ชีวิตหลังวันสิ้นโลกของผู้ตื่นรู้ไร้ขอบเขตระดับ S

กลิ่นสนิมคลุ้งคละเคล้าไปกับเสียงกรีดร้องสิ้นหวัง ลำนำแห่งการสังหารได้เริ่มบรรเลง เวทีหายนะอันเจิ่งนองไปด้วยเลือดปรากฏขึ้นบนผืนดินมนุษย์เป็นครั้งแรก ท่ามกลางความโกลาหลนั้น...อคิราห์ยิ้มรับมันโดยดุษฎี



แผ่นฟ้าลั่นร้องดังระทึกกึกก้อง เมฆสีทมิฬก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของสิ่งมีชีวิตสามเศียรขนาดมหึมา ผิวเนื้อทั่วร่างของมันมีเส้นสายฟ้าเคลื่อนแวบวาบเกิดเสียงเปรี้ยงปร้างสั่นสะท้านพสุธา

คลื่นพลังเข้มข้นพวยพุ่งไปทั่วทุกสารทิศ ทั้งแผ่นดินและแผ่นฟ้าถูกแรงกดดันมหาศาลของสิ่งใหญ่โตนั้นฉีกกระชากจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม

กร๊าซซซ!!!

เบื้องหน้าของสิ่งมีชีวิตที่เพียงแค่ลมหายใจยังสามารถสังหารปลิดชีพคนได้นับร้อยนั้น มีชายผู้หนึ่งลอยนิ่งอยู่กลางอากาศโดยไร้ซึ่งความเกรงกลัว แม้รอบกายจะมีลมพายุกระโชกรุนแรงแต่เขาก็ไม่แม้แต่จะสั่นไหว นอกจากสายตาเย็นชาที่เหลือบมองสัตว์อสูรตรงหน้าราวกับแมลงไร้ค่า ก็มีเพียงเส้นผมสีดำดั่งธารหมึกของเขาเท่านั้นที่ขยับเคลื่อนไหว

ซาเวียร์ยื่นมือออกไปข้างลำตัวเกิดประกายแสงสีน้ำเงินเหลือบม่วงถูกจุดสว่างขึ้นมากลางฝ่ามือ ไม่นานจุดแสงนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้น มันยืดยาวออกไปจนเลยศีรษะของเขาแล้วกลายเป็นเคียวน่าครั่นคร้ามเล่มหนึ่ง ประกายสังหารที่ไม่ด้อยไปกว่าสิ่งมีชีวิตสามเศียรถูกปลดปล่อยออกไปปะทะกันดังลั่น!

[คุณเรียกใช้เคียวอาดามันไทน์ (L)]

[จิตวิญญาณที่คุ้นเคย (S)ถูกเปิดใช้งาน เนื่องจากสถานะ***ทำให้เมื่อเผชิญหน้ากับบอสไคเมียราค่าสแตทจะเพิ่มขึ้น 100%]

ไม่มีแม้แต่คำพูดเดียวหลุดรอดออกจากริมฝีปากของซาเวียร์ มือแกร่งกระชากเคียวไปด้านหลังด้วยสายตาเย็นชา ขุมพลังที่รุนแรงมากกว่าครั้งแรกหลายเท่าถูกปลดปล่อยออกมาอย่างหนักหน่วง คลื่นพลังโหมกระหน่ำซัดเมฆหมอกที่ลอยครึ้มออกไปจนเผยให้เห็นร่างจริงของบอสยักษ์ใหญ่เบื้องหน้า

"ปลิดปลิว"

สุรเสียงทุ้มต่ำถูกเอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมกับที่เคียวถูกเหวี่ยงออกไปเต็มแรง! คลื่นดาบคมกริบที่สามารถตัดขาดภูเขาได้ในครั้งเดียวควรจะถูกปลดปล่อยออกไปเฉือนร่างของไคเมียราจนร่างกายขาดออกเป็นสองท่อน แต่สิ่งนั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้นอย่างที่คิด...

ใบหน้าหล่อเหลาที่มักไร้ซึ่งอารมณ์ใดเผลอขมวดคิ้วออกมา สองมือที่ว่างเปล่ากำเข้าหากันแผ่วเบา

เคียวในมือของเขา...หายไปแล้ว




อีกฝั่งหนึ่งไกลห่างออกไปนับ 100 กิโลเมตร อคิราห์กำลังเหม่อมองไอเทมระดับ L ที่ตนเพิ่งจะ 'หยิบ' ออกมาด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

"เดี๋ยวนะครับคุณอา เคียวเล่มนั้นมัน!?" เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของร่างสูง "เดี๋ยวเจ้าของก็ตามมาฆ่าเอาหรอกครับ!!"

"ไม่เอาน่า แค่ยืมมาใช้เอง"

มายงมายืมอะไรกันเล่า! คุณอาเพิ่งจะ 'ขโมย' มันมาไม่ใช่เหรอ!!