ดาวดึงส์ของลุงผู้ใหญ่ (หนังสือเสียง)

"กล้าก็ลองสิ" ใครจะคิดว่าเขากล้า
ดาวดึงส์ลืมไปแล้วว่า นพคุณเคยพูดถึงสรรพคุณของผู้ใหญ่บ้านเสกไว้ว่าอย่างไร สุดโต่งดุดัน แต่นั่นคือของดีของเด็ดแห่งบ้านช้างเย็บ
มีอีกเรื่องที่นพคุณยังไม่ได้บอกดาวดึงส์ ผู้ใหญ่เสกชำนาญเรื่องการมุดหวอ ที่ไหนมีหวอดีหวอเด็ดเสร็จเขาทุกราย
ฟ้าครึ้มฝนพรากแสงสว่างในตอนกลางวันของสวนผลไม้ย่าบุญ เปิดโอกาสให้ผู้ใหญ่เสกรังแกดาวดึงส์ ทว่าแค่มุดหัวเข้าไปเท่านั้นฝนก็เทลงมาไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ร่างใหญ่ไม่สะดุ้งสะเทือนยังคงเดินหน้าทำเรื่องอย่างว่ากลางสายฝนที่เทลงมาเหมือนโกรธกัน เสียงฟ้าคำรามเกรี้ยวกราดไม่อาจหยุดเขาไว้ได้ ไม่มีใครหยุดเขาได้ แม้กระทั่งย่า
เขารอเล่นทีเผลอได้ และเพราะย่าเผลอ ดาวดึงส์จึงโดนเล่น
"ลุง เปียกแล้ว" พูดตัวสั่นเสียงสั่นใส่กล้ามเนื้อแข็งแรงของอ้อมแขนรัดรึงซึ่งกักเธอไว้
เบียดแนบต้นส้มโอ
ฟ้าฝนกับหนุ่มใหญ่ ไม่รู้ควรกลัวอะไรก่อน และไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์คับขันในเวลานี้ สองแขนเกี่ยวกระหวัดรัดร่างหนาแนบแน่น ท่ามกลางความดุดันแข็งกร้าวที่บุกเข้ามาอย่างอุกอาจไม่สนใจห่าฝน ราวกับว่าเขาป้องกันสายฝนสายฟ้าให้เธอได้
"เดี๋ยวพี่เช็ดให้ครับ" เสียงนุ่มเบางุ้งงิ้งเหมือนลูกแมว น่ารักที่สุด
"พี่ใหญ่ ย่ามา..." เสียงนั้นดังแหวกสายฝนกระทบโสตประสาทผู้ใหญ่เสก
อีกแล้ว
"บ้าเอ๊ย กูเพิ่งเข้า" เปล่า! เขาไม่ได้ด่าย่าแต่ด่าฟ้าฝน

กว่าจะมุดเข้าไปได้ก็เสียเวลานานเพราะมันฝืดจึงเข้ายากแล้วพอไหลลื่น ย่าก็มา ให้ตายเถอะ...ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มมา เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์วิกฤตแบบนี้มาก่อน
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว โดนย่าด่าแน่ ดังนั้นกูต้องเสร็จ ชายหนุ่มเร่งความเร็วแข่งกับเวลา ฝีเท้าย่าไม่น่าจะมาถึงเร็วกว่าเขา เขาต้องถึงก่อนท่าน
ร่างใหญ่บดบังร่างเล็กดูเผินๆ กลางห่าฝนเช่นนี้เหมือนเขากำลังเด้าต้นส้มโอ หนุ่มใหญ่บ้าระห่ำขนาดนี้ได้เพราะเลือดในตัวกำลังเดือดพล่าน ต้องการปลดปล่อยโดยเร็ว