รักมิอาจย้อนคืน

#กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ เรื่องสั้นเรื่องนี้ดราม่าเสียส่วนใหญ่


ถังหยางเจี้ยนวิ่งอุ้มร่างที่ไม่ได้สติของเด็กหญิง โดยมีมารดาของเด็กวิ่งตามหลังมาติด ๆ ทั้งสองแทบจะไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่น้อย

ระยะทางจากหมู่บ้านมาถึงตัวอำเภอ หากเดินทางด้วยวัวเทียมเกวียนจะกินเวลาไปครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง) แต่ถ้าหากเดินเท้า จะกินเวลาไปถึงหนึ่งชั่วยาม (สองชั่วโมง)

หลังจากมาถึงโรงหมอ ทั้งสองก็พาเด็กหญิงเข้าไปขอความช่วยเหลือในทันที

"ท่านหมอช่วยบุตรสาวข้าด้วยเจ้าค่ะ"

"ช่วยชีวิตหลานข้าด้วยขอรับ"

"ท่านทั้งสองใจเย็น ๆ นั่งรออยู่ด้านนอกก่อน"

คนงานในโรงหมอ รีบเข้ามาขวางไม่ให้หนึ่งบุรุษ หนึ่งสตรีเข้าไปรบกวนการรักษาของท่านหมอ ก่อนที่คนงานจะแยกย้ายไปทำอย่างอื่นต่อ

"ไป๋เอ๋อร์ แม่อยู่นี่อย่าเป็นอะไรนะลูก"

จ้าวไป๋เจี้ย ไม่อาจทำใจสงบยืนอยู่นิ่งได้ นางเอาแต่เดินกลับไปกลับมาหน้าห้องตรวจ สองมือกุมกันเอาไว้แน่น ปากก็พึมพำพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาสองข้างแดงก่ำและมีหยาดน้ำใสเอ่อคลออยู่ตลอดเวลา

"หยุดเดินก่อนเถอะ ไป๋เอ๋อร์ถึงมือหมอแล้ว ต้องไม่เป็นอะไร"

ถังหยางเจี้ยน บอกกล่าวหญิงสาวที่เดินผ่านหน้าของเขาไปมาหลายสิบรอบ ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เขาทำใจเอาไว้แต่เนิ่น ๆ

"ไป๋เอ๋อร์จะไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ"

หญิงสาวยอมหยุดเดิน หันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม ที่เป็นที่พึ่งเดียวในยามนี้

"เอ่อ..." ชายหนุ่มพูดไม่ออก จะยืนยันเต็มปากว่าเด็กหญิงจะปลอดภัยก็พูดได้ไม่เต็มปาก น้อยคนนักที่จมน้ำนานขนาดนั้นแล้วจะรอด แล้วอีกอย่างกว่าจะมาถึงโรงหมอก็กินเวลาเกือบชั่วยาม แต่ครั้นจะบอกให้หญิงสาวทำใจ เขาก็พูดไม่ได้อีกเช่นกัน

จังหวะที่เอาแต่อ้ำอึ้งอยู่นั้น ชายวัยกลางคนที่เป็นหมอก็เดินออกจากห้องมา ใบหน้าแววตาเคร่งขรึมจนดูน่ากลัว

"พวกท่านคงเป็นพ่อแม่ของเด็ก"

"เจ้าค่ะ ข้าเป็นแม่ของเขาเอง บุตรสาวข้าเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ" ไป๋เจี้ยไม่ได้แก้ต่างความเข้าใจผิดของท่านหมอ แต่รีบสอบถามอาการของบุตรสาวแทน

"ข้าเสียใจด้วย ที่ไม่อาจยื้อชีวิตของเด็กได้"

********************



"เจี้ยเอ๋อร์ เจ้ายอมออกมาพบพี่แล้ว แสดงว่ายอมให้อภัยพี่แล้วใช่หรือไม่ พวกเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เจ้าพูดออกมาสิ"

"ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมหรอก มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ที่พี่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าข้ากับลูกแล้ว ข้าไม่อยากตอกย้ำถึงสาเหตุที่ลูกตาย เพราะข้าเชื่อว่าหัวอกคนเป็นพ่อก็คงทรมานไม่แพ้กัน แต่จะให้ข้าทนอยู่กับพี่อีก มันคงเป็นไปไม่ได้" จ้าวไป๋เจี้ยตัดสินใจออกมาเผชิญหน้า จัดการเรื่องทุกอย่างให้จบ

"ไม่...พี่ไม่ยอม อย่างไรพี่ก็ไม่หย่า ขอโอกาสให้พี่ได้แก้ตัวอีกครั้งเถอะนะ" ชายหนุ่มยืนกรานเสียงหนักแน่นว่าไม่ยอมหย่า

"หากพี่ไม่หย่า ก็เตรียมฝังศพข้าข้างหลุมศพไป๋เอ๋อร์ได้เลย"

จ้าวไป๋เจี้ยดึงมีดที่เตรียมมา ยกขึ้นมาจ่อบริเวณคอหอยของตัวเอง นางไม่ได้ขู่สามี แต่คิดจะทำจริง ๆ หากสามีไม่ยอมหย่า นางก็จะฆ่าตัวตายไปอยู่ด้วยกันกับบุตรสาว

"เจี้ยเอ๋อร์ วางมีดลงก่อน แล้วค่อยคุยกัน" เฟิงเสวียนตกใจ ไม่คิดว่าภรรยาจะใช้วิธีการนี้มาบีบบังคับเขา

"ไม่...ถ้าพี่ไม่หย่า ข้าก็จะปาดคอตนเองเดี๋ยวนี้แหละ" คมมีดปักลงบนผิวเนื้อจนเกิดเป็นริ้วรอยแดง และยังคงจะจมลงลึกเรื่อย ๆ หากไม่ได้คำตอบที่พอใจ

"ก็ได้ พี่ยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง ขอแค่เจ้าเลิกทำร้ายตัวเองก็พอ"

หานเฟิงเสวียนยินยอมในที่สุด เขาไม่อาจทนมองภรรยาตายไปต่อหน้าต่อตาได้ ลำพังแค่บุตรสาว เขาก็แบกความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแล้ว แม้จะรักหญิงสาวตรงหน้ามากเพียงใด ก็สุดแรงที่จะยื้อเอาไว้แล้ว เรื่องทั้งหมด ที่มาถึงขั้นนี้ เป็นเพราะตัวของเขาเองทั้งนั้น...