เล่ห์ร้ายบำเรอหวาม

เธอ...เกิดมาโดยที่พ่อกับแม่ไม่ต้องการ เธออาศัยอยู่กับยาย เมื่อสิ้นยาย พ่อกับแม่ต่างผลักไส แต่สุดท้ายเธอมาอยู่กับแม่ ที่มีครอบครัวใหม่
ปานชีวันอยู่เยี่ยงคนรับใช้ และที่บ้านหลังนี้ เธอได้เจอกับเขา ลูกติดพ่อเลี้ยง ที่บางครั้งร้ายแต่บางครั้งเขาปกป้องเธอ
หลากหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว นำพาให้เธอตกเป็นของเขาและอยู่ในฐานะนางบำเรอ

***********************************************************
"เธอคิดจะมีผู้ชายคนอื่นมั้ย" อชิรถามออกไปตามตรงเสียงขรึม
"ไม่ค่ะ ป่านมีคุณอาร์มคนเดียวค่ะ แม้ว่าคุณอาร์มจะเห็นป่านเป็นแค่นางบำเรอก็ตาม"
ปานชีวันตอบตามจริงจากใจ แววตาเศร้า ดวงหน้าเศร้าตาม คนได้ยินคำตอบยิ้มพอใจ ลำแขนใหญ่พาดบ่าเล็ก รั้งเธอเข้ามากอดหลวมๆ
"ก็ฉันเห็นเธอยิ้มให้ไอ้หมอนั่น ฉันเลยคิดว่าเธอชอบมัน" น้ำเสียงเขาเข้มขึ้นภาพที่เขาเห็นยังติดตากวนใจ ความไม่พอใจเเล่นลิ่วจนรู้สึกหนักที่อกด้านซ้าย
"แล้วจะให้ป่านแยกเขี้ยวใส่เขาหรือคะ เขาเป็นพี่ชายของคุณพนากุล คนรักของน้องส้ม ถ้าป่านไม่ยิ้มให้ทำหน้าบึ้งใส่ เผื่อว่าคุณหนุ่ยเอาไปฟ้องคุณพนากุล และเรื่องนี้รู้ถึงหูน้องส้ม ป่านโดนเละแน่เลยค่ะ" พร้อมกับชี้แจ้งเหตุผล
"อย่าให้ฉันรู้นะว่า เธอคิดมีคนอื่น ฉันไม่เอาไว้แน่ ทั้งคู่เลย"
"จะบอกให้นะ ฉันไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับคนอื่น ฉันหมายถึงผู้หญิงที่เป็นสิทธิ์ของฉันคนเดียว ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า ที่ใครจ่ายเงินก็พร้อมขึ้นเตียง"
ปานชีวันใจห่อเหี่ยว รู้สึกอดสูกับการกระทำของตัวเอง คิดว่าตนเองช่างไร้ค่า กว่าผู้หญิงขายบริการที่สตรีเหล่านั้นมีค่ามากกว่าตนเสียอีก เพราะพวกเธอยังได้เงินกลับมา หลังจากร่วมหลับนอนกับผู้ชาย ต่างกับตน นอกจากไม่ได้เงิน ยังได้ความเสียใจ หม่นหมองทุกครั้งที่เดินออกจากห้องนี้ แต่แม้ว่าความรู้สึกในด้านลบจะมากมายอย่างไร ปานชีวันก็ยอมเจ็บปวด จากคำว่ารัก คำเดียว
"ป่านไม่มีใครค่ะ จนกว่าคุณอาร์มไม่ต้องการป่าน" น้ำเสียงติดเศร้า นัยน์ตาคนพูดเศร้าเช่นกัน ทว่าอชิรกลับไม่สังเกตเห็น
"ฉันต้องการเธอเสมอ...อีกนาน" เขาพูดทันที ตามความรู้สึกตนเองในเวลานี้
"แล้วตอนนี้ฉันก็ต้องการเธอด้วย"
อชิรออกแรงเพียงนิด ยกตัวปานชีวันมานั่งบนตัก
"ไม่กินข้าวหรือคะ"
"เอาไว้ทีหลัง ขอกินเธอก่อนล่ะกัน"