ภรรยาชังของท่านแม่ทัพ

น้ำตาแห่งความเสียใจไหลอาบแก้มของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางล้มตัวลงนอนพร้อมกับนึกถึงอดีตที่ขมขื่นของตัวเอง ก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด

ความฝันของนางนั้นไร้อิสระ เหมือนเมฆหมอกที่สลายไปในอากาศ 

 ระหว่างกึ่งฝันกึ่งตื่น นางรู้สึกถึงความหนักอึ้งบนร่าง

นางยังไม่ทันได้ลืมตา ชุดนอนของนางก็ถูกถอดออกอย่างป่าเถื่อน ความแสบร้อนที่สอดแทรกเข้ามาทำให้หญิงสาวทรมานจนได้สติในทันที

"นายท่าน!....ข้าเจ็บ!" ลู่ซือ สะอื้นบอกเขาเบา ๆ ทว่าชายที่อยู่บนร่างของนางกลับไม่สะทกสะท้าน แต่กลับเพิ่มแรงกระแทกอย่างรุนแรงเขาโน้มตัวลงมาบดขยี้จูบริมฝีปากอวบอิ่ม ลมหายใจคละคลุ้งด้วยกลิ่นสุราของเขาทำให้นางมึนเมาไปด้วย ก่อนที่เขาเรียกชื่อผู้หญิงอีกคนไปด้วย ซึ่งก็คือสตรีที่เขาเคยพามา

"เหม่ยหลิน เจ้าช่างหอมหวานยิ่งนัก" เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วซุกใบหน้าลงไปงับยอดอกสีหวานเข้าปากอย่างหื่นกระหาย

ลู่ซือพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีส่งเสียงร้องตะโกน "นายท่าน!..ข้าไม่ใช่แม่นางเหม่ยหลิน"

ร่างสูงผละออกห่างจากร่างของลู่ซือทันที เขาจ้องมองนางอย่างดุดัน ก่อนมือหนาจะตะปบเข้าที่ลำคอระหง "ใครสั่งให้เจ้าพูด เจ้ามีหน้าที่อะไรลืมไปแล้วหรือ!"