เศษรักความทรงจำ

"ลูกจ๋า ลูกไม่ได้ผิดเลย แต่แม่ทนไม่ไหวอีกแล้ว แม่ขอโทษนะลูก แม่รักลูกมากนะ"

ประคองร่างลุกขึ้นได้เดินไปยืนข้างโต๊ะทานอาหารในห้องครัว ส่งมือลงสัมผัสส่วนกลางลำตัวสื่อสารกับลูกในท้องที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเพศหญิงหรือชายอีกครั้ง

มืดมนหนทางความคิดชั่ววูบเข้าครอบงำคิดว่าหากหายตัวไปจากโลกนี้ได้ก็คงไม่ต้องทุกข์อีก

"ไปอยู่ด้วยกันนะ ลูกไม่ต้องไปคนเดียว แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหน เราจะไปอยู่กันอีกโลกหนึ่ง โลกที่ไม่มีใครมารังแกเราได้อีก"

เชือกเส้นหนาขนาดยาวราวสามเมตรถูกนำขึ้นมาผูกกับพัดลมเพดานที่ติดตั้งไว้เหนือโต๊ะทานอาหาร

ไม่จำเป็นต้องรู้ว่ามันอยู่มาแขวนอยู่หน้าบ้านได้อย่างไร ไม่จำเป็นต้องมีความทรงจำส่วนนี้ที่หายไป ไม่ต้องรู้ว่าตัวเองเรียนรู้การผูกเงื่อนบ่วงมาจากที่ใด...

"แม่ขอโทษที่แม่อ่อนแอ ถ้าเกิดชาติหน้าได้อีก ขอให้เราสองคนได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้นะลูก"

พาร่างบอบบางขึ้นไปยืนอยู่บนโต๊ะ มือข้างหนึ่งส่งลงสัมผัสชีวิตน้อยๆ อีกครั้ง ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาไม่หยุดหย่อน หยดนี้ร่วงลงหยดใหม่เข้ามาแทนที่

สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยโก่งคอลอดใบหน้าเข้าห่วงเชือกที่ห้อยลงมา หลับตาลงทิ้งน้ำหนักตัวฝากไว้ที่ลำคอบอบบาง

ดึงปมเชือกอีกด้านหนึ่งลงจนมัดรัดแน่นเริ่มหายใจไม่ออก ทรมานสองขาถีบไปมากลางอากาศ ทุรนทุรายในหัวเห็นเพียงภาพสีขาวใกล้หมดสติเต็มที

ร่างกายที่ยังคงเปียกชื้นน้ำฝนเย็นยะเยือกไปยิ่งกว่าเดิม มันเย็นเหมือนตัวเองกำลังจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว...

--
Sebastian & Cha-em