ท่านอ๋องเย็นชา ข้าจึงหนีไปปลูกผัก

"ท่านอ่องข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่กลับไปที่นั้นอีก ท่านกลับไปเถอะ!! ข้าอยู่ที่นี้ก็มีความสุขดี"

เย่ซูหลิง...นามนี้เพียงเอ่ย ก็เหมือนเสียงพิณบรรเลงขับขานถึงความงามล้ำเลิศ ดุจเทพเซียนจุติลงมาโปรดโลกมนุษย์ ทั่วทั้งแคว้นเมิ่งตูต่างรู้จักชายผู้นี้ ผู้มีรูปโฉมงดงามราวกับภาพวาดที่รังสรรค์ขึ้นจากปลายพู่กันของจิตรกรเอก ใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณผุดผ่องราวหิมะแรก ดวงตากลมโตดุจหยาดน้ำค้างบนกลีบดอกเหมย ริมฝีปากแดงระเรื่อดุจผลอิงเถาแรกแย้ม เมื่อเย่ซูหลิงเคลื่อนไหว ร่างกายบอบบางก็พลิ้วไหวอ่อนช้อยราวกับกิ่งหลิวต้องลม แม้บุปผางามสวรรค์ก็มิอาจเทียบเคียง

ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกกับเขา บันดาลให้ต้องเข้าพิธีวิวาห์กับท่านอ๋องเหยียนหลงแห่งแคว้นเมิ่งตู ชายผู้เลื่องชื่อลือนามในทุกศาสตร์และศิลป์ ทั้งบุ๋นบู๊หาผู้ใดเทียม แต่กลับไร้ซึ่งความอ่อนโยนและความเอาใจใส่ในเรื่องของความรัก เย่ซูหลิงจึงเป็นเพียงดังภรรยาบนหิ้งบูชา มีเพียงรูปโฉมงดงามไว้ประดับบารมี แต่ไร้ซึ่งความรักความผูกพัน

ภายในจวนอ๋องอันใหญ่โตโอฬาร เย่ซูหลิงใช้ชีวิตดุจดั่งนกน้อยในกรงทอง ทุกค่ำคืนเงียบเหงา ท่านอ๋องเหยียนหลงมักหมกมุ่นอยู่กับงานราชกิจ ไม่เคยเหลียวแลชายาผู้งดงาม ปล่อยให้เย่ซูหลิงต้องทนเดียวดายอยู่เพียงลำพัง

"เหตุใดโชคชะตาจึงเล่นตลกกับข้าเช่นนี้"