alandream

“อลันกลับโต๊ะไปเลย”

“สภาพดรีมเป็นแบบนี้จะให้เราไปไหน”

“เราจะกลับแล้วเพราะว่าสวนสยามคือทะเลกรุงเทพ"

"ฮะ"

"เราจะกลับแล้วหิวข้าว"

“จะกลับยังไงยืนยังไม่ตรง”

“โทรหาแม่ก็ได้ คิดถึงแม่ ไม่ได้เจอมาเป็นอาทิตย์แล้ว”

“สรุปจะให้แม่มารับใช่ไหมเดี๋ยวเราโทรให้”

“แม่จะมาได้ไง แม่ไปเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัด ไม่มีใครว่างมาเจอเราหรอก ไม่มีใครสนใจเราสักคน ไม่มีใครรักเราแล้วเพราะว่าเรากินเยอะ”

“ใช่ กินเยอะมาก ครึ่งลังแล้วมั้งเนี่ย”

“กินไปขนาดนั้นยังไม่ลืมเลย”

“คบกันนานมากเลยเหรอ”

“ที่อลันปิดประตูหนีบนิ้วเราตอนเรียนศิลปะไง วันนั้นเรารีบกลับบ้านไปฟ้องแม่ด้วยเล็บเป็นสีม่วงเลย”

คนเมากล่าวพร้อมชูนิ้วชี้ข้างซ้ายขึ้นก่อนริมฝีปากคว่ำเบะ หน้าแก้มชื้นเปรอะด้วยหยาดน้ำตาราวกับกำลังรู้สึกเจ็บปวดทั้งที่ไม่มีร่องรอยใดปรากฏเลยสักนิด ทว่าเสี้ยววินาทีต่อมารอยยิ้มที่สดใสเฉกเช่นทานตะวันยามต้องแสงปรากฏขึ้นพร้อมนิ้วชี้ข้างขวาที่ถูกยกขึ้น ‘หายแล้ว’ น้ำเสียงเล็ดลอดจากลำคออย่างแผ่วเบาของดรีม ก่อนหันหน้าเข้าหาคนข้างกายเอนศีรษะอิงซบไหล่ จับฝ่ามืออีกข้างของอลันลูบเรือนผมของตนเองแผ่วเบาพร้อมเปลือกตาทั้งสองที่ปิดลง






หากให้พูดสามสิ่งที่ลอยฟุ้งในภวังค์คิดยามนึกถึงอลัน ดรีมตอบได้ทันทีเลยว่า 'หัวใจ ดอกไม้ สายรุ้ง' และหากให้พูดสามสิ่งที่ลอยฟุ้งในภวังค์คิดยามนึกถึงดรีม อลันตอบได้ทันทีว่า 'น่ารัก น่ารัก น่ารัก'