บุญผลาหรือเวรกรรม

“แม่ว่าเมียเอ็งคงจะโดนผีเข้าจริงๆ ดูจากภาษาวิปลาสผิดแผกของนาง” หญิงวัยกลางคนเดินเข้าไปกระซิบในระยะที่ผมได้ยินเสียงชัดเจน

“เมีย เมียอะไรกัน ใครเป็นเมียใคร” ผมจ้องชายร่างสูงชะลูดตาเขม็ง อย่างอยากรู้คำตอบและหัวเสีย

“ก็เอ็งเป็นเมียข้า เจ้ากุลาเมียขุนพลอย่างไรเล่า เอ็งจำมิได้ดอกฦา” เขาเน้นเสียงทุ้มนุ่มทั้งยังฟังดูขึงขังอยู่เป็นนัย

“เมีย...ขุนโพะ...ล” ผมยกมือข้างหนึ่งมาเกาหัวอย่างคันๆ ยุบยิบ ทำไมเส้นผมดูหนาๆ สากๆ วะ ทั้งดึงทึ้งผม

**************

“มึงสิออกบ่ออก” (มึงจะออกไม่ออก) เสียงแหบพร่าตะเบ็งใส่ผมเป็นภาษาพื้นเมืองที่พอฟังรู้เรื่อง

“ไม่ออก” ผมตะโกนดังๆ ตอบกลับ พลางตะเกียกตะกายยังตัวลุกขึ้นนั่งขณะที่สองมือถูกไพล่มัดไปทางด้านหลัง

สายตาทุกคู่บนเรือนไม้เก่ามองมาที่ผมดูหวาดกลัว บ้างก็ถอยกรูดไปหลบอยู่ข้างหลังคุณหญิง

“มึง...” ตาเฒ่าคว้าไม้เรียวก่อนหวดลงที่กลางลำตัวผม

“โอ๊ย!...เจ็บโว้ย” แม่งแสบฉิบหาย

“มึงสิออกบ่ออก” ลุงถามเน้นย้ำอีกครั้ง

“ไม่ออก...ถ้าออกแล้วจะไปอยู่ที่ไหน?”