ความทรงจำในวันวาน

"ทิตา เราเป็นแฟนกันนะ" ทีรันคุกเข่าลงที่พื้นสนามหญ้าในช่วงตอนเช้าภายในโรงเรียนมัธยมที่ทั้งสองเรียนอยู่ แหวนสวยที่ถักทอด้วยดอกหญ้าสวยสดงดงามดูมีคุณค่าเปรียบเหมือนหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า "ทีรัน" ตอนนี้ มันถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของทิตา เด็กสาวชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม เธอยิ้มหวานเพราะหัวใจที่เบิกบานด้วยความรักที่ทีรันเติมเต็มให้

"ทิตาขอบคุณนะคะทีรัน"

"ทีรันเต็มใจ ทีรันสัญญาว่าถ้าเราเรียนจบชั้นมัธยมแล้วเราจะไปเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันแล้วตั้งใจเรียนจนจบปริญญาตรีคว้าใบปริญญามาให้พ่อแม่ภูมิหลังจากนั้นเราจะไปหางานทำที่เดียวกันและทีรันจะขอเก็บเงินสักสองปีแล้วจะมาสู่ขอทิตาอย่างถูกต้องตามที่หญิงชายเขาทำกัน ทีรันจะทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี ทีรันจะไม่ทำให้ทิตาต้องอายใคร"

"ขอบคุณมากนะทีรัน ทิตาคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกทีรันมาเป็นแฟน"

ภาพความทรงจำในวันนั้นหยุดหายไปเพราะเธอไม่ค่อยอยากจะนึกถึงมันบ่อยนัก ยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งมีแต่คำถามในใจ ทิตากำลังนั่งอยู่ริมทะเลพร้อมแก้วน้ำส้มในมือที่ยกขึ้นจิบพอกระหาย ลมหายใจที่ถูกถอนทิ้งไปเฮือกใหญ่ สายตาที่มองทอดยาวออกไปสุดขอบฟ้า

"ชาตินี้ฉันจะเปิดใจให้ใครอีกไม่ได้เลยจริงๆ ใช่ไหม?" ทิตาพูดพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ