หน้าที่นางบำเรอ (หนังสือเสียง)

รับบทบำเรอความใคร่ด้วยความจำเป็น จากมาพร้อมน้ำตาก็ไม่มีใครเหลียวแล


เก็จแก้วอยากเรียนหนังสือต่อเมื่อจบมอปลาย แต่ตำราที่พากเพียรอ่านคงโดนมดปลวกดอมดมเสียแล้ว เพราะเธอต้องมารับบทนางบำเรอให้กับเศรษฐีหนุ่มในวันที่บ้านล้มละลาย ทว่าผู้ชายคนนั้น ไม่แม้จะคิดมองหน้าเธอ งานไม่สำเร็จ เงินก็จะไม่ได้ เพื่อคนที่รอเธอจึงไปหารุ่นพี่ให้ช่วยหายาอย่างว่าให้ เธอหวังงานจะลุล่วงแม้หวาดหวั่น เงินสำคัญทำให้เราโบยบินได้จริงหรือไม่? คราวนี้เธอจะได้ประจักษ์
แม้คนที่เธอมาบำเรอผลักไส ดูแคลน ชิงชัง ก็ไม่อาจถอยได้

----

ก้มๆ เงยๆ จนหน้าอกหน้าใจไปแตะตาเจ้าของร่างใหญ่ที่นอนๆ นั่งๆ เก็จแก้วหาได้รู้ตัว ยิ่งหลายนาทีผ่านไปเสื้อผ้าเริ่มเปียกเพราะเหงื่อ รัชชเดชตาโตเพราะเห็นก้อนกลมๆ ที่ดิ้นเร่าๆ ขึ้นๆ ลงๆ
หลายนาทีผ่านไป ปากเริ่มอยู่ไม่สุข
“นี่เธอ ใส่แบบนี้ทำงานเสมอเหรอ ปกติไม่เคยเห็น”
ห้ามสายตาไม่ได้ ถามไปก็ยังจ้อง เป้ากางเกงก็เริ่มเปลี่ยนไป ตรงนั้นเริ่มคับขยาย คนรีบทำงานไม่แหงนมอง ก้มลงเช็ดมุมขาโต๊ะทำงาน ก้นชี้โด่ที่หน้าเจ้าของห้อง เขาจ้องตาเขม็ง
“นี่ ได้ยินไหม”
คราวนี้เธอรีบหันไปหาเขา
“แบบนี้ตลอดค่ะ ไม่เห็นใครว่าอะไรเลยนี่คะ ทำงานสะดวก ไม่รุ่มร่ามค่ะ”
“แต่มัน มันโป้ไปนะ”
เขายังยุ่งกับเสื้อผ้าเธอ เก็จแก้วก้มมองเสื้อ
“ไม่มีใครนี่คะ ใครไม่เห็น ถ้ามีก็ป้าแม่บ้านสองสามคน ไม่เห็นใครจะสนใจแก้วค่ะ”
ร่างใหญ่เข้ามาประชิดตัว ดึงเอวคอดมาแนบหน้าขาที่โป่งพอง เนินอกอิ่มเบียดอกกว้าง
“หรือมายั่วฉัน ฉันไม่เชื่อที่พูดหรอก”
มือเปื้อนผลักอกกว้าง แต่ใช้เพียงปลายนิ้ว
“เปล่านะคะ ห่างแก้วไว้ค่ะ แก้วสกปรก”
เหนือปากอิ่มนั้นมีเหงื่อ หน้าผากก็มี ทุกอย่างที่เห็นทำเอารัชชเดชไม่อาจเก็บอารมณ์หื่น
“ไม่หรอก ตรงนี้ไม่”
เขาลืมตัวก้มลงไปบดจูบปากที่รู้ว่าหวานแค่ไหน เธอยังคงดิ้น เขาไม่ยอมปล่อย---

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการ น้ำเน่ายุงชุม จับกดพอประมาณค่ะ