ลำนำรักบุปผาหวนคืน (เล่ม 3)

"เฟยเทียนท่านทำอะไรข้า" ลี่อินตะโกนถามออกไปเสียงดัง ก่อนจะพลิกตัวนอนหงายปัดมือใหญ่ออกจากตัวเอง  ตอนนี้ทั้งเธอและเขาต่างก็เปลือยกายล่อนจ้อน ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายสักชิ้น

แม้จะได้ยินเสียงตะโกนร้องขอลี่อิน แต่เฟยเทียนไม่ได้ตกใจอย่างที่ควรจะเป็น เขาทำเพียงพลิกกายนอนหงายเช่นเดียวกับลี่อิน หันไปมองคนตัวเล็กที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ จ้องจะให้ร้ายเขาเต็มที่ เขารู้อยู่แล้วว่านางจำความอับอายที่ตนเองก่อไว้ไม่ได้สักเรื่อง

"เสียงตะโกนเจ้าดังออกไปถึงหน้าโรงเตี๊ยมแล้วกระมัง" เสียงขบขันและงัวเงียของเฟยเทียน เรียกรอยแดงที่แก้มทั้งสองข้างของลี่อินได้เป็นอย่างดี ท่าทางกระชับผ้าห่มคลุมถึงคอของนางช่างน่าขันนัก ท่าทางไม่ก๋ากั่นอย่างเมื่อคืนสักนิด

"ท่านทำอะไรข้าทำเช่นนี้ได้ยังไง เสียแรงที่ไว้ใจให้นอนด้วยกล้าทำข้าเช่นนี้ได้ยังไง ตอนนี้ข้าปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว" เธอคิดว่าฝันเสียอีก แม้ในฝันจะหอมหวานและเต็มอกเต็มใจ ยามตื่นยังเสียดายที่ตื่นจากฝันเร็วเกินไป ใครจะคิดว่าฝันที่เธอเคลิ้มจะเป็นเรื่องจริง มาแน่ใจก็ตอนที่ตนเองปวดร้าวไปทั้งช่วงล่าง

"เก่งแต่ใส่ความผู้อื่น จะไม่ให้เจ้าปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัวได้อย่างไร"

"ทำไมใส่ความอะไร ท่านจะบอกว่าข้าเข้าหาท่านก่อนรึยังไง ถึงจะเมาแต่ข้าก็จำได้ทุกอย่าง พุทราสองลูกนำไปให้ ท่านกินหรือไม่" ลี่อินแว๊ดทันทีเพราะไม่ชอบใจที่เฟยเทียนหาว่าเธอใส่ร้ายเขา จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรความทรงจำสุดท้ายก่อนฝันหวาน คือเธอเอาพุทราให้เขาสองลูกสุดท้าย จำได้ว่าโมโหเขามากที่ไม่ยอมกินของที่เธอให้ เขาทำเช่นนี้สองครั้งแล้ว ทั้งยังทำพุทราเชื่อมเธอหล่นพื้นหายไปตั้งสามลูก

"ใช่พุทราเชื่อมของโปรดเจ้า ลองคิดดีๆ คิดช้าๆ เหตุใดถึงได้ปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัวเช่นนี้" เฟยเทียนพลิกตัวเท้าข้อศอกคร่อมร่างลี่อินเอาไว้ ปลายนิ้วลูบไล้ใบหน้าหวาน กอบกุมข้างแก้มก่อนที่จะก้มลงจูบปิดปากเล็ก ที่หวานเชื่อมราวพุทราที่นางบังคับให้เขากิน