เปรียบยึกยักพอเป็นพิธี
“สองเดือนต่อจากนี้ฉันยอมเป็นคนรับใช้นายเลยอะ”
ว้าว เขาไม่ได้โกหกนะ แต่เธอไม่ฟังเอง
“นี่คงไม่ได้จะเอาเงินฟาดหัวฉันเหมือนในละครหรอกใช่ไหม”
“จะเอาไม่เอา”
“เอา”
ลูกชายกำนันต๊ะถือคติอย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา ใครจะบ้าปฏิเสธ ตังค์นะไม่ใช่ขี้
“ก็แค่นั้นแหละ แล้วปิดปากเรื่องเมื่อคืนให้สนิท”
“ทุกเรื่องเลยเหรอ”
“ทุกเรื่อง !”
“แล้วเรื่องที่เรา…”
“หุบปาก !!”