ตะวันชิงพลบ

...เด็กผู้หญิงยากจนบ้านฝั่งตรงข้าม ที่คนทั้งชุมชนทั้งเกลียด ทั้งขยะแขยงอย่างเธอ ดันมาสารภาพรักให้เขาได้อับอาย
เธอ คนที่แค่อยู่ใกล้เขายังต้องกลั้นหายใจ เพราะกลัวว่ากลิ่นสาบจะติดจมูกเอา
เธอ คนที่เขารังเกียจจนแม้แต่ชื่อก็ไม่อยากเอ่ย เพราะกลัวจะเป็นเสนียดปาก
...แต่ เขาดันถูกวางยาจนพลาดไปทำเธอท้อง อย่างนี้ใครจะไปรับ!!
ถือว่าเป็นเวรกรรมของเด็กในท้องก็แล้วกัน ที่ดันมาเกิดกับคนอย่างเธอ...

...ตอนนั้น...

"ให้ฉันขอร้องเธอก็ได้นะเพียงตะวัน ไปเอาออกเถอะ เพื่ออนาคตของเธอเองด้วย ฉันมีคนที่ฉันรัก วันหนึ่งฉันจะแต่งงานสร้างครอบครัวกับเขา ผู้หญิงคนเดียวที่จะเป็นแม่ของลูกฉัน ซึ่งมันไม่ใช่เธอ เธออย่าทำลายชีวิตฉันไปมากกว่านี้เลยนะ"

"ไปเถอะเพียงตะวัน คิดถึงอนาคตเถอะ ไม่ใช่แค่ของฉัน แต่รวมถึงอนาคตของเธอด้วย ให้มันจบแค่ที่นี่ แล้วเราอย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกเลย ถือว่าทำมันเพื่อเป็นของขวัญให้ฉัน ให้ฉันได้ไปเรียนต่ออย่างสบายใจเถอะนะ"

...ตอนนี้...

"ให้พี่ได้ทำหน้าที่พ่อของน่านฟ้าเถอะนะตะวัน พี่สัญญา พี่จะเป็นพ่อที่ดี จะไม่ทำให้ลูกต้องเจ็บต้องร้องไห้แบบนี้อีกแล้ว"
______________________________
"นี่เธอคิดจะฟันพี่แล้วทิ้งเหรอ?"
น้ำเสียงตัดพ้อเอ่ยถามขึ้น เพียงตะวันไม่ตอบคำ ร่างบางสะบัดหน้าเดินหนีไปรอที่รถเสียดื้อ ๆ
"เธอไม่มีความสุขเลยเหรอตะวัน?" พสุธาเดินตามไปถามอีก
"ทั้งที่เธอเป็นคนร้องขอให้พี่ปรนเปรอให้ทั้งคืนเองนะ มันคืออะไร มันไม่มีความหมายเลยเหรอ? แล้วที่บอกว่าจะให้โอกาสพี่ล่ะ ไหนบอกว่าเราจะเริ่มต้นกันใหม่ไง?"