บ่วงอคินน์

"มึงดู!! นั่นมันนางฟ้าชัดๆ อย่างพวกเราอย่าฝันจะได้แอ้ม" คนฟังยกยิ้มขึ้นมาหน่อย ก่อนประโยคหนึ่งจะดึงขึ้นในใจ

"ถ้ามึงรู้ว่านางฟ้าที่มึงอวย มัน...ให้กูเมื่อคืน มึงคงจะช็อกน่าดู

เพราะนาฬิกาเรือนนั้นที่เขาให้มา ในวันที่เธอถูกพ่อแม่แท้ๆ นำไปเสนอขัดดอกเพื่อแลกกับเงินเพื่อมาต่อธุรกิจ นาฬิกาจากคนที่หวังดีแกมรำคาญ คิดว่าเธอคงพอเอาไปขายได้เงินต่อชีวิตไปอีกพักใหญ่ จะได้ไม่ถูกพ่อมาพามาเร่ขายให้มันดูน่าสมเพช

ทว่า ใครจะไปรู้ว่านาฬิกาเจ้ากรรมเรือนนั้น จะกลับกลายมาเป็นบ่วงที่รัดตัวเธอจนไม่มีทางหนีออกมาได้เลย


อคินน์ อครสิงห์ขร (20 ปี) กลางวันเป็นเด็กแว่นเนิร์ดจืดจางแทบไม่มีใครรู้จัก เพราะเหตุผลส่วนตัว กลางคืนเป็นนักท่องราตรี ที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า

ชมพูแพร เกศไพศาลภักดิ์ (20ปี) กลางวันเป็นคุณหนูแสนเรียบร้อยและดาวเด่นของ มหา'ลัย กลางคืนเป็นผู้หญิงกร้านโลก เด็กเอ็นฯ เปรี้ยวเข็ดฟัน เพราะเหตุผลส่วนตัวเช่นกัน


เนื้อหาบางช่วง

"หัวเราะอะไร? เพราะคุณเลยนะ คุณอคินน์ ถ้าฉันถูกหักเงินขึ้นมาจะทำยังไง"

ปากเล็กพูดขึ้นอย่างลืมตัว มือก็เปลี่ยนมาสาละวนกับการลงแปรงเครื่องสำอางไปที่ใบหน้าสวย หวังว่ามันจะเข้มพอที่คนจะจับเค้าโครงใบหน้าเดิมไม่ได้เหมือนทุกครั้ง แต่แล้วความเร่งรีบนั่นกลับถูกดึงให้ชะงักขึ้นมา เมื่อหูได้ยินเสียงพูดประโยคถัดมาของคนที่ยังนอนหายใจแรงอยู่บนเตียง

"ฉันขำเพราะนึกได้ วันนี้เพื่อนฉันมันเรียกเธอว่านางฟ้า ชมแล้วชมอีกว่าสูงส่งนักหนา อยากเห็นหน้ามันตอนรู้ว่านางฟ้าแสนสูงส่งของมันพึ่งกลืนน้ำของฉันลงคอไป เหอะ คงตลกน่าดู"

"ตลกมากนักหรือไง เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นของเล่น"

"ความทุกข์? นี่ อย่ามาพูดเหมือนกับไม่ชอบหน่อยเลย เวลาเธอร่อนอยู่บนตัวฉันมันสวนทางกับคำพูดเธอนะ ยัยจอมปลอม"

ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีกับคำพูดจาจาบจ้วงและสายตาโลมเลียของคนบนเตียง ให้ตายสิ ถึงจะนอนด้วยกันมาหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ชินกับใบหน้าคมคายและสายตานั่นสักครั้ง ใบหน้าและแววตาที่น้อยคนจะได้เห็น ยามที่เจ้าตัวไม่มีแว่นตาหนาเตอะมาบดบัง ราวกับว่ามันมีมนต์สะกดไม่ให้เธอสามารถมองไปทางอื่นได้อีก

'ไม่ได้สิยัยชม จะมาเคลิ้มอะไร หมอนี่มันปิศาจ'

"อึก...แต่คุณก็ไม่ควรทำเหมือนเป็นเรื่องตลกแบบนี้ คุณและฉันก็รู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ตลก"

"ไม่เอาน่า อย่าบ่นให้มันมากนักเลย เธอไม่ควรมีปากมีเสียงกับฉัน แล้วเธอก็รู้เหตุผลดีใช่ไหม ว่าเพราะอะไร"

***