หวานร้าย (หนังสือเสียง)

"เธอพูดบ้าอะไร"
"คิดว่าหนูโง่มากเหรอ หนูมีสมองนะ คุณเพิ่งหายออกไปกับคุณลิเดียมาครึ่งวัน ให้คิดว่าคุณกับเธอไปซื้อตั๋วเดินดูแคพิบาราหรือไง"
"หึงหนักมากไปนะเรา"
"เหอะ หึงเหรอ ตลก หนูกลัวติดโรคต่างหาก"
คนตัวเล็กแต่ไวไม่ใช่เล่นหันไปทุบแผงกั้นระหว่างห้องโดยสารดังปัง
"พี่จอดด้วยเนยจะลง จอดเดี๋ยวนี้เลย" ให้ตายห่า แม่คุณคิดว่านี่มันรถตู้โดยสารสายสาทร-บางกรวยหรือไงวะ
มินิแวนเริ่มชะลอตัว จอมทัพรีบกดปุ่มอินเตอร์คอลสั่งเสียงดุกระด้าง
"ถ้ามึงจอด กูไล่มึงออก"
"คุณจอม!"
"หยุดทำตัวเรื่องมากสักที"
"เรื่องมากเพราะหนูมีศักดิ์ศรี ไม่ได้ง่ายให้กับคนมักมากอย่างคุณ" น้ำหนึ่งถลึงตาเขียวปัดใส่ ไม่มีสักนิดที่คิดเกรงกลัวคนหน้าดุเหมือนเทพกวนอูตรงหน้า
"ศักดิ์ศรีอะไรของเธอ เธอเป็นเด็กฉัน"
"หยุด! หนูไม่ใช่เด็กคุณ ระหว่างเราจะไม่มีสถานะอะไรทั้งนั้น"
"..." เขานิ่งฟังอยู่ก็จริง ทว่าในใจยังคลางแคลงกับคำพูดของเธอ
"เราแค่คนเคยนอนด้วยกัน สนุกด้วยกัน เสียวด้วยกันแค่นั้นค่ะ"
"แล้วมันต่างกันยังไง กับการที่เธอมาเป็นเด็กฉัน เป็นผู้หญิงของฉันคนเดียว"
"ต่างกันตรงที่หนูมีอิสระ"
'อิสระ'
คำนี้ฟังแล้วไอ้จอมเริ่มไม่โอเคละ ถ้าเธอมีอิสระนั่นหมายความว่า ร่างที่เคยนอนเปลือยอยู่ใต้ร่างเขา ควบขย่มจนเขาคำรามลั่นในโรงแรมครั้งล่าสุด หรือแม้แต่อยู่ในกอดของเขาตอนนี้ สามารถไปเป็นเดจาวูกับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ
อย่าถามว่า 'ยอม' ไหม
ข้ามศพกูไปก่อน
ตาร้อนผ่าวหรี่แคบลง ขบฟันแน่นจนสันกรามขึ้น
"อิสระทั้งที่เธอมีฉัน?"
"หนูไม่ได้มีคุณ เราไม่ได้มีกันและกัน สถานะเดียวที่หนูจะยอมรับคือ 'เมีย' เท่านั้น"