กฎคือห้ามรักแล้วไง

กฎคือห้ามรักแล้วไง ในเมื่อหนุ่มโฮสต์อย่างเขาดันหลงรักเธอหัวปักหัวปำก็ต้องแหกกฎ

บางช่วงตอน
เธอเป็นนักธุรกิจสาวสุดร่ำรวย เขาเป็นบาร์โฮสต์ยากจนที่ต้องขายตัวแลกเงิน อย่าให้ต้องพูดถึงความเหมาะสมทางสถานะทางสังคมเลย แม้แต่จะให้เป็นคนรู้จักกัน เขายังไม่คู่ควรเลย ยังกล้าฝันหวานอยากได้ความรักกลับมา
"ไม่รู้จักเจียมตัวจริงๆ นะมึง" เขาด่าตัวเอง ตัดสินใจขับรถกลับกรุงเทพฯ ทั้งที่ตอนนี้อยู่ในเขตนนทบุรีแล้ว แต่ระหว่างทางขากลับเขาช่างทุกข์ทรมานกับการคิดถึงซายูริจนไม่อาจขับรถต่อไปได้อีก สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ความต้องการของตัวเอง ตีเลี้ยวกลับไปในที่สุด
โชคเข้าข้างเมื่อเขาได้พบเจอกับเธอเข้าที่ทางเข้า เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะต้องรอให้เธอออกมาเท่านั้น ไม่สามารถเข้าไปด้านในได้ เพราะไม่ได้เป็นสมาชิก
"เคนตะ?" เธอร้องทักอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ขับรถกอล์ฟเข้ามาใกล้ แล้วสั่งให้เจ้าหน้าที่เปิดประตูให้เขาเข้าไปภายใน "เธอจริงๆ ด้วย เธอมาทำอะไรที่นี่"
"ผม" เขาอ้ำอึง หากเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จและร่ำรวย เขาคงกล้าบอกออกไปตามตรงว่ามาด้วยความคิดถึง แต่ตอนนี้เขารู้สถานะของเธอแล้ว อะไรที่อยากพูดจึงไม่กล้าพูดออกไป
"มาถึงนานหรือยัง"
"ผมเพิ่งมา พี่ยุ่งอยู่เหรอ"
"พี่ว่าจะไปตรวจดูว่าเขาลงหญ้าถึงไหนแล้ว อยากไปด้วยกันไหม"
"ผมไปได้เหรอ"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"
"ก็พี่ทำงาน"
"งั้นแปลว่าเธอมาเพื่อนั่งคุยเป็นเพื่อนพี่ศักดิ์น้ายามที่เปิดประตูให้เธอไง" เธออธิบาย เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้างุนงง
"เปล่า" เคนตะตอบเสียงอ่อย ก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง
"แล้ว?"
"ผมแค่กลัวว่าจะรบกวนการทำงานของพี่ยูริ"
"ไม่เป็นไร ถือว่าเริ่มงานเลย ขึ้นมาสิ"
เคนตะเคลื่อนมอเตอร์ไซค์ของตัวเองเข้าไปจอดในจุดที่สามารถจอดได้ แล้วเดินย้อนกลับไปนั่งอยู่ข้างๆ ของซายูริ ถามในสิ่งที่ยังไม่แน่ใจ "เริ่มงานอะไรเหรอครับ"
"ก็งานของเคนตะไง มาหาพี่ถึงที่นี่คิดเรทเท่าไหร่ล่ะ"
ซายูริถามยิ้มๆ แล้วขับรถกอล์ฟออกไปสองต่อสองท่ามกลางสายตาพนักงานหลายคนที่มองอย่างให้ความสนใจ
"ถ้าคิดว่าผมกำลังทำงาน พี่ลองตั้งเรทให้ผมตามความพึงพอใจดู"
"ตอนกลางคืนให้สองแสน อันนี้รับงานนอกสถานที่ มาตอนกลางวันอีก เหมาๆ สักสามแสนน่าจะเหมาะ ว่ามั้ย"
"แล้วแต่พี่เลย" เขาหันหน้าออกไปมองสนามหญ้า ที่ส่วนใหญ่ลงหญ้าเอาไว้แล้ว กลุ่มคนที่ตีกอล์ฟอยูในไลฟ์ตอนนี้กำลังรวมตัวเดินเข้าไปในอาคาร กลางแจ้งจึงมีแต่คนงานที่ทำหน้าที่ก่อสร้างสนาม
"อะไรกัน เอนเตอร์เทนลูกค้าแบบนี้แสนเดียวยังไม่คุ้มเงินเลย"
"งั้นก็ไม่ต้องให้เงินผม"
"ทำเป็นพูด เธอมาถึงนี่เลยนะ ไหนจะค่าน้ำมัน"
"ผมพูดจริงๆ" เขาหันกลับไปเผชิญหน้า ด้วยแววตาจริงจัง "ถ้าพี่ยอมรับปากต่อไปผมจะเลิกทำบาร์โฮสต์ จะเลิกตลอดชีวิต"
"ทำไม"
"ก็เพราะมันยากแล้ว ผมไม่อินกับการทำงานเป็นหนุ่มโฮสต์อีกต่อไปแล้ว! มันยากพี่เข้าใจหรือเปล่า"
"แต่ แล้วทำไม"
"เพราะพี่ เพราะพี่คนเดียว"ซายูริหักพวงมาลัยบังคับรถเข้าจอดข้างทาง "เพราะพี่เหรอ"
"พอตกหลุมรักพี่แล้ว ผมนั่งกับใครก็รู้สึกคิดถึงแต่พี่ ผมนอนกับแขกคนอื่นไม่ได้ พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่เข้าใจหรอกว่ามันฝืนใจแค่ไหน"
"ระ รักพี่เหรอ"
"ใช่" เขายืนยันหนักแน่น "กฎของเด็กโฮสต์คือห้ามหลงรักแขก แต่ผมแม่งโคตรรักพี่เลย ต่อไปนี้ผมไม่ต้องการเงินจากพี่แล้ว"