เฮียสิงห์ จริงใจ ไม่จิงโจ้

แนะนำเรื่อง

เรื่องราวของสิงห์-สิงหราช เจ้าของเรนโบว์คลับ สิงห์เป็นคนจริงจัง รักใครรักจริง เมื่อกานต์เด็กหนุ่มเพิ่งจบมหาวิทยาลัยเข้ามาขอทำงานที่ร้านระหว่างรองานบริษัท เขาตกลงรับไว้ แต่กลับคิดไม่ถึง ด้วยเสน่ห์ดึงดูดของกานต์ทำให้สิงห์ต้องตกที่นั่งลำบาก หลงรักเด็กฝึกงานเข้าอย่างจัง เขาจะทำอย่างไรต่อไป ติดตามอ่านนิยายวายเรื่อง "เฮียสิงห์ จริงใจ ไม่จิงโจ้" ได้เลยฮะ

ตัวอย่าง

"เฮีย..." กานต์เริ่มถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย
"แล้วเฮียมีเด็กในสังกัดกี่คนครับ นอกจากผม?"
สิงห์จ้องกานต์ด้วยสายตาคมกริบ แฝงความไม่พอใจที่ถูกมองเป็นคนแบบนั้น ริมฝีปากยกขึ้นเพียงเล็กน้อยคล้ายยิ้ม แต่แววตากลับเผยความขี้เล่นที่ซ่อนไว้ไม่มิด ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเจือความนุ่มนวล "เฮียไม่มีใคร... นอกจากนาย"
กานต์เลิกคิ้วขึ้น เหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดนั้น
"จริงเหรอครับ?" เขาพูดพร้อมทำหน้าล้อเลียน
"เฮียดูเป็นคนที่ไม่น่าจะมีแค่คนเดียวได้นะ"
สิงห์หัวเราะเบาๆ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ จนใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากกานต์เพียงไม่กี่นิ้ว
"ไม่เชื่อเหรอ?"
กานต์แสร้งเบี่ยงตัวถอยไปเล็กน้อย แต่แววตายังท้าทายอยู่
"ก็เฮียมีเสน่ห์ขนาดนี้ ใครจะไปเชื่อได้ง่ายๆ ล่ะครับ"
สิงห์หรี่ตาลง ยิ้มบางๆ ที่มุมปากก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่คางของกานต์เบาๆ แต่มั่นคง
"งั้นต้องให้เฮียทำโทษใช่มั้ย ถึงจะเชื่อ?"
กานต์หัวเราะเล็กน้อยแต่ก็อดขยับตัวไม่ได้
"ทำโทษยังไงครับ? จะทำให้เชื่อได้จริงหรือเปล่า?"
"อยากลองท้าทายเฮียจริงๆ เหรอ?"
สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นลง แต่กลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่กานต์อย่างแน่วแน่
"ระวังนะ เดี๋ยวจะเจอดี...เฮียจัดหนักให้คืนนี้ทั้งคืนดีไหม?"
กานต์กลืนน้ำลายเล็กน้อย แต่ก็ยังพยายามรักษาท่าที
"ผมไม่กลัวหรอกครับ เฮียอยากทำโทษอะไรก็ทำไปสิ"
สิงห์ยิ้มกว้างขึ้น "งั้นก็เตรียมตัวไว้ให้ดีแล้วกัน"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความท้าทาย มือของเขาเลื่อนลงจากคางของกานต์ไปที่เอว และค่อยๆ กอดร่างเล็กของเด็กหนุ่มเข้ามาแนบตัว
"เพราะเฮียจะไม่ปรานีนายอีกแล้ว"
กานต์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกดึงเข้ามาใกล้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ตอบอะไร สิงห์ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้จนลมหายใจของทั้งคู่แทบจะผสมกัน ความเงียบระหว่างพวกเขาทวีความร้อนแรงขึ้นอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด
"แล้วทีนี้นายจะยังกล้าถามอีกมั้ย?"
สิงห์กระซิบใกล้ๆ หูของกานต์ น้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น กานต์ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะพยายามหลบสายตา แต่ก็ไม่อาจหลบพ้นจากการจู่โจมของสิงห์
"ผม ไม่กล้าแล้วครับ"
--------------

"มานี่หน่อยสิ" สิงห์เอ่ยเสียงนุ่ม
กานต์ที่ยืนลังเลอยู่สักพักก็ยิ้มเบาๆ แล้วเดินเข้ามานั่งบนตักใหญ่ของสิงห์ โดยพยายามทำตัวสบายๆ แต่หัวใจก็เต้นแรงทุกครั้งที่ใกล้ชิดเขาแบบนี้
"ขนาดนี้เลยเหรอครับ?"
กานต์หัวเราะเบาๆ ทำท่าเหมือนจะแหย่สิงห์
"เดี๋ยวโซฟาแบนหมดพอดี"
สิงห์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือมากอดเอวกานต์
"เฮียแข็งแรงพอจะอุ้มนายได้ทั้งคืนอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงโซฟาหรอก"
กานต์หัวเราะเบาๆ แล้วหยิบชิ้นสตรอว์เบอร์รีจากจานผลไม้ข้างๆ ป้อนเข้าปากสิงห์อย่างยั่วยวน ดวงตาสองคู่สบกันอย่างลึกซึ้ง มีบางสิ่งในอากาศที่แผ่วเบาแต่เข้มข้น สิงห์จ้องมองกานต์ด้วยสายตาที่มีความหมายแอบแฝง เหมือนจะบอกว่าเขาพร้อมบรรเลงเพลงรักได้ทุกเมื่อ
"ทำไมป้อนแบบนี้ล่ะ?" สิงห์ถามยิ้มๆ ขณะที่กัดชิ้นสตรอว์เบอร์รีนั้น "กำลังยั่วเฮียเหรอ?"
กานต์ยิ้มแหยๆ แต่ก็ยังแกล้งป้อนชิ้นต่อไปให้อีก
"เปล่าครับ แค่เฮียดูเหมือนจะหิว... ผลไม้"
สิงห์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะกอดกานต์แน่นขึ้น มือใหญ่ค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังบาง
"หิวจริงๆ นะ แต่ไม่รู้หิวผลไม้หรือหิวคนป้อนกันแน่"
กานต์ทำตาโตเล็กน้อย แล้วตีเบาๆ ที่อกสิงห์
"พูดอะไรเนี่ยเฮีย!"
สิงห์หัวเราะในลำคออีกครั้ง เสียงหัวเราะทุ้มๆ ทำให้กานต์รู้สึกอุ่นใจและเขินในคราวเดียวกัน ขณะที่ทั้งสองนั่งดูหนังรักโรแมนติกด้วยกัน หน้าจอทีวีฉายฉากรักหวานชื่น แต่บรรยากาศในห้องนั้นกลับโรแมนติกยิ่งกว่า