เมียน้อย...คุณหมอใจร้าย

คำโปรย...

ชะตาชีวิตและเส้นทางรักของอบเชย ยิ่งโตก็ยิ่งเศร้า แม่มาฆ่าตัวตาย จากนั้นไม่นานพ่อก็ถูกเพื่อนรักโกงจนกลายเป็นไอ้ขี้เมา ปล่อยให้บ้านถูกติดป้ายอายัด คนรักก็มาทอดทิ้งและยังทักทวงเงินที่เคยยืมทุกบาททุกสตางค์
เมื่อชะตาชีวิตช่ำชอกเช่นนี้ อบเชยเลยลองแก้ปัญหาด้วยน้ำเมาสักครั้ง และที่แห่งนั้นเอง เธอก็ได้เจอกับหมอเพียงภพ ซึ่งเคยเจอกันมาก่อนห้าปีที่แล้ว จากความบังเอิญ
ทว่าในตอนนี้ หมอที่เคยสดใสในอดีต กลายเป็นคนที่เก็บกด ซ่อนความกดดันมากมายไว้มากมาย คนสองคนได้คุยกันอย่างถูกคอ หลังจากนั้นอบเชยก็มาพบว่า เธอตื่นขึ้นมาในห้องพัก พร้อมกับการเสียตัวครั้งแรก ให้กับหมอเพียงภพเสียแล้ว
มันไม่ได้แย่อะไรเลย ที่เสียตัวให้กับคนที่ใช่ หากแต่ว่า หมอที่ชอบ กลับกล่าวประโยคหนึ่ง ที่ทำให้เธอต้องช็อกไปนานแสนนาน
"ผมมีเมียแล้ว หากคุณยอมเป็นเมียน้อย ผมก็จะรับผิดชอบคุณ"
ทั้งที่ไม่ต้องการแบบนี้ แต่เพราะแฟนเก่าโทรมาทวงเงินเพราะเยาะเย้ย อบเชยเลยประชดประชันชีวิต ด้วยการเป็นเมียน้อยของหมอ เพราะหมอต้องการให้เธออุ้มท้อง เนื่องจากภรรยาที่แต่งงานด้วยไม่ต้องการอุ้มท้องเอง และอีกฝ่ายก็เห็นด้วยกับสามีทุกประการ
สุดท้ายแล้ว เส้นทางชีวิตของอบเชยจะเป็นเช่นไรต่อไป โปรดติดตามได้ในนิยายเรื่องนี้นะคะ


ซินยอริต้า


ตัวอย่างเนื้อหาเพิ่มเติมค่ะ

“อบเชย...อบเชย”
เขาปลุกเสียงนุ่ม ไม่ช้าเปลือกตาของหญิงสาวก็ขยับ พร้อมกับปรือตามอง ก่อนจะทักเสียงแหบ
“หมอ !”
“ไม่ต้องลุก แค่อยากจะถามว่ากินยาไปหรือยัง ?”
“กินแล้วค่ะ คือว่า ฉันมาเมนส์ค่ะ”
สีหน้าของอบเชยไม่สู้ดีเลย เพียงภพทราบดีว่า ในช่วงเวลานี้ หญิงบางคนก็ถึงขั้นนอนซมเลยทีเดียว เพราะเอฟเฟ็คหลายๆ อย่าง
“ปวดท้องด้วยไหม ?”
“ค่ะ ปวดค่ะ”
อบเชยค่อนข้างประหลาดใจ ที่หมอมาพูดดีแบบนี้ หากเจ็บตัวแล้วหมอพูดดี เธอก็ยินดีที่จะเจ็บ เพียงแค่ได้ยินคำพูดอ่อนโยนของหมอ
“เดี๋ยวผมไปเอากระเป๋าน้ำร้อนมาให้นะ อยู่ตรงไหนละ ?”
“เอ่อ คือว่า ฉันไม่ได้เอามาด้วยค่ะ ลืมที่บ้าน”
“งั้นก็ โอเค เดี๋ยวไปหาที่ร้านสะดวกซื้อ ไม่ยากหรอก”
มาถึงตอนนี้ อบเชยชักจะไม่แน่ใจแล้วว่า นี่คือเหตุการณ์จริงหรือเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น พอหมอออกไปแล้ว จึงลองหยิกแขนดู ก็พบว่าเจ็บจริง หากแต่ยังไม่พอ เธอยังตบหน้าตัวอีก ก็ยังเจ็บเหมือนเดิม
“เพราะอะไรกัน หมอถึงมาทำดีแบบนี้ หรือว่า ถึงเวลาแล้ว ที่เขาอยากให้เราอุ้มท้อง...”
หญิงสาวคิดเพียงฝ่ายเดียวด้วยความว้าวุ่นใจ หากเธอมีแม่ ก็คงเอาเรื่องแบบนี้ไปปรึกษาแม่ แต่แม่ก็จากไปนานแสนนานแล้ว
มีพ่อ ก็เหมือนไม่มี พ่อที่โทษทุกอย่างยกเว้นตัวเอง นอนไปวันๆ ไม่คิดที่จะสร้างตัวขึ้นมาใหม่เลย วันๆ ก็เอาแต่กรอกเหล้า และก็โทษฟ้าโทษดินไปตามเรื่องตามราว
เธอลุกมานั่ง น้ำตาไหลออกมาทั้งที่ไม่ได้ไหลมาสักพักแล้ว พอเป็นแบบนี้ก็อดนึกไม่ได้เลย อาจนานพอสมควรเลยทีเดียว เพราะเธอได้ยินเสียงเปิดประตู ซึ่งแปลว่าหมอภพได้กลับมาจากร้านสะดวกซื้อแล้ว อบเชยจึงรีบเช็ดน้ำตา
“ปวดมากเลยเหรอ ?”
“คือ คือฉันปวดหัวค่ะ”
“มีเมื่อยตัวด้วยไหม ?”
“ค่ะ”
“โอเค เดี๋ยวผมจะไปอุ่นกระเป๋า แล้วจะมานวดให้ละกัน หิวไหม จะกินอะไรก่อนหรือเปล่า ?”
“ไม่ค่ะ พอปวดแบบนี้ ฉันก็กลืนไม่ลงเลยค่ะ”
“งั้นก็รอผมสักครู่”
เธอมองแผ่นหลังของหมอภพ แล้วก็ถามตัวเองว่า เขากำลังทำดีเพื่ออยากให้เธออุ้มท้องหรือไม่ แล้วเธอควรจะดีใจหรือเสียใจดี ความรักมันช่างเป็นเรื่องงี่เง่า ยามรักใครสักคน ก็มักจะถามหาเหตุผลมากกว่านั่งเฉยๆ ให้สบายใจ