ดวงใจรังสิธร

.
"ถ้ายิหวาจะให้พี่ช่วยด้วยการรับเงินขวัญถุงคืน พี่ช่วยยิหวาไม่ได้หรอกนะ ท่านตากับหม่อมยายตั้งใจทำแบบนั้นเพราะรักยิหวา และพี่ก็รักท่านตากับหม่อมยายเกินกว่าจะหักหาญน้ำใจของท่าน"
ดวงยิหวาปาดน้ำตาหยดสุดท้ายให้พ้นแก้มก่อนจะพยักหน้าให้กับคำพูดของรังสิธร
อึดใจถัดมาจึงถามเขากลับ "แล้วถ้ายิหวาขอให้ช่วยอย่างอื่นละคะ"
"พี่ยินดีช่วยยิหวาทุกเรื่อง บอกมาเลยจะให้พี่ช่วยอย่างไร" รังสิธรตอบรับคำขอโดยไม่สนใจว่าเธอต้องการอะไร เพราะเขาพร้อมและยินยอมทำตามอยู่แล้ว
"พี่เกื้อทนฝืนใจมีอะไรกับยิหวาได้ไหมคะ คือ...ทำให้ยิหวาท้องน่ะ ยิหวาอยากมีหลานให้ท่านตากับหม่อมยาย" คำขอไม่ได้ฉะฉานแต่ก็ไม่ได้แผ่วเบาจนต้องเงี่ยหูฟัง แม้คนพูดจะแก้มแดงก่ำพร้อมทั้งบีบมือตัวเองที่วางไว้บนตัก
รถเอียงแฉลบคล้ายเสียการทรงตัว แต่เพียงแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้นคนขับก็บังคับจนรถนิ่ง หัวใจของรังสิธรเต้นระรัวด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องชะงักเพราะตระหนักได้ว่าดวงยิหวาแค่ละอายใจจนอยากทำให้ผู้ใหญ่สมหวังเท่านั้น
พอมีลูกแล้วเธอก็จะทิ้งเขาไปอยู่ดี
"พี่มีข้อแม้ ถ้ายิหวาให้สัญญาพี่จะตกลง"
"ข้อแม้งั้นรึ? สัญญาอะไรคะ?"
"เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่าลูกสองคนจะโตจนเข้าโรงเรียน เมื่อนั้นถ้ายิหวายังอยากหย่าพี่จะหย่าให้" รังสิธรพูดด้วยเสียงมั่นคงหนักแน่นขณะหันไปมองภรรยาวัยอ่อนของตน
"ลูกสองคนหรือคะ!" ดวงยิหวาถามอย่างตระหนก
"ครับ สองคนและหนึ่งในสองต้องเป็นลูกชาย"
"ถ้าเป็นลูกสาวทั้งสองคนละคะ"
"เราจะมีลูกกันอีก จนกว่าจะได้ลูกชาย"
"เอ่อ..." ดวงยิหวาอึกอักพูดต่อไม่ออก ใบหน้านวลแดงก่ำจนถึงลำคอและใบหู
"ยิหวาเอากลับไปคิดไตร่ตรองให้ดีก่อนค่อยตอบก็ได้ พี่ไม่รีบ" รังสิธรบอกด้วยเสียงอ่อนโยน แม้จะดูใจเย็นเหมือนเช่นเคย แต่แท้จริงแล้วเขาเร่งเอาคำตอบจากเธออยู่ในใจจนแทบคลั่ง
.