เป็นคุณนายตระกูลลั่วไม่ใช่เรื่องง่าย

"คนอย่างมึงนี่มันสะกดคำว่า...รอ...ไม่เป็นจริง ๆ" เขาประชดประชันด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิด ขณะนั่งกอดเข่าบนเตียง ท่าทางน่ารักแต่ก็ดูเอาเรื่องในเวลาเดียวกัน
ลั่วเซินยกมือกุมกบาลอย่างหมดคำพูด สายตาเต็มไปด้วยความสับสน เมื่อกี้ด่ากูเหมือนจะเกลียด แต่ตอนนี้บอกให้กูสะกดคำว่ารอเหมือนให้ความหวัง...กูจะบ้าตาย เขาคิดในใจ ขณะที่มองเหยียนหลงที่นั่งทำหน้าเหมือนเด็กน้อยไม่พอใจ แต่กลับดูน่ารักเกินกว่าจะโกรธลง
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไงล่ะ" ลั่วเซินพูดเสียงต่ำ กลั้นหัวเราะในลำคอ "แม่ง! พูดไปเรื่อย..เหมือนให้ความหวังกูงั้นเหลาะ"
เหยียนหลงกลอกตา "ก็ลองหัดดูบ้างไหมล่ะ หัดรอหน่อย ไม่ใช่จู่โจมแบบเสี่ยหัวงูตลอด!" เขาทำหน้าบึ้งขณะที่พูด แต่ก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก
"งั้นช่วงที่รอมึง กูไปตีกะ..ลได้ปะละ"
"ก็แล้วแต่มึงเลย มึงรวยนิ!"
ลั่วเซินได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มมุมปากกลับ เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าเหยียนหลงไม่ได้เกลียดเขาอย่างที่คิด เด็กหนุ่มเพียงแค่ต้องการให้เขา รอ อย่างที่ว่า แค่ให้เวลากับความรู้สึกมากขึ้นอีกหน่อย
รอ...เหรอ ลั่วเซินคิดในใจพลางถอนหายใจยาว ได้...งั้นกูจะรอ มึงอยากให้กูรอ กูจะรอ