[Detective Conan] Case File 106: One night Miracle ปาฏิหาริย์ชั่วข้ามคืนของสองเรา

"ถ้าหากว่า" "คุโด้ ชินอิจิ" เลือกที่จะเดินกลับบ้านพร้อมกับ "โมริ รัน" ในวันนั้น เขาก็จะไม่โดนคนจากองค์กรชุดดำทำร้ายและเอายาพิษที่มีชื่อว่า "อโพทอกซินสี่แปดหกเก้า" ให้เขากิน จนเขาต้องกลายเป็น "เอโดงาวะ โคนัน" เขาก็คงจะยังเป็นแค่นักสืบมัธยมปลายและใช้ชีวิตทั่วไปโดยที่ไม่ได้หายตัวไปไหน และก็คงไม่ได้คบกับเพื่อนสมัยเด็กเพราะไม่มีแรงกระตุ้นใด ๆ ที่จะเร่งความสัมพันธ์ของพวกเขา

เพราะแบบนั้นชีวิตของคุโด้ ชินอิจิ นั้นจึงเรียบง่ายธรรมดา ๆ และไม่ได้หวือหวาอะไร แม้จะใช้ชีวิตเป็นนักสืบ แต่เขาก็ไม่ได้ทำมันจริงจังจนคิดจะทำให้มันกลายเป็นอาชีพหลักในชีวิตของเขา เขาได้ให้การเป็นนักสืบนั้นเป็นเหมือนงานอดิเรกและความอยากเอาชนะคนร้ายเป็นการส่วนตัวของเขาเสียมากกว่า

และเพราะเช่นนั้น หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลาย เขาก็ได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโตเกียว และได้ตั้งมั่นจะเป็นนักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์สักอาชีพที่เขาพอจะสามารถต่อยอดความรู้ไปใช้ทำคดีต่าง ๆ ที่มักจะชอบมาท้าทายเขาได้

แต่ชีวิตของเขาก็ยังต้องพบกับตำรวจ สันติบาล เอฟบีไอ ซีไอเอและเอ็มไอซิกซ์ ที่เป็นหน่วยงานความมั่นคงจากต่างประเทศและหน่วยสืบราชการลับจากประเทศต่าง ๆ ที่ปรากฏตัวมารอบ ๆ ตัวของเขาอย่างไม่ขาดสายจนทำให้เขาต้องรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องน่ารำคาญในชีวิตที่ความจริงก็อยากจะไขคดีไปวัน ๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบกับครอบครัวและเพื่อนสมัยเด็กแท้ ๆ แต่เขาเองก็พอจะเข้าใจได้ เพราะว่าเขานั้นมีเสน่ห์และแรงดึงดูดต่อพวกชุดดำมากเป็นพิเศษ



และ "ถ้าหากว่า" "มิยาโนะ ชิโฮะ" ได้ตัดสินใจไม่กินยาเพื่อหนีจากองค์กร หลังจากที่ได้รู้เรื่องว่าพี่สาวของเธอนั้นถูกยินที่องค์กรสั่งให้หักหลังและเขี่ยทิ้งไป เธอก็ไม่ได้พบกับชีวิตที่แสนสงบสุขในฐานะ "ไฮบาระ ไอ" แต่เธอก็ไม่ได้ล้มเลิกความคิดที่จะหนีไปจากองค์กรแต่อย่างใด เพียงแต่เธอกำลังเฝ้ารอเวลาที่เหมาะสมเพียงเท่านั้น เพราะ "ความหวัง" ของเธอนั้นยังใช้ชีวิตเป็นคนปกติอยู่ในสังคมและไม่ได้กลายเป็นเด็กไป



ในตอนนี้ "คุโด้ ชินอิจิ" นั้นมีอายุ 20 ปี และ "มิยาโนะ ชิโฮะ" นั้นมีอายุ 21 ปี และพวกเขาจะเวียนว่ายมาบรรจบกัน ณ งานเลี้ยงแห่งหนึ่ง ที่เป็นงานกาล่ารวมตัวเหล่าผู้มีชื่อเสียง และเหล่านายทุนทั้งหมด เป็นงานที่หากก้าวเท้าพลาดก็ทำให้ชีวิตของใครสักคนผิดพลาดไปได้ตลอดชีวิต

และทั้งสองคนเองก็น่าจะพลาดพลั้ง เพราะความเป็น "คนดี" ของพวกเขานั่นแหละ



มือของชินอิจิยื่นไปคว้าแก้วแชมเปญที่ชายวัยกลางคนยื่นให้หญิงสาวที่เขาเองก็ไม่ได้รู้จักมักจี่เป็นพิเศษอะไรมาดื่ม เพียงเพราะเขารู้ว่าเจตนาแอบแฝงของแก้วใบนั้นมันสามารถทำให้ชีวิตของเธอพังพินาศไปได้ในชั่วข้ามคืนเลยด้วยซ้ำ

"ผมว่าคุณอย่าดื่มแก้วนี้เลยนะครับ" เขาเอ่ยบอกเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างไร้ที่ติ จนทำให้หญิงสาวนั้นหวั่นไหวกับรอยยิ้มที่แม้จะถูกปั้นแต่งขึ้นมา แต่ก็มีความห่วงใยแอบแฝงอยู่ภายในแม้จะเพียงน้อยนิด

ภาพบรรยากาศของงานเลี้ยงแห่งนี้นั้นมันราวกับความฝัน และเป็นเพราะพรหมลิขิตกระมัง ที่ทำให้เขาได้พบกับเธออย่างเป็นทางการ หลังจากที่หลบเลี่ยง "โชคชะตา" พวกนั้นมาตลอดสามปีเห็นจะได้

และสำหรับเธอเขานั้นเหมือนเชือกเส้นหนา ที่ควรจะคว้าเอาไว้ให้ได้ เพื่อที่จะหลุดรอดออกมาจากบ่อน้ำที่ไร้ก้นแห่งนี้ เพราะว่าเขานั้นขาวสะอาด และบริสุทธิ์ยิ่งกว่าอะไร ในโลกใบนี้

แต่ความเป็น "คนดี" นั้นมันก็ไม่ได้ช่วยให้ใคร ๆ รอดจากยาปองร้ายได้หรอกนะ

"ให้ตายสิ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว คุณก็ยังจะดื่มมันเข้าไปอีกเนี่ยนะ"

"ก็มันเป็นวิธีการตัดบทสนทนาได้ไวกว่าการบอกว่ามันมียาเสียสาวอยู่ในนั้นนะครับ ผมยังไม่อยากโดนโทเมย์กรุปหมายหัวเพราะผมแฉว่าเขาจะตกผู้หญิงด้วยยาแบบนั้นหรอกนะ"

"แต่ฉันต้องเป็นฝ่ายมาพานายกลับห้องพักของนาย เพราะว่านายเป็นฝ่ายช่วยฉันดีจริง ๆ ที่พวกแม่ ๆ ของเราสองคนดันอยากอยู่ให้จบงานก่อนเพราะการที่ตัวละครหลักออกไปก่อนมันเสียมารยาท"

"แค่ไปส่งที่ห้องก็พอแล้วครับ ส่วนเรื่องตอบแทนไว้ค่อยว่ากันเมื่อเจอกันอีกทีก็ได้ครับ"

"นี่ยังคิดจะเจอกันอีกเหรอ"



มันคงจะจบแบบง่าย ๆ ถ้าหนึ่งเดือนกว่าหลังจากนั้นเธอไม่บังเอิญมีอาการแปลก ๆ เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

"เป็นอะไรไปเหรอครับ" เบอร์เบิลเอ่ยถามเธอด้วยความแปลกใจ

"อย่าบอกนะคะ ว่าไอ้นั่นน่ะ" คีร์ที่นั่งอยู่ในห้องด้วยต่างก็เลิกคิ้ว

"ดูเหมือนฉันจะท้องซะแล้วล่ะค่ะ"

สายลับทั้งสองเอามือทาบหน้าของตัวเอง แน่นอนว่าพวกเขายอมเปิดเผยตัวกับเธอเพราะเธอนั้นเป็นสีที่แตกต่างจากองค์กร สีแดงสดที่ไม่เคยถูกย้อมเลยแม้แต่วินาทีเดียว

และเพราะไม่เคยถูกย้อม ก็เลยน่าสนใจเหมือนกับนักสืบสีน้ำเงินคนนั้น

"ผมไม่อยากเสียมารยาท แต่ใครเป็นพ่อเด็กเหรอครับ ไม่ใช่ว่ายิน"

"พ่อเด็กน่ะมัน คุโด้ ชินอิจิ เลิกคิดสักทีได้ไหมว่าฉันจะหลวมตัวนอนกับไอ้โรคจิตนั่นน่ะ"

คำตอบนั้นทำให้ขวดน้ำในมือของเบอร์เบิลหลุดจากมือของเขา เพราะนั่นเป็นชื่อของคนที่เขารู้จักดีเป็นอย่างมาก รวมถึงคีร์เองก็ด้วย

"ไอ้เด็กนั่นที่วัน ๆ เอาแต่โวยวายใส่เราว่าทำไมต้องลากเขาออกจากชีวิตสงบสุข ก้าวเท้าเข้ามาในโลกมืดด้วยตัวเองแล้วสินะ"

"ฉันว่าฉันเองก็อยากจะให้เขาสงบสุขต่อไปนะคะ ถ้ายินรู้เรื่องมีหวังเขาโดนทุบหัวยัดสี่แปดหกเก้าใส่ปากแน่ ๆ"

"แต่องค์กรชุดดำเลี้ยงเด็กเหรอ แบบนั้นก็น่ารักดีนะครับ ผมอาจจะได้เห็นยินถักเปียทำงานก็ได้นะ"

"วอดกาติดโบที่หมวก อันนั้นก็น่าสนใจนะคะ"

"ให้ตายสิ ฉันคว้าเชือกอะไรมากันเนี่ย"