ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว

"ท่านควรไปหาม่านถิง ไม่ใช่มาระบายกับข้า" เสียงอวิ๋นตวาด
"นี่เจ้ากล้าไล่ข้าเชียวรึ"
เสียงอวิ๋นเดินถอยหลังหลายก้าวหลีกหนี ทว่าไม่ทันหลี่เฉียงสาวเท้ามาถึงตัวนางในพริบตาแล้วบีบต้นแขนเต็มแรง ทนต่อความเจ็บจ้องมองเขาอย่างไม่ยินยอม เหตุใดนางจะไม่กล้า ด่าว่าเขาชั่วช้าก็ทำมาแล้ว เพียงแต่ครั้งนั้นที่เขากับม่านถิงร่วมมือกันสังหารนางก็เก็บคำพูดรุนแรงเหล่านั้นไว้ เพราะนางอยากมีชีวิตอยู่และทวงแค้นสองคนนี้ ทว่าครั้งนี้นางโกรธที่เขาผิดคำพูดจนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
"เจ้ารักข้ามากไม่ใช่รึไง ไล่ตบตีชาวบ้านเพียงเพราะพวกนางยิ้มให้ข้า วันนี้กลับมองข้าด้วยสายตารังเกียจ เจ้ายังเป็น ฮูหยินของข้าอยู่เสียงอวิ๋น ร่างกายของเจ้าทุกส่วนยังมีข้าเป็นเจ้าของ" หลี่เฉียงระดมจูบนางด้วยความโมโห เขาเกลียดสายตาอวดดีไม่ยินยอมที่นางมองมา จึงอยากสั่งสอนความอวดดีของนาง ทำให้นางหลาบจำไม่กล้าอวดดีกับเขาอีก
เสียงอวิ๋นดิ้นขัดขืน หากแต่แรงน้อยนิดของนางสู้แรงมหาศาลของเขาไม่ได้ ถูกเขาอุ้มขึ้นโยนบนตั่งแข็ง ๆ ในห้องหนังสือ ความเจ็บที่แผ่นหลังยังไม่ทันลดลงเขาก็คร่อมทับปิดทางหนีของนาง ริมฝีปากถูกเขาครอบครองอย่างรุนแรง นั่นไม่ใช่จูบแต่เป็นการขบกัด คล้ายถูกดูดกลืนลมหายใจทั้งหมดไป มือทั้งสองถูกรวบไว้เหนือศีรษะไร้ทางหนี เสียงอวิ๋นหลับตาขณะเดียวกันก็ขบกัดเขาคืนบ้าง แม้จะถูกการกระทำนี้ทำให้เจ็บเพียงใดก็ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมา ทั้งคู่ราวกับกำลังระบายความเกลียดชัง นัวเนียกันอย่างเงียบเชียบ ทว่าดุเดือดเกินบรรยาย เสียงหอบหายใจหนักหน่วง ผสานกับลมหายใจอ่อนบางกระชั้นถี่ เสียงอวิ๋นประหนึ่งไร้การควบคุม หัวใจแฝงไปด้วยความสิ้นหวังไร้การเยียวยา

ซื้อผ่านระบบแอนดรอยเว็บ meb หรือ mebcoin ราคาจะถูกกว่าซื้อผ่าน Apple