[ฮาเร็ม] หากหวนฤทธิ์พิศวาสมิคลาดคลาย (เล่ม ๒)

ห า ก ห ว น ฤ ท ธิ์ พิ ศ ว า ส มิ ค ล า ด ค ล า ย
(บู๊ลิ้ม เรื่องเข้มข้น พระเอกได้ภรรยาเจ็ดคน เลิฟซีนตลอดทาง)

"เพิ่งรู้แรงแสงดวงอันห่วงหา
แม้สุราลบเลือดจะเหือดหาย
หากหวนฤทธิ์พิศวาสมิคลาดคลาย
วกวุ่นวายในกำหนัดจึงขัดทรวง"
________________________________________
แท้จริง หลิวเจ๋อฮั่น เป็นศิษย์อันดับสองแห่งสำนักกระบี่ลู่เจี้ยน
แท้จริง ลี่จี่คัง เป็นศิษย์ไร้อันดับแห่งสำนักกระบี่ลู่เจี้ยน
พฤติการณ์ของบุรุษทั้งสองนั้นแตกต่าง หลิวเจ๋อฮั่นเป็นศิษย์โปรดของอาจารย์ เมื่อเขาขยันขันแข็ง มีคุณธรรมน้ำมิตร จึงเป็นที่รักของศิษย์พี่ศิษย์น้องทั่วไป หากลี่จี่คังเป็นศิษย์ชังของอาจารย์ เมื่อเขามัวแต่ร่ำสุราเช้าเย็น ไม่เห็นหัวใคร แต่ฝีมือห่างไกลจากคำว่าอ่อนด้อยจึงไม่อาจขับไล่ออกจากสำนัก
เพียงหลิวเจ๋อฮั่นชักกระบี่ออกมาคราหนึ่ง ยังกรีดคอคนได้พร้อมกันถึงสามคน ส่วนลี่จี่คังไม่ได้ชักกระบี่ออกมาสักคราหนึ่ง แต่รำกระบวนท่าพริบตาเดียวยังสยบคนได้พร้อมกันถึงสามคน ทั้งคู่แม้ไม่น่าคบหากันก็ยังออกผดุงคุณธรรมด้วยกันมาหลายปี เป็นที่หวาดหวั่นของโจรร้ายจนแค่ได้ยินชื่อยังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
แต่บัดนี้หากผู้ใดหายใจแรงไป อีกผู้หนึ่งยังพร้อมล้มลงไปตาย
สุราจอกแล้วจอกเล่าถูกดื่มด่ำไม่ต่างจากน้ำเปล่า หากรสขมเฝื่อนของสุราหาขมขื่นเท่าชีวิตไม่ และรสเค็มคาวของเลือดที่คลุ้งอยู่ในปากหาเค็มปร่าเท่าน้ำตาไม่ บุรุษทั้งสองส่ายศีรษะเชื่องช้า นานทีเดียว นับว่านานมากทีเดียวกว่าที่จะยินยอมเอื้อนเอ่ยวาจา
"ข้าคับแค้น"
"ข้าก็คับแค้น"
"เป็นผู้ใดทำร้ายท่าน?" หลิวเจ๋อฮั่นเป็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ มัดกล้ามกำยำ คิ้วเข้มดุจดาบ ดวงตาดุจราชสีห์ โครงหน้าคมเข้ม ริมฝีปากบางแดงระเรื่อ ท่าทางร่าเริงสดใสแบบคนอารมณ์ดีตลอดเวลา กลับเป็นเพียงเปลือกนอกที่ห่อหุ้มข้างในที่แตกสลายมาเนิ่นนาน
"ฤทธิ์พิศวาส" ลี่จี่คังเป็นบุรุษรูปร่างสูงผอม ผิวขาวซีด หน้าตาหล่อเหลา เลือดไหลออกจากจมูกจนต้องยกมือขึ้นเช็ดอยู่บ่อย ๆ แม้ไม่เอื้อนเอ่ยวาจา แต่เสียงหอบหายใจคล้ายสบถนับร้อยพันประการ ไม่มีการปกปิดซ่อนเร้นความเกลียดชัง เพราะผู้ที่เกลียดเขานั้น เขาก็ไม่ได้ชอบมันแต่อย่างใด
"เพียงฤทธิ์พิศวาส"
"ท่านไม่ควรกล่าวว่าเพียงฤทธิ์พิศวาส"
"เหตุใดข้าจึงไม่ควรกล่าวเช่นนั้น?" แม้หลิวเจ๋อฮั่นรู้แก่ใจก็ยังถามไถ่ บนโลกนี้มีเหตุใดทำให้ผู้คนจะเป็นจะตายได้อย่างราคะอีกเล่า เมื่อโทสะเป็นเพียงปีศาจอัปลักษณ์ที่เอามีดไล่แทงผู้คน หากราคะเป็นปีศาจในคราบเทพธิดาหยาดเยิ้มที่ชโลมน้ำผึ้งหอมหวานลงบนมีดเพื่อล่อลวงให้ผู้คนโลมเลีย
"เพราะเพียงฤทธิ์พิศวาสยังเจ็บปวดยิ่งกว่ามีดนับพันเล่มมากรีดคอ..." และทั้งที่รู้ทั้งรู้ บุรุษเช่นลี่จี่คังก็ยังเต็มใจที่จะโลมเลียเมื่อปีศาจในคราบเทพธิดาหยาดเยิ้มอย่างยิ่ง น้ำผึ้งนั้นก็หอมหวานอย่างยิ่ง เป็นเหตุสมเพชตนที่ลุ่มหลงสิ่งที่ไม่ควรลุ่มหลง จนรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในดงอะไรไม่รู้
"อาคัง ท่านพูดถูกแล้ว"
"แล้วท่านไปรักใครเข้าหรือ?"
"ข้ารักสตรีที่ไม่ควรรัก ข้าไม่ควรรักนาง และนางไม่ควรรักข้า น่าอับอาย ยามผู้คนยกย่องข้าว่าวีรบุรุษ ข้ารู้สึกอับอาย" หลิวเจ๋อฮั่นแหงนหน้ามองฟ้า ทอดตาทั่วแผ่นดินมีมิตรสหายมากมาย แต่ในบรรดามิตรสหายทั้งหมด ไหนเลยจะมีใครที่เขาสนิทสนมราวกับเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดอย่างบุรุษตรงหน้าอีก
"ข้ารักสตรีที่ตายไปแล้ว เรื่องราวของท่านคงเป็นเรื่องชอกช้ำรันทด ส่วนเรื่องราวของข้าคงเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง ทุกคนล้วนหัวเราะ มีเพียงข้าที่ร้องไห้ อาฮั่น เชิญท่านเล่าความคับแค้นของท่านมาก่อนเถิด" ลี่จี่คังเช็ดเลือดที่ไหลออกจากจมูกแล้วดื่มสุราไปอีกจอกหนึ่ง
"เรื่องมีอยู่ว่า"

ตัวอย่าง พระเอก

"ท่านมีภรรยาแล้วหรือ?"
"ถ้าเจ้ายินยอมก็จะมีภรรยาคนที่หนึ่ง"
"ข้าหวังว่าท่านจะเป็นบุรุษคนสุดท้ายนะเจ้าคะ" มืออ่อนนุ่มผลักร่างสูงนอนราบกับเตียง เลื่อนลงมาช่วงล่างที่ตั้งตระหง่านพร้อมรบ นาง xxx ให้ด้วยลีลาช่ำชอง ส่งสายตาหวานเยิ้มมองฝ่ายชาย แม้เต็มใจบริการทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับลิงโลดเมื่อเปี๋ยเหยียนชงถูกใจทั้งขนาดและวาจา
"เหยียนชง" หลิวเจ๋อฮั่นก็เป็นบุรุษหนุ่มทั่วไปที่มีความต้องการ หากที่ผ่านมาเขาเคารพถานเจียวเมิ่งจึงไม่กล้าล่วงเกิน แต่กับเปี๋ยเหยียนชงนั้นแตกต่าง สตรีที่เย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนราคะ นิ้วน้อย ๆ ลูบตามจุดอ่อนไหว ทำจนฝ่ายชายที่ไม่เคยลิ้มลองแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่